Monday, September 13, 2010

මතක වස්තුව....

කර මුලට ම වැඩ නිසා ම මට මෙදවස්වල ලියන්න පුළුවන් වුනේ නෑ. හැබැයි ඔය අහු මුලුවල මං ලියලා දාපු සටහන් අට්ටි පිටින් ඇති. මේ බ්ලොග් එක ටිකක් අපිළිවෙලයි.... හැමෝ ම කියනවා. කාරණාව ඇත්ත ලියන මිනිහා ඉස්සෙල්ලා පිළිවෙලක් වෙන්න එපැයි. හ්ම්... නමුත් මුලින් ලියන්න හිතුවත් හැමදා ම අමතකවුන දෙයක් ලියන්න හිතුවා.
බ්ලොග් ලිවිල්ල කෙසේ වෙතත් ලියන එක මං කාලෙක ඉදන් දන්න රස්සාවක්. අපේ විචාරක අරවින්ද මහතා තමයි මචං ලියපං කිව්වෙ මං දන්නා ප්රකාශන රීතය ටිකක් විතර අවුල් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් අපි මෙහෙම ලියන්නෙ ඒක කාටවත් අතුරු අන්තරාවක් ඇති නොකරන නිසා අපි මෙහෙම දැම්ම ම අපි මළත් තියෙන නිසා. අනික අපි කරන පිස්සු වැඩ කවදා හරි අපිට ම කියවන්න අවශ්‍ය වුනොත්......

අන්න ඒ නිසා අපි ගැන ලියවෙන සලාදයක් කරන්න හිතුවා. ඒ නිසාමයි හැම පෝස්ට් එකක ම කැම්පස් ගැන එහි සිදුවීම් ගැන ලියවෙන්නේ. මෙතනත් සිද්ධි ගැලපීම හරි සංකීරණයි. මූ ඇයි මේව ම ලියන්නේ??? සිද්ධි අධ්ය යනය මෙච්චර පට්ටයි කියලා මං දන්නේ නෑ... නිකම් හිතන්න සතියේ ඔබ ඇසුරු කරපු අය එදා එහෙම කළේ ඇයි. එහෙම කිව්වේ ඇයි කියලා නිවිහැනහිල්ලේ හිතුවොත් ලස්සන චිත්රනපටියක් බලන්න පුළුවං. ඔබට තරහා ගියා නම් අයියෝ මං හරි මෝඩ විදියට නේ හැසිරුණේ කියලා හිනා යන්නත් ඉඩ තියෙනවා. හැමදේම වෙන්නේ අපි සිද්ධි හා අවස්ථා බාර ගන්න හැටියට....

දැන් නම් මිනිස්සු මගෙන් කැම්පස් විත්ති වලට වඩා දෙයක් ඉල්ලන බව පේන්න තියෙන නිසා, සටහන් තැබීම් වෙනස් කරන්නට කාලය හරි. මං මෙහෙම ලියන්නේ දිනපොතේ ලියන්න කම්මැලිකමට මගේ දිනපොතේ චරිත සියල්ලට ම කැමති තැනකින් කැමති වෙලාවට තමන් ගැන කියවන්න පුළුවන්. හිතන්න අපි විද්‍යාඥයින්ගේ, උගතුන්ගේ ආදි බොහෝ දෙනාගේ ජීවිත ගැන හෙව්වට කෙනෙක්ට දැනගන්න අපි ගැන ලියපු තැනක් නෑ නේද.... මතක වලට පණ දෙන එක වටිනව කියල හිතෙන්නේ මතක් කරන්න තරම් වටින ඉතිහාසයක් තියෙන අයට. එහෙම නැතුව ජාතියක් ජම්මයක් නැති කල්ලතෝණින්ට නෙවි. අපේ ජීවිත වලට යන එන අය ගැන ලියන්න මට පුංචි කැක්කුමක් තිබුණා. හෙට මං නැතත් හැම චරිතයකට ම තමන් කළ කී දේ ගැන කියවන්න බලන්න මතක් කරන්න පුළුවන්. අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නේ රජවරු සිටුවරු මැති යස රාජ බිසෝවරු හැමෝ ම ගැන හැකි පමණින් ලියන්න මං උත්සහ ගන්නවා. ඒ කියවීම අද කියවන්න නෙවි. අදට ඒ කතන්දර හුදෙක් ඔපා දූප පමණයි. නමුත් වයින් කල් පිරෙන්න රස වෙනවා වගේ මතකයන් දුර යන්න හිත් පිරිමදිනව. ඉතිං අර කියනවා වගේ බල්ලෝ හදට බිරුවට කමක් නෑ. ඔබ හද එළිය විදගන්න....

මෙයට
විශ්වාසී,
ඇවරියා

Tuesday, September 7, 2010

යුනියේ නයිට් ලයිෆ් එක

දැන් අධ්‍යයන නිවාඩු නිසා කැම්පස් එකේ සේවා අංශය ටිකක් වැඩියෙන් වැඩ කරනවා. කොටින් ම කිව්වොත් වෙනදා හතරට හෝ හයට වහන පුස්තකාලය දැන් රාත්තිරි අට වෙනකම් ඇරලා. අපේ කාණ්ඩෙ ඉතිං අධ්‍යයනය කරන්න කියලා ඒකට ගිහින් එහෙන් මෙහෙන් අමුණගන්න සටහන් කියවන එක වෙන ම දුක්ඛාන්තයක්. නමුත් ඊටත් හරියන්න අපේ අයි.ටී ලැබ් එකත් ඇරලා තියෙනවා. නමුත් අලුතින් ම විවෘත කරු එක නම් හතරට වහනවා.
ඒත් රාත්‍රිය නම් හරි අපූරුයි. සටහනක් අතින් නොගත් කිසිවෙක් ඒ වෙලාවෙ පවා සොයාගන්න අමාරුයි. අනිත් කාරණේ ධර්මාලෝක ශාලාව අවටින් ගමන් ගත්තොත් තාමත් පුහුණු වීම් කරන නාට්‍ය කිහිපයක ම නොමිලේ දර්ශන බලන්නත් පුළුවන්. ඒ මදිවට විභාග භීතිකාව අස්සේ අපේ බාස්කට්බෝල් වගේ ම නෙට්බෝල් පුහුණුවීම් රෑට පැවැත්වෙනවා. ඒ නිසා පූර්ව විභාග සංක්‍රාන්ති නොනගතය තුළ දවල් වගේ ම රෑත් අධ්‍යයනකාමීන් දෑස් දල්වා බලා සිටින බව කිව යුතුයි.

ශ්රේතෂ්ඨ ප්රේ‍ම කතා රහසක්ව තබාගත යුතුයි!!!

ඇත්තට ම ශ්රේෑෂ්ඨ ප්රේ ම කතා රහසක් වශයෙන් තබා ගත යුතුයි තමයි. කරුණු කාරණා ගැඹුරින් හොයා බලන්න ඉස්සෙල්ලා හිතට තට්ටු කරලා අහන්න ඔබටත් ශ්රේලෂ්ඨ ප්රේබම කතාවක් තියෙනවාද කියලා. උත්තරේ ඔව් කියන්න කළින් ටිකක් හිතලා බලන්න ම වෙනවා. මොක ද ඊට සාපේක්ෂව තමන් ශ්රේකෂ්ඨ හෙවත් පරමාදර්ශී පෙම්වතෙක් හෝ පෙම්වතියක් ද කියන සාධකයත් තීරණය වන නිසා. ඉතිං අවංක උත්තරයක් දෙන්න කාලෙ ගත්තට කමක් නෑ....
දැන් අපි අර ඒ කාලේ කිව්ව කතාවක් ඇදලා ගනිමු. “ප්රේතමය නම් රාගයෙන් තොර - සඳ එළිය සේ අචින්ත්යරයි... පාරිශුද්ධයි, සුරම්යවයි කියලා කියපු කාලෙට යමු.” නමුත් මේක හරියට අර නෙල්ලි ගෙඩියේ රසය වෙන් වෙන් වශයෙන් කියන්න කිව්ව වගේ විකාරයක්. මොකද ප්රේ මය තුළ මේ සියල්ල අන්තර්ගත නිසා. නැවත ආත්ම කථනයට. ඉතිං ඔබ ශ්රේ ෂ්ඨ පෙම්වතෙක් හෝ පෙම්වතියක් නම් මේ ප්රේසම පුරාණය රහසක් කරගන්න කියන්නේ ඇයි?? පිස්සු... ඇයි යකෝ කරන්න හොඳ නම් කිව්වම මක් වෙනවද ?
ඒ කතාවත් හරි. නමුත් අති මහත් බහුතර පෙම්වතුන් ඇයි එහෙනම් හැංගි හැංගි වෙස් බඳින්නේ??? ම්..... අනේ මන්දා?? ලෝකෙට ම හොරා එකිනෙකා මුණගැස්සෙන්නේ? මගෙන් අහන්නේ? ඒ වැඩේ ආතල් නිසා වෙන්නැති. හැබැයි ඔබ උන් එක්ක ඉරිසියාවට මෙහෙමත් කියන්න පුළුවන්. “ඔය කවුරු කවුරුත් හැංගි හැංගි වෙස් බැන්දට, නටන්න වෙන්නේ එළිපිට නේ?” කියලා. ඊට උත්තරයක් හැටියට ඒ අය කියාවි “හරි අපි ඉතිං හැංගි හැංගි වෙස් බඳින්නේ එළිපිට නටන්න තමා” කියලා. දැන් ඉතිං ඇඩ්රාස් නැති වෙනවා. මේ නිසා යන්න තියෙන පෙරහැරවල් ගැන පේන බලන්න පුරුදු වෙන්න එපා. අනික කප් හිටවනවා කියන්නේ පෙරහැර යනවා කියන එක නෙමේනේ....!!!
කොහොම නමුත් ශ්රේනෂ්ඨ ප්රේ මය රහසක්ව තබා ගන්න කියලා තියෙන්නේ ශ්රීන නේරු. අර නේරුතුමාගෙයි එවකට ඉන්දියාවේ සිටි බ්රි.තාන්ය අණ දෙන නිලධාරියා වූ ලුවිස් මවුන්ටබැටින් සාමිගේ බිරිඳ එඩ්විනා මවුන්ටබැටින් රහස් ප්රේ්මය ගැන හැමෝම දන්නවා ඇතිනේ? මවුන්ටබැටින් පවුල කොච්චර අකමැති වුනත් ඒ සම්බන්ධය දිගට ම තිබුණා. දැන් ඒක සම්මතය අතික්රනමණය කිරීමක් වුනාට ශ්රේනෂ්ඨ ප්රේචම කතාවක්. ලස්සන සාහිත්යයමය ආඛ්යා නයක්. ලංකාවේ දස්කොන් ප්රවමිලා වගේ??? ලෝකයේ හැමදාම ගෑනු මිනිස්සු අතරේ මේ වගේ සම්බන්ධකම් තිබිලා තියෙනවා. දැනටත් බොහෝ දෙනා අතර තියෙනවා.
නමුත් ශ්රේිෂ්ඨ ප්රේයම කතාවක් වෙන් කරගන්නේ කොහොම ද කියලා දැන් ගැටලුවක් ඇති. මගේ පුද්ගලික නිගමනය අනුව නමක් දිය නොහැකි, සම්මත සමාජ සබඳතා ඉක්මවන මානුෂීය බැඳීමක් කියලා කියන්න පුළුවන්. මිත්රැකම, කුළුපග බව ඇඟෑලුම්කම, හිතවත්කම කියන තත්ත්වයන් යම් තැනක දී ඉක්මවලා අපිට මතුපිටින් පෙනෙන ලයින් එක ක්රොමස් කළා ම බැඳීම ශ්රේබෂ්ඨ වෙනවා. අර මං කිව්ව සීමාව පැනීම ගැන දෙපාර්ශවයට ම ගාණක් නෑ. වන්නාට යහපත කියනවනේ?
දැන් ඉතිං හැම අනියම් සම්බන්ධයක් ම ශ්රේ ෂ්ටයි කියලා හිතන්න එපා. කොහොම නමුත් ශ්රේවෂ්ඨ සම්බන්ධකම් රහසක් විදියට තියාගන්න කියන්නේ නම් හේතු ගොඩක් ඇතිව. පළමු කාරණය අදාල පාර්ශවකරුවන්ට ඒක ශ්රේ්ෂ්ඨ විය හැකි නමුත් සමාජයට සහ එහි සංස්ථාවන්ට එය අසම්මතය වන නිසා. ඒ හරහා සමාජය නිර්මාණය කරන ගෝත්රිාක චින්තන රාමුව ඇතුලේ තියෙන කල්චරල් ටැබූස් වලින් ඔබ නැත්තට ම නැති වෙන්න පුළුවන් නිසා. අනිත් වැදගත් ම කාරණය ඒක උන් දෙන්නට වැදගත් වුනාට, අපිට කටගැස්මට ඕප දූපයක් හැටියට මිස වෙන වටිනාකමක් නැති නිසා සහ කොච්චර කීවත් බාහිර සමාජයට මේ සම්බන්ධකම හරියට තේරුම් කරන්න බැරි නිසා.
ඉතිං කියන්න. එහෙම සම්බන්ධයක් රහසක් හැටියට තියාගන්නවා මිසක් කිව්වට වැඩක් තියෙනව ද? අහන එකා ඔබ පිස්සෙක් කියයි. අම්මලා දූලට කුමරි බඹසර රකින්න කියන්නේ ඔන්න ඔය නිසා. මොකද අම්මා කාපු පරිප්පුව ඇස් දැකීමෙන් ම දන්නවා. දුවලා දැනගන්න ඕන අම්මා සද්ද දාද්දි එයා එදා තමන්ට වෙච්ච දේ ගැන හිතලයි එහෙම කියන්නේ කියලා. හැබැයි බලන්න. සාමන්ය්යෙන් මිනිබිරී අත්තම්මගේ ළඟ ම යෙහෙළිය වුනා ම අත්තම්මා එදා නටපු නැටුම් අල්ලපු කස්තිරම් සියල්ල මිනිබිරීට ලුණු ඇඹුල් ඇතිව කියනවා. සමහර විට ඒ සීයා එක්ක කියපු කරපුවා නොවෙන්න පුළුවං. ඒ කාලේ වෙද්දි ඒ කතා වලට තියෙන්නෙ මතකමාත්රී ය වටිනාකමක් පමණයි. හැබැයි ඔබ අහලා තියෙනවාද තරුණ අම්මෙක් දුවෙකුට “උඹලා තව හොඳා.... අනේ අම්මපා අපි කෙල්ලො කාලෙ තිබුණ විසයක්” වගේ කියනවා. කවදාවත් ම නෑ..... මොක ද මේ සමාජෙ හැටියට අම්ම දුවට ඒ වගේ කිව්වොත් දුව අම්මගේ රෙකෝඩ් එක අලුත් කරන්න, අම්මගේ අතීත ම ආයුධයක් කර ගන්නවා. ඒක දැන් හැදෙන දුවලගේ හැටිනේ??? අම්මට වඩා හැමදේ ම එයාලා දන්නවනේ  
කොහොම නමුත් මං කියපු හැටියේ ශ්රේනෂ්ඨ ප්රේාමකතා ඔබට තව හුඟක් හොයන්න පුළුවන්. නමුත් ඔබ රහසිගත ශ්රේනෂ්ඨ පෙම්වතියක් නම් ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න. මොකද පිරිමි කටමැත දොඩද්දි ලොකු කමට ඔබ ගැනත් කියන්න බැරි නෑ. ඒක පිරිමියාට වීරකමක් වුනාට ගෑනු ඔබේ ලැජ්ජනැති කම කියාලා අනිත් අය කියාවි!!! 

අද දවල් කෑම අපෙන්

පහුගිය දවස්වල සලාදයක් දාන්න බැරි වුනේ කර මුලට ම හිර වෙන්න වැඩ තිබුණ නිසා ආයුබෝවන්. මං සාමාන්යදයෙන් busy වෙන්න කැමති මිනිහෙක් නමුත් මේ academic වැඩ වලින් busy වුනා ම කෙළින් ඉන්න ටිකක් අමාරුයි. ගිය සති කිහිපය තුළ මා කැමති ම uni functions වලින් එකක් වුනේ Rotary Club එකේ Food Court එක. හැමදා ම bookmarks විකුණලා, ටිකට් ගහලා, කොටු කපලා සල්ලි හොයනවා වෙනුවට හැමදාමත් හාමතේ ඉන්න අපේ කස්ටියගේ කුස පුරවලා ගතමන්ට් එකක් හොයා ගන්න එක පිනක් කියලයි එහි ප්රාකාශිකාවක් කිව්වේ. ඒක නම් එහෙම තමා. මේ කටයුත්තට කොච්චර ප්රනතිචාර ලැබුණ ද කියනවා නම් දවල්ට කාලා මං හිමකිරමක් කන්න යද්දි “තව ටිකකින් එන්න” කිව්වා. අනේ ඒ වෙද්දිත් කෑම ඉවර වෙලාලු.
උණු බල්ලන්, පොරි වගේ කෑම නැඟලා ගියා. තව කොළොස්ට්රෝතල් වැඩි කරන්න සුකුරුත්තන් කෑම ගොඩක් තිබුණා. එතන සංගීතෙත් කෑම වගේ ම රසවත්. තවත් කාරණයක් වුනේ අසල තිබූ අඹ ගහ ආධාරයෙන් ඔවුන් ඉදිරිපත් කළ Mango Challenge එක. අඹ ගහේ අත්තක එල්ලන ලද පුවරුවකට ඉල්ලක්කයට විදීමට සූදානම් කරලා තිබුණා. සුළඟට මේ dart board එක පැද්දෙන නිසා අභියෝගය ටිකක් බැරෑරැම්. නමුත් අපේ දක්ෂයින් ඊට සාර්ථකව මුහුණ දුන්නා. තව උස අත්තකට වළලු දැමීමත් ‍අභියෝගයක්. එක බුවෙක් වළලු දාන්න කෙල්ලක්ව පෙළඹුවේ හරි අපූරු විදියට. ඇගේ පෙම්වතා ඉලක්කයට විදලා ජය ගත්තා. “ආ.... දැන් අයියා විද්දා, අක්කා වළල්ල දාන්න....”

උයන් කෙළිය

මෙම ගිම්හාන ග්රී ස්මවූ කාලේ නිසා මටත් චුට්ටක් උයන් කෙළියට යන්න හිතුනා. උයනක් කියලා මේ කොන්කිරිට් වනේ තියෙන්නේ විහාර මහා දේවී උද්යාෙනය විතරයිනේ..... අපේ පන්සලේ නම් ඔන්න අක්කර කිහිපයක උයනක් තියෙනවා. කොහොමින් කොහොම හරි මං විහාර මහා දේවී උද්යා්නයට යන්නේ සෙනසුරාදාවක. සාමාන්යෙයෙන් කොළඹ ඇති නැති කවුරුත් එන තැනක් හැටියට මේ උයන හඳුන්වන්න පුළුවන්. කොයි පන්තියට අයත් කවුරු කවුරුත් එහි ඉන්නවා. අනික් අතට එළිමහන් උත්සව කටයුතු වලට බී.එම්.අයි.සී.එච් එක තරම් ම ප්ර.සිද්ධියක් මේ උද්යා්නය උසුළනවා. හැමදා ම නොවැරදීම එහි මල් ප්ර දර්ශන දකින්න පුළුවං.
මං ඉස්ඉස්සෙල්ලා ම අතිනත පටලන් විහාර මහා දේවි උද්යාචනයට ගියේ............ නෑ ඔබ වැරදියි අපේ අප්පච්චි එක්ක. ඔහු වෘත්තියෙන් පුස්තකාලයාධිපතිවරයෙක්. පුස්තකාලය කියන්නේ පාර්ක් එකට අල්ලපු වැටනේ. ඉතිං පාසල නිම වෙලා නගර ශාලාව ළඟින් බහින අපි මේ පාර්ක් එක හරහා සෝර්ට් කට් එකකින් පුස්තකාලයට යනවා. තාමත් මං යන්නේ මේ පාරේ. ඒ පාර හරිම අපූරුයි. වගේ ම භයානකයි. අන්තරාකාරීයි. කොටින් ම පිරිත් නූලක් නැති ව යනවා නම් ආන්ත්රාවවයි තමා.
සාමාන්යලයෙන් අක්කර පණස් ගණනක් පුරා විසිරුණු සමස්ත උද්යා‍නය ප්ර.ධාන කොටස් තුනකින් යුක්තයි. නමුත් මේ කොටස් එක ම භූමියක පිහිටා තිබුණාට ක්රිරයාත්මක වන්නේ වෙන වෙන ම. ඒ තමා ළමා උද්යායනය, විහාර මහා දේවී උද්යාටනය සහ සතුටු උයන. මින් සතුටු උයන වෙන ම වට කරලයි තියෙන්නේ. ළමා උයන කියන අපිට 138 බසයේ යද්දි පේන කොටසත් විහාර මහා දේවී උද්යාවනයේ ම තවත් අන්තයක පිවිසීමක් වුනත් ඒ කෙළවරේ විහාර මහා දේවියගේ ප්රයතිමාවට ළඟ ඇති පුංචි එළිමහන් වේදිකාවෙන් එපිට කොටස නිල නොවන වශයෙන් තහනම් අඩවිය ලෙස නම් කෙරෙනවා. දන්න කියන උදවිය ළමයි අරං කෙසේ වෙතත් තනියම නම් එහි යන්නේ නෑ..... ඒ කලාපය ඒතරම් ම‍ ශුද්ධ සිද්ධස්ථානයක්.
නමුත් මං කියන පෙත් මඟ වැටී ඇත්තේ එතනින්. ඒ ආසන්නයෙන් උද්භිත උද්යාථන අංශය පසුකර ගියා ම මල් යහනාවට ඔබ්බෙන් පුස්තකාල මායිම හමුවනවා. දැන් නම් පුස්තකාලයට එතනින් පිවිසිය නොහැකි ලෙස වැටක් ගසා ඇති නිසා ඔබට සතුටු උයන සීමාවට පැන නැවත පුස්තකාල ශ්රආවණාගාරය කෙළවර කපොල්ලෙන් ඇතුල් වී පුස්තකාල පරිශ්ර යට පිවිසෙන්න පුළුවනි. මේ මංකඩට මං හරි ම ආසයි. නමුත් අර වෙලිලා ඉන්න පෙම්වතුන් අතරින් හැකි ඉක්මණින් යන්න මං වගබලා ගන්නවා. ඒ අයට නම් ළඟින් යන්නේ කවු ද කියලා වගක් නෑ. නමුත් මගේ ගමන් වේගය ගැන දන්න පිරිසටයි කියන්නේ.... මං යන්නේ පෙම්වතෙක් එක්ක ඉන්න තමන්ගේ නැඟණිය අල්ල ගන්න කියලා හිතලා බොහෝ දෙනා මං දිහා බලාන ඉඳලා තියෙනවා. අතර මං නොවී හසර දැන ඉතා වේගයෙන් මේ කළාපය පසු කිරීම අනතුරුදායක නිසා සාමාන්ය. වේගයෙන් යන්න මං වග බලා ගන්නවා.
මුලින් ම මගේ වනචරකමේ ‘තරම’ හෙළිකරන්නේත් මේ පාර්ක් එක ම තමා. එදා නම් මල්ලිත් හිටියා. කපල්ස් ගණන් කරන එක අපේ විනෝදාංශය අපි තුනේ හතරේ විතර ඇති. එකසිය හැටයි. හැට එකයි. හැට... කියද්දි ම හොඳ කම්මුල් පාරක් වැදුනා. අපේ අම්මා අපි ගණන් කරන්නේ මොනවද කියලා හොයලා. පොඩි එකාටත් චාරයක් නෑනේ. අංශක තුන්සිය හැටට ම හැරිලා සද්දෙන් ගණින්නේ...???? එදායින් පස්සේ අම්මා නම් අපිව ඒ පාරෙන් එක්කන් ආවේ නෑ.... අප්පච්චි නම් දිගට ම එක්ක ගියා. මකක හැටියට අම්මා ඒ කතාව කිව්වේ නෑ.... අපිත් ඊට පස්සේ නම් ගැන්නත් නෑ.
අද නම් පාර්ක් එක හුඟක් වෙනස් වෙලා. ඉස්සර අපි අගෝස්තුවේ බාලදක්ෂ කැම්පෝරියටත් මේ පාර්ක් එකට ආවා. ගෙදර වගේ තමා. නමුත් අද කැම්පරියෙත් එච්චර ලකයක් නෑ. උණ ගස් හිඟ නිසා ගැජට් අඩුවෙලා. එන්ට්රන්ස් ඔක්කොට ම ඩිජිටල් ප්රිලන්ට් හයි කරලා. පහුගිය අගෝස්තුවේ නිකමට කැම්පෝරි ගියා ම කළකිරුණා. මට වෙලා තිබුණ නිසා ටිකක් ඇවිදලා කරලා බැලුවා. මං එළිමහන් රංග පීඨය පැත්තේ ගහක් යට වාඩි වුනා. ඒ ළඟ වතුර මල ගාව ගෑනු ටිකක් කතාව. මේ හරියේ ගස් හේම අඩුයි. නියම පිට්ටනියක්. එහි තාත්තලා, පුතාලා ක්රිුකට් ගහනවා. අම්මලා වෙන ම කතාවක්. මටත් හැබැයි කතාව ඇහුණා. ඒ කතාකරපු අක්කගේ මහත්තයා තමයි ටීම් ලීඩර්. “බලන්න අනේ, ගෙදර ඉන්න දවසේ ‍පාර්ක් ආව මත් මේ බෝලයි බැටුයි උස්සන් මෙයාලා සෙල්ලම. පුංචි එකාට තාම බැට් එක උස්සන්නවත් බෑ.” අනේ ද කියන්නේ දැන් මේ අය පුංචි උන් වෙලා. තවත් එකියක් උත්තර දුන්නා. බලන් ගියා ම පුංචි උන් විතරක් නෙමේ අලි බබාලත් සෙල්ලමේනේ.....?
අස්ස කරත්ත වල වටයක් යන්න ළමයින්ගේ ලොකු උනන්දුවක් තිබුණා. හැබැයි මං දන්න තරමින් එහි එල්ලෙන පාලම හා මින් මැදුර සුපුරුදු පරිදි හැමදාම වගේ වහලා තිබුණා. ආ මේන් මෙයාව මට හම්බුනේ ප්රසධාන පිවිසුමේ දී. බලන්න වයසේ තරමට ද ලොකු පැදුරක් කාරිය අරං පාර්ක් යන ඇය අද හවස් වෙලා තමා එළියට එන්නේ.