[Episode 3]

මේ සියල්ල මෙහෙම වන අතරේ මගේ නිරීක්ෂණ අක්ෂියට තවත් අංකුට්ටෙක් අසුවුණා. මිනිහා නහරකාරයෙක් වගේ පෙනුනේ එච්චරට හීට් වෙන වලියක් අස්සේ N3 විවෘත හා දුරස්ථ අධ්යඋයන කේන්ද්රකය ළඟ තමන්ගේ පල්සරේ නවත්වගෙන විමසිල්ලෙන් පැය ගණනක් වලිය දිහා බලන් සිටි නිසයි. මට ඌ කව්ද කියලා දැනගන්න ලොකු උවමනාවක් තිබුණා. පොර නිකන් ධ්යානනයට සම වැදිලා වගේ වලිය නරඹමින් බවුන් වඩනවා. ළඟට ගිහින් පනාවක් දාලා “අයියා සිරස කෲද?” කියලා ඇහුවම මෑන්ස් හිනාවෙලා නෑ කිව්වා. සාමාන්ය යෙන් ප්රා දේශීය වාර්තාකරුවන් බයිසිකල් පාවිච්චි කරන නිසාත් ළඟින් හිටි සිරස කාරයා පොරත් එක්ක හිනා වූ නිසාත් මං බුද්ධිමත්ව ඇසූ පළමු ප්රකශ්නයෙන් ම පච වුනාට වස ලැජ්ජාවෙන් බේරෙන්න ගොඩක් වෙලා වලිය යනව ද? වගේ කංජි ප්රමශ්නයක් අහුවා. ඔව් මල්ලි දැන් ටිකක් වෙලා. කවුද ඉස්සෙල්ලා ම ගැහුවේ?? මං දෙවන වතාවටත් නෑවා. “එහෙම කියන්න බෑ දෙගොල්ලෝ ම ගැහුවා.” තවත් වල්පල් කතාකර කර ඉන්දැද්දි බුවා වැදගත් ප්රවශ්නයක් ඇහුවා. ගහගන්න කළින් අර ජාතික ඇඳුම ඇඳපු කෙනෙක් හිටියේ ඒ කවුද? මෙතෙන්ට පේන්නෑනේ මල්ලි. ආ... ඒ අපේ විද්යාඇපීඨයේ පීඨාධිපතිතුමානේ. කවුද නලින් ද සිල්වා?? ඔව් එතුමා තමා. ඒකත් එහෙමද? (ඇයි වදේ කැම්පස් එකට ම ජාතික ඇඳුම අඳින්නේ එතුමා විතරයි කියලා මූ දන්නේ නැද්ද?) හැබැයි මෑන්ස් පීඨාධිපතිගේ නම දන්නවා.
“දැන් එතකොට එතුමාත් මේකට හවුල් ද?” මෙහෙමනේ අපි කළින් ම ගේම දුන්න නිසා. පාඩමක් උගන්න කියලා ඕඩරයක් දෙන්න ඇති. කොහොමත් විද්යාිපීඨ සිසුන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම එතුමාගේ වගකීමනේ? මේවා යුතුකම්.... මාත් ෂේප් නියාවෙන් උත්තර දුන්නා. පොරටත් හීනියට හිනාවක් ගියා. මේ පැත්තේ කට්ටියට ටිකක් අවාසියි වගේ නේ. උන් අර බිල්ඩිම පිටිපස්සෙන් ගහන්න හදනකොට ම රාළහාමි කඳුළු ගෑස් පෙන්නනවා. ජිම් එකේ පිටිපස්සට අත දික්කරපු ආගන්තුකයා කිව්වා. මං කොච්චර ට්‍රයි කළත් ඒ කවුද කියලා හරියට දැනගන්න බැරි වුනා. අඩිඩාස් සපත්තු, අව්කණ්ණාඩි, පොයින්ට් එක තියපු මුහුණ ගණන්කාරයෙකුගේ විලාසයක් මවා පෑවා. ඒ හයේ හතරේ පොර CID එකෙන් වෙන්නත් පුළුවන්. නැත්නම් කුළියට තමන්ගේ මැරයන් යොදවන ලොක්කයියා වගේ හයිකාරයෙක් වෙන්නත් පුළුවන් 12.50ට මං එතනින් ඉවත් වෙන කොටත් පොර චුයින්ගම් හප හප ඒ ආසන්නයේ සිටියා. මතු ආරක්ෂාවට කියලා අංක තහඩුව නම් ලියාගත්තා. කොයි හැටි වෙතත් මහාචාර්යතුමා සම්බන්ධයෙන් මෑන්ස්ගේ ආකල්ප එතරම් හොඳ නැති බවයි මට පැහැදිලි උනේ.
මං මුලින් ම කිව්වනේ බුධදා දින මත මගේ පැතුම් රැඳී ඇත කියලා. ඔන්න ඉතිං මං පෙරුම් පුරපු අවස්ථාවට ලං වුනා. අග බිසවුන් වහන්සේ පරිවාර යකඩ දෝලියන් සමඟ කොයි කාටත් හොරා ගෙදර යන්න මේ වලි අස්සේ පල්ලම් බහිනවා. කාට වහන් වුනත් පතාගෙන ආපු කරුමක්කාරකමට වහන් වෙන්න බෑ කියනවනේ. විනාඩි දෙක තුනකින් ඈ මා අබියස සිටියා. සත්තකින් ම මං හිතුවා නවතීවි කියලා. මොන උප දුම්රිය ස්ථානයක නොනවත්වා ධාවනය කරන සීග්රිගාමී දුම්රියක් වගේ ඈ මා දුටු නුදුටු ලෙසින් බස් නැවතුම වෙත ගියා. මාත් ඉතිං පසුගමන් කොට අඟල් ගණනක පරතරයක් සහිතව හිටගත්තා. දැන් මං අවබෝධතා ගිවිසුමේ වගන්ති එකින් එක ඈට ඇහෙන්න කියවනවා. ඈ වගේ වගක් නැතුව පාර බලාගෙන. මං මං ගැන ම දුක හිතුනා. ඒත් ටික වෙලාවකට විතරයි. මාරාවේෂයෙන් ආපු කඩවත කොටුව නැඟුණු රාජකුමාරි ගැත්තාට අනුකම්පා නොකර ම යන්ට ගියා. මක් කොරන්න ද? ගිවිසුමේ වගන්ති එස්. එම්. එස් කරනවා කියලා හිතාගෙන මං යළිත් යුධ පෙරමුණට යන්න හදද්දි පොලිස්කාරයෙක් හිනා වෙලා ගෙදර යන්නද කියලා ඇහුවා.
පොලිසියට සෘජුව මැදිහත් වෙන්න ඉඩ නොදුන් නිසා ඔවුන් බස් නැවතුමට ආරක්ෂාව යොදවන්න තීරණය කරලා. “මල්ලිලා අද යුධ ජයග්රිහණයේ වර්ෂ පූර්ණය සමරනවාද?” කොස්තාපල් ඇහුවා ඒකනේ අයියා, අපි සංකේතාත්මක සංග්රාදම භූමියක් විශ්ව විද්යාරල භූමිය තුළ නිර්මාණය කරලා, ‘කොළඹ මැවෙන වන්නි සටන 2’ කැලණියේ පෙන්නන්යි ගියේ. කොහේ ද මේ ඔයාලටත් නිකන් ඉන්න බැරුව ඒක සීරියස් අරං හැත්ත බුරුත්ත ම කැම්පස් එකට ආපු නිසා අපිට සිරාවට ම ගහගන්න වුනා. අනික මේක කැම්පස් එක ඇතුළේ අයට විතරයි. මේ බලන්න ටිකට් එක ‘මිතුරන් අතරේ පමණයි’ දැන් ඔයාලා ආව ම මීඩියා කාරයෝත් ආවා. උන්ගේ පබ්ලිසිටියට හෙට වෙද්දි රට ම එන බව දන්න නිසා අපේ කුලපතිතුමා විශ්ව විද්යාාලය වහන්න තීරණය කළා. “ඒක තමයි නේ මල්ලි. අපේ ජනාධිපතිතුමාට තිබුණේ යුධ ජයග්රිහණය වෙනුවෙන් අද රජයේ නිවාඩු දිනයක් ප්රලකාශයට පත් කරන්නයි. එහෙනම් මේ නිසි අවුලක් නෑනේ.” පොලිස් අයියයි මමයි දෙන්න ම අපේ කුණු කුරහන් සාටකේට දාලා මරෝ කියලා ඇතිල්ලුවා. දෙන්නට ම සැටිස්. “මල්ලිලාට හරි සැප නේ. වහගන්න ගහගත්ත ම හරි. ඒ මොනව උනත් ඔයාලා
අපිට වඩා ඉගෙනගෙන තියෙනවානේ??” චැහ්ඃ... කුජීජීජීජී...තයි. අයියගේ ඒ තවුන්සන්ඩ් ටෝකට නම් මට කාලා ඉන්න බැරි උනා. එතන ම තාර පාර ඩ්රිහල් කරගෙන යමලොවට ගියා නම් සැපයි කියලා හිතුනා. මුනිවත හොඳයි දෙබහින් දුක වැඩි හන්දා යැයි හිතාගෙන, මං ක්ෂණිව එතැනින් ගිරා මාරු උනේ අර අට පාස් රාළහාමිත් එක්ක තවත් ටිකක් චැට් කළා නම් මං ඇටිසලාාාාාාට් වෙයි කියන බයටමයි. උණ්ඩුකපූචිචෙ කපලා නිසා ලැජ්ජාවක් නම් තිබුණේ නෑ.