Monday, March 30, 2015

දානං ස්වර්ගස්ස සෝපානං හෙවත් විට්නස් ද හැපිනස්

හූ ලා ලාාාහ්...... යෙහ් මේ පෝස්ටුව ලියන්න ඇවරි පටන් ගන්නෙ පිපිරෙන්න ආසන්න සතුටක් භුක්ති විඳින ගමන්. ඇවරි කාලෙකින් පොරි හැලෙන්න සතුටු වන ව්‍යාපෘතියක් ඊයෙ දවසෙ අපේ දහම් පාසලේ නිමාවට පත් වුනා. තවත් හැපනින් සති අන්තයක් ආරම්භ වුනේ මේ විදියට. සිකුරාදා මහ පාන්දර තුන හතර වෙනකම් පොතක් කියවපු ඇවරි විවේකී සෙනසුරාදාවේ ටිකක් පරක්කු වෙනකම් නිදා ගන්න සූදානම් වුනත් අප්පොච්චාගේ ව්‍යාපෘතියක පුංචි ව්‍යාකරණයකට දායක වෙන්න පයින්ඩයක් ලැබුණ නිසා කලින් ඇහැරුණා. ජංගම දුකේ  කළුබෙරියා සැළ කළ හැටියට එදින සෙනසුරාදාවේ ඉරිදා පැවැත්වෙන දානය සඳහා සියලු කාරණා සම්පාදනය කිරීමත්, ලැබී තිබූ ප්‍රශ්න පත්‍ර ටික පිළියෙළ කිරීමත් වගේ නිල රාජකාරී කිහිපයක් තමා තිබුණේ.

දිවා ආහාරය සඳහා පුරුදු පරිදි ශාන්ති විහාර් වෙත ගිය ඇවරි අප්පොච්චාටත් ව්‍යාංජන මුකුත් අරං එන්නම් කිව්වට මොක ද බත් පිඟාන බෙදන සුනංගුවට පන්සලට දුවලා එන්න තදියමක් ඇතිවුනා. ඒ යද්දි ශිෂ්‍ය නායකයො පහුවදා දන් පිරිනමන ශාලාවෙ වතුර හලාගෙන වැඩේ වර්චස් කරගෙන හිටියෙ. එන පොට එච්චර හොඳ නෑ වගේ පෙනුන නිසා බත් කෑමට නැවත ශාන්ති විහාර් යාම පැත්තක තියලා ඇවරිත් වැඩේට බැස්සා. හැමෝ ම හිතුවේ ශාලාව වේලා ගන්න බැරිවෙයි කියලා. ගොඩක් දෙනා වතුර හලාගත්තු අයට බැණ බැණ හිටියා මිසක් වඩේට අතගැහුවේ නෑ. අපේ ශිෂ්‍යනායකයො නම් ජීවිතේට ගෙයක් මොප් කරලා නෑ. මං වයිපරයක් අරං බර කරලා ටයිල් පේළි පහක් හොඳින් ම වේලල දුන්නා. අන්න ඊට පස්සෙ අපේ ගැන්ග් එකට වැඩේ ගොඩ දාන්න පුළුවන් කියන ගට ආව. අර කෙවිටෙන් හරක් දක්කනවා වගේ කටේ බලේට කොල්ලන් යොදවලා මොප් කරවපු නිසා පැයක් ඇතුළත මුළු ශාලාව ම වේලාගත්තා. ඒ වගේ අමාරු වෙලාවල දී අපිත් ටයිටල් බල්ලට දාල ගේමට බහින්න ඕනෑ. පස්සෙ පොඩි උන්ට ම කරන්න දෙන එක වෙන කතාවක්. අපි මුලින් ම කුණු අල්ලගෙන කට්ටට බෙර ගැහුව ම පොඩි උන්ට ගටක් එනවා.

ඒ පාඩම මට ඉගැන්නුවේ ස්වාධීන රූපවාහිනියේ ප්‍රධාන ඉංජිනේරු ආනන්ද බාප්පා. එතුමා හදවපු කොකාවිල් සම්ප්‍රේෂණාගාරයේ විවෘතෙට ප්‍රසියා එද්දි (එක්ස් ප්‍රසිඩන්ට් මරා) වැහැලා පාර චොර වෙලාලු. සූට් බූට් පිට හිටිය ප්‍රධාන ඉංජිනේරුතුමා උදැල්ලක් අරං කාණුවක් කප්පවන්න ක්ෂණික තීරණයක් ගත්තු නිසා වතුර ටික බැහැලා ගියාලු. පස්සෙ ටී.ඕලා කාණුව කැපුවා. නමුත් අපි පටන්ගෙන දෙන්න ඕනෑ. පහුගිය වසරේ අපේ ක්‍රිකට් කණ්ඩායම ආපු වෙලාවේ මමයි මගේ බොසායි දෙන්න එකතු වෙලා අර ක්‍රීඩකයන්ගේ බර සාර ක්‍රිකට් බෑග් වාහනෙන් බෑවා. කමෝන් දීපන් ඔයා මේ කොම්පැනියේ සී.ඊ.ඕ. පැත්තකට වෙලා ඉන්න. මං කරන්නම්. ඉතිං? වට් කම් අවුට් ඔෆ් ඉට්? වී ආ අ ටීම් මේට්. අනේ උඹේ..... යකෝ වෙලාවට ඕන දේ වෙලාවට කරපන්. බම්බු සී.ඊ.ඕ....  
කොහොමින් කොහොම හරි ඒ වැඩේ ගොඩදාලා මං ලන්ච් යද්දි පහට කිට්ටුයි. එහි දී හදිසියේ ම අපේ ළහිරු බිම්මල් මහතාගේ මිත්තණියගේ මරණය ආරංචි වීමත් එක්ක එදින රාත්‍රියේ මාරවිල එම නිවසට යාමට ඇවරි ක්ෂණික තීරණයක් ගත්තා. මම ඒ මළගෙදරට යන්න ඕන මැතිනිය. රෑට මං එහේ....?? එතකොට දානෙ? දහම් පාසල? හරි හරි මං උදේ පාන්දරින් කොළඹ එන්නම්. මෑණියන්දෑ නැඟූ අතුරු පුරස්නවලට පිළිතුරු දුන්න ඇවරි ගමන තහවුරු කළා. සමාන්‍යෙයන් සති අන්තයේ කොළඹින් පිට යන්න ඇවරි අකමැති, පර සක්වල හිටියත් දහම් පාසලට එන්න වෙන නිසා. ගමන යන්න කලින් ඇවරිතුමා අනෝරා වැස්සේ ධර්ම ශාලාවට ඇවිත් සියලු කටයුතු පරීක්ෂා කරද්දි තමා අඩුපාඩු දැක්කේ. හාමුදුරුවන්ට පිරිනමන පලතුරු වට්ටි සඳහා අවශ්‍ය පලතුරු ඒ වන විටත් ලැබී තිබුණේ නෑ. තවත් කතාන්දර රාශියක් අනුව වැඩේ එච්චර ලේසි නැති බව ඇවරිට කම්පනා වුනා. ඒ ඔක්කොටමත් වඩා බලුබෙරියාගේ චාර්ජරය ඔපිසියේ දමාලා ඇවිත් බලුබෙරියා ඕෆ් වුන නිසා කිසිදු කන්ටැක්ට් එකක් ලබා ගන්න පුළුවන් වුනෙත් නෑ. කොටින්ම දවස පුරා ඇවරි මිසින්.....!!!!



නමුත් මට මළ ගෙදරට යාමට තදින් ඕන වුනා. අවසානයේ මං වාහනයට එද්දි සියලු දෙනා ඊට ගොඩ වෙලා දෙහි කපමින් සිටියා. රාත්රිය මළ ගෙදර පහන් කරලා පාන්දර පහට මාරට මාරවිලින් පිටත් වුනා ම උදේ අට වෙද්දි ඇවරි ඔන් ලොකේෂන්. ඒ වෙද්දි ආසන ගෙදරින් ආසන ගෙනාව පමණයි. බොහෝ ප්‍රසිද්ධ මාබිම ආසන ගෙදරින් සියලු ම ආසන අපේ දානෙට නොමිලේ ම ලැබුණා. ඒ ආසන පිළියෙළ කළාම හරි ම ලස්සනයි. අයියෝ මේ බංකු උඩ ලෑලි දාල ද හාමුදුරුවො වාඩි වෙන්නේ???? ඇවරිගේ පොෂ් ටයිප් ලේකම්තුමියක් මුලදි ඇහුවේ අපුලෙන්. චුට්ටක් ඉන්නකෝ කුමාරිහාමි වැඩේ ඉවර වෙනකම්. ඊට පස්සේ ඔයා ඇවිත් කමෙන්ට් කරන්නකෝ. මං ඈට කිව්ව ම ආසන හදපු මහත්තයා මා එක්ක හිනාවුනා. ඇවරි පුංචි කාලෙ පන්සලේ සියක් නමේ දානය අහවර කරලා ඒ ආසන මත ම ඉඳන් දානෙත් අරං තියෙනවා. ආසන පිළියෙල කිරිල්ලත් එක්ක මාත් ඒ මතකයට ගියා. එතකොට ඒ මහත්තයත් තරුණයි. අපි ලොරියේ නැඟලා මාබිම ගිහින් ආසන බාලා එනවා. කොහොමින් කොහොම හරි ආසන ටික හිත පිරෙන්න පිළියෙළ වුනා. කොටින් ම වැරදීමකින් ශාලාවට ආපු අම්මලා තාත්තලා, දානෙ ගෙනාපු අම්මලා තාත්තලා, ඒවා දැකලා, පසෙකින් ගොඩගහලා තියෙන පිරිකර දැකලා අපිට බැන්නා. පුංචි ළමයින්ව දානයට සහභාගී නොකර ගැනීම ගැන සහ මෙච්චර ලොකු පින්කමක් ගැන ඔවුන් දැනුවත් නොකිරීම ගැන. සමහරු විස්තර අහගෙන ඒ වෙලාවෙ සල්ලි දුන්නා. සමහරු ළමයි ලවා පිරිකර පූජ කරවන්න පූජා භාණ්ඩ කඩවලට ගියා. හැමෝට ම දානයට සහභාගී වෙන්න පුදුමාකාර උවමනාවක් තිබුණා.

උදේ පාන්දරින්ම හාමුදුරුවන්ට දෙන පලතුරු වට්ටියේ අවුලක් ඇවරි දැක්කා. ඒ වෙනුවෙන් කෝලිකුට්ටු දුන්න තාත්තා ඇවරි විස්සක් ලබා දීලා තිබුණා. නමුත් අපේ පලතුරු වට්ටිය හදවපු අය ඊට එකතු කරලා තිබුණේ කෙසෙල් ගෙඩි දෙකක් පමණයි. ඉතිරි සියල්ල පසෙක ගොඩගසා තිබුණා. දැන් මේ වැඩේ පිළිවෙලට කරවන්න ඕන. ඒත් කවුද කරන්නේ කියලා බලද්දි මට අම්මා කෙනෙක් මුණ ගැහුනා. එතුමිය පලතුරු ව්‍යාපාරයක් තමා කළේ. ඇගේ දුව මං ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා වෙලා ඉද්දි මගේ ගිල්ඩ් එකේ හිටියා දැන් පුතා ඉන්නවා. ඉතිං ආගිය විස්තර කතා බහ කරලා කාරණාව කිව්ව ම ඒ අම්මා වැඩේ කරලා දෙන්නම් කිව්වා. අපි වට්ටි සියල්ල නැවත හැදුවා. අවසානයේ දී අඩු පලතුරු ගැන ලිස්ට් එකක් ආව. මිදි, දොඩම්, ඇපල්, අඹ වගේ පලතුරු ලිස්ට් එකක් මදි වෙලා තිබුණා. මං ඒ ටික ෆුඩ්සිටියෙන් ගෙනත් දුන්නා. මට ඒ වෙලාවෙ චමිත අයියාව මතක් වුනා. අපේ චුමී පූජාවට්ටියක් හැදුවත් ඊට හොඳම පලතුරු ජාති හතක් හරියට තියනවා. කැවිලි ජාතිත් හත නම් හතයි. වැඩිය ඕන නෑ අපි පූජාවක් කළත් කපුරු පෙත්තේ ඉඳන් ලෝබ නැතුව වියදම් කරලා කරනවා. දන් දෙද්දි ලෝබකම, කේන්තිය නැතිවෙනවා. දෙයියන්ට, බුදුන්ට දෙද්දි හොඳම දේ හොඳම විදියට දීපන් මට දවසක් කතරගම විශ්‍රාම ශාලාවකදී චමිතයා කියපු වචන ෆුඩ් සිටියෙන් එළියට එද්දි මතක් වුනේ ඒ විදියට.


එවෙලෙට කපලා තියන පලතුරු ගස්ලබු, කොමඩු, චිප්ස් කපලා ලස්සනට මේසෙට එවලා තිබුණා. දෙළුම් ඇට වෙනම ශුද්ධ කරලා හැන්දෙන් බෙදාගෙන වළඳන්න සූදානම් කරලා දුන්නා. මට ඕන තත්ත්වයට ඒ සියල්ල සකසා දෙන්න ඒ අම්මලා සෑහෙන්න උනන්දු වුනා. හරියට ම මගේ පුද්ගලික කාර්ය මණ්ඩලය වගේ. සමහර වෙලාවට මට අමතක වෙලා අයියෝ කෙල්ල මේක මෙහෙම නෙමෙයි වෙන්න ඕන වගේ කතාත් කියවුනා ම අම්මලා හිනා වුනා. කොහොමත් ඔහොම වැඩකට බැස්ස ම ඇවරි හැමෝටම බබා, දරුවො, කොල්ලො, කෙල්ලෙ කියන නිසා වැඩියෙ ගානක් ගියේ නෑ. කණ්ඩායම ගොඩක් සතුටින් වැඩේ අහවර කළා.

හාමුදුරුවන් පන්සලේ සිට අලංකාර පෙරහැරකින් ධර්ම ශාලාව වෙත වැඩමවාගෙන ආව. මුතු කුඩ යටින්, හේවිසි හඬ මැද්දේ, ශාන්ත ගමනින් අපේ ලොකු හාමුදුරුවො පෙරටුව හාමුදුරුවරු වැඩම කරද්දි පොඩි පන්තිවල පොඩ්ඩො දෙපස රැස්වෙලා සාදුකාර දුන්නා. පොඩ්ඩො දෙපැත්තේ පෙළ ගැසී සාදු සාදු කියද්දි හාමුදුරුවන්ටත් වෙනසක් දැනුනා. අපිටත් හැඟීමක් ආව. පා දෝවනය කිරීම් පිළිවෙළට ළමුන් අතින් ම වුනා. පණ්ඩිත හාමදුරුවො මේ දානය පැවැත්වීමේ අරමුණ පැහැදිලි කළා. අධ්‍යාපනය කියන්නෙ දැනුම‍, ආකල්ප, කුසලතා සංවර්ධනය කියල කියපු හාමුදුරුවො දැනුම ලබා දීම සමඟ ප්‍රායෝගිකව ළමුන්ට මේ දේවල් කියා දීමෙන් ආකල්ප සංවර්ධනයක් වෙනවයි කියල උන්වහන්සේ අනුශාසනා කළා. ඊළඟට දන් බෙදීම. අපිට සර්විස් ස්ටේෂන් හතරක් තිබුණා. හැම කණ්ඩායමකට ම හාමුදුරුවරු පහ බැගින් භාර කරලා තිබුණා. හැම ව්‍යාංජනයකට ම ළමුන් දෙන්නා බැගින් අන්යුක්තව හිටියා. අපේ චමරි අක්කා හදපු කෝසස් පිඟානත් ඉස්තරම්. මං එච්චර පිළිවෙලට කෝසස් පිඟානක් දැක්කමයි. ගුරුවරුත් ඒ ඒ කණ්ඩායම්වලට බෙදිලා හිටියේ. කොච්චර පැහැදිලි කරලා දුන්නත් දානෙ බෙදද්දි පොඩ්ඩන්ගේ පුරුද්ද නැතිකම, නැත්නම් අපි කිව්වොත් ආධුනික බව හාමුදුරවරුන්ට පේන්න තිබුණා. හාමුදුරුවරු ම අවශ්‍ය උපදෙස් ළමුන්ට දෙමින් දානය බෙදවා ගත්තා මිසක් අපි ගුරුවරු නම් එක ම ව්‍යාංජනයක් වත් ඇල්ලුවේ නෑ. දානවේල හොඳට ම දුන්නා. ඊළඟට පිරිකර පූජාව. වෙනදා වගේ ගහමරා නොගෙන පිළිවෙලට පිරිකර බෙදා දෙන්න පුළුවන්කම ලැබුණා. මං එහෙම කිව්වේ, සියක් නමේ දානය වගේ ලොකු දානවලදී පිරිකර භාර ගත්තු දායක ඇත්තොයි, සංවිධායකයොයි අතර ප්‍රශ්න ඇතිවෙනවා. නමුත් අපි පිරිකර පිළිගන්වන්න එන්න කියලා ඒ අයට ම ආරාධනා කළ නිසා ගැටලු ගොඩක් මඟැරුණා. සිවුරු, සෙරෙප්පු, කුඩ, ෂේවින් ක්‍රීම්, දත් බුරුසු, දත් බෙහෙත්, සබන්, රේසර් වගේ බොහොමයක් පිරිකර අපි පූජා කළා. හාමුදුරුවරු වැහෙන්න පිරිකර කන්දක්. ඒවා ගෙනියන්න එක හාමුදුරුවන්ට එක ළමයා බැගින් යොදවලා හිටියා.

අවසානයේ දී අප සියලු දෙනා නමින් මියගිය වරිග පරම්පරාවෙ ඥාතින් සියලු දෙනා වෙනුවෙන් ගුරු මණ්ඩලය මූලිකත්වයෙන් ඉමිනා පුඤ්ඤකම්මේන කියලා පැන් වැඩීම සිද්ධ වුනා. ඇවරිත් බොහෝ නෑයන් ඒ වෙලාවෙ මතක් කරලා පින් දුන්නා.   

දානයේ අග්‍රභාගය ළමුන් වෙනුවෙන් පූජා කිරීමේ අවසාන අංගය තමයි ඇවරි කැමති ම සෙග්මන්ට් එක වුනේ. දාන මාන මුල් පෝස්ටු දෙකේ තියෙන හැටියට ළමයින්ට කෑම නොදෙමුයි කියලා තමා අපි තීරණය කළේ. නමුත් අපේ ගුරු මණ්ඩලයේ සුජාතා ගුරු මහත්මිය කේටරින් සර්විස් එකට මුදල් බඳින්න රුපියල් දොළොස් දහසක නොමසුරු පරිත්‍යාගයක් කළා. ඉතිරි වැය ශිෂ්‍ය නායකයන්ගේ අම්මලා තාත්තලා විසින් භාරගත් නිසා තුන්සියයක් දෙනාට මදි නොකියන්න කෑම දෙන්න පුළුවන් වුනා. පිඟන් අරං ළමයි පෝලිමේ එද්දි ගුරු මණ්ඩලේ අපේ ගුරුවරු පුංචිඋන්ට කැමැත්තෙන් කෑම බෙදනවා. හැමෝ ම උතුරන සතුටින්. තරුණ ගුරුවරු කාටවත් කන්න වුවමනාවක්, හදිසියක් නෑ. බෙදන්නයි කැමැත්ත. අපේ මිනෝලි බෙදපු සෝයාමීට් එක විතරයි ඉතුරු වුනේ. අනිත් සියල්ල කල්දේරම් අහවර වෙන්න ම ඉවර වුනා. මිනෝලි ලෝබකමට බෙදපු නිසා ව්‍යාංජනය ඉතුරු වුනා කියලා අපි විහිළුත් කළා. ඇවරි දානය නිම වෙද්දිත් උදේට කාල තිබුණෙ නෑ. අමර බඩගින්නක හිටියේ. නමුත් හිත නොසෑහෙන්න පිරිලා තිබුණා. හැමෝට ම කන්න ආරාධනා කරමින්, හැමෝට ම අඩුපාඩු අරගන්න මතක් කරමින් මං පුද්ගලිකව ඇති පදනමට සතුටු වුනා. අනේ පොඩ්ඩො ටික හරි ආසාවෙන් කෑවා. උන්ට අතුරුපසට, අයිස්ක්‍රීම්, කිරිපැණි අපි දුන්නත් ඇති තරමට සැලඩ් කප්ස් තිබුණෙ නැති නිසා බෙදාගෙන කන්න කිරි හට්ටි පිටින් දුන්නා.

අපිත් හිතේ හැටියට කෑවා. අපි හැමෝගෙම උදව්වෙන් ඇඟට දැනෙන්න දන් දුන්නා යාළු. අන්තිමට ඒ මුහුණුවල තැවරුණු හිනාව අපිට කෝටියක් වටිනවා. පැය දෙකක් ඇතුළත අර දන් භාජන සියල්ල අහවර කරලා සෝදලා සුද්ද කිරීමේ මෙහෙයුමත් ඇරඹිලා. අපේ පොඩි හාමුදුරුවො සුපුරුදු පරිදි නැවතත් වැඩ. කොච්චර කිව්වත් එපා කියලා වැඩක් අහවර වුනා ම වැඩේ අස්පස් කරනකම් පොඩිනමට නින්ද යන්නෑ. අපි එපා කිව්වත්, හරි නලින කාල එන්න මං මේ ටික කරන්නම් කියාගෙන වැඩ. සති දෙකක මගේ මහන්සියේ හැටියට ප්‍රතිඵල ලැබුණා. මං සෑහෙන්න සතුටකින් හිටියේ. ඔව් ඇස්වලට කඳුළු උනන තරම් සතුටින්. දානෙ ගෙනාපු හැමෝට ම මං පින් දුන්නා. ස්තුති කළා. සුජාත අක්කාට විශේෂයෙන්. අක්කල නිසා ළමයි බඩ පිරෙන්න කෑවා. ලොකු දෙයක් මල්ලී. ලොකු පිනක් කරගත්තෙ.

කොන්ද කැඩෙන තරමට අමාරු වුනත් උතුරායන චිත්ත ප්‍රීතියක් ලැබුවා. ඒ සුනංගුවෙන් පිඟන් කෝප්ප හේදිලා මං ටිකක් ඇළවුන කාමරේ අඩුක් වුන නිසා කවුද මේ වැඩේ පස්සෙ ඉන්නෙ කියලා බලන්න ඇවරිත් නින්දෙන් නැඟිටලා කුස්සියට ආව. බලද්දි අපේ චන්දිමා මැතිනිය තමා ළමයි එක්ක පිඟන් හෝදන්නේ. මං ඒත් බැලුවා කවුද මෙතන ඉන්නේ කියලා. අරහෙට පිඟන් අට්ටි පිටින් හේදිලා එනවා. පින් සිද්ධවෙච්චාවෙ ඈ.... ඒ අතින් අපේ ගුරුමණ්ඩලේ සුපිරි වැඩකාරයො ඉන්න නිසා මේවා නිකම් සිල්ලර ගේම්. සියල්ල හොඳින් සිද්ධ වුනා.


දානං දුග්ගතිං නිවාරෙන්ති - දානය දුගතිය වළක්වනවා. ලෝබකම් අතඇරලා දන් දෙන්න කියන්නේ ඒ නිසා. ඒකෙන් ඇත්තට ම මාර සතුටක් ලැබෙන්නෙ. ආයෙ ආයෙ මතක් කරලා සතුටු වෙන්න පුළුවන් සතුටක්. ඇවරිට එක ම දුක අප්පච්චිව දානයට සම්බන්ධ කරගන්න බැරි වීම තමා. ලහිරු අයියලාගේ මළගෙදරට අම්මාත් තාත්තාත් දෙන්නා ම මාරවිල ගිය නිසා අප්පොච්චාට දානයට එන්න බැරි වුනා. නැත්නම් දාන වලට වැඩ කරන්න අප්පච්චි හරි ආසයි. කොටින් ම ගෙවල් වලට කතා කරලා දානෙට භාර ගත්තු දේවල් මතක් කරෙත් අප්පච්චි. නැත්නම් මට කොයින් ද ඕවා බලන්න වෙලාවක්. පෝස්ටුව නොසෑහෙන්න දිග වුනා. කරගත්තු පිනත් එහෙමයි. තවත් පුංචි පින්කමක් ගැන ලොකු ආසාවක් හිතේ කොනක ලියලනවා. ඒකත් කෙරෙයි. ඇත්තට ම අපි සතුටු වෙන්නයි දානය කළේ. සතුට කියන්නේ අල්ලන්න පුළුවන් දෙයක්. ඔව් ඒක ඇත්තක්...!!!!!    

Wednesday, March 25, 2015

අැවා කළ මියුසික් තෙරපිය හෙවත් රිද්මෙට __ක් වීම.....

පහුගිය ඉරිදා ඇවරිතුමාට පස්ට බිසී දවසක් වුනේ සුලෝහිත සංග්‍රාමයට යාමට තිබුණ නිසා. නමුත් රාහුලයන්ගේ මුහුණු ටික නොබලා යන්න බැරි වුන නිසා ඇවරි වරුවක් හරි දහම් පාසලට යන්න තීරණය කළා. එදා පාඩමත් කවි පාඩමක්. මං ඉතිං කවියෙක් නොවුනට ආයිබෝං කවි කියවන්න පුංචි දක්සතාවයක් තියෙයි. ආරාධිත ගායන ශිල්පියක් පන්තියට කැඳවපු ඇවරි එදා ළමයින්ට කවි පාඩම පටන් ගත්තා.
ටිකට් එක තමයි හැම එකට ම මුල....

හිංගල අපි පුංචි කාලෙ අම්මගේ තුරුළෙ නැළවුනේ දොයි දොයි දොයිය බබා අහගෙන. ඇවරිට නම් හුඟක් කවි උගන්නලා තියෙන්නේ අම්මා. පුංචි කාලෙ කවි, ගාථා අම්මත් එක්ක තාලෙට මහ හඩින් ගායනා කළාලු. ලක් වැසියන් කෙරෙහි නැමී, සඳපානේ වැලි තලා... අපේ අම්මගේ හොඳ ම නැළවිලි ගීත. අර හෙසන්යා දෝණිගේ සලාදයේ ලියැවුනා වගේ සඳපානේ වැලි තලා තාලෙට කිව්වොත් නම් ඕන පොඩි එකෙක් නිදාගන්නවා. මගේ ගොන්කම නැවතත් පරීක්ෂා කරන්න මං පන්තියේ නයිදෙලාට පුංචි කාලෙ අම්මා උගන්නපු නැළවිලි කවි දෙකක් ලියන්න කියලා කිව්වා. කිව්ව ම මොකෝ අයියෝ මුන්ට දොයි දොයි දොයි දොයිය බබාවත් සම්පූර්ණයෙන් ලියා ගන්න බැහැ නොවැ. මට තේරෙන්නෑ ළමයි.. එක්කෝ උඹලාව අම්මලා නළවලා ම නෑ... නැත්නම් තාමත්  නළවනවා. ඩෙස්පරේට් ඇවරි ආරාධිත ගායිකාවට පන්තිය භාර කළා.

ඇය මුලින් ම ගායනා කළේ ජයමංගල ගාථා. අපේ පන්සලේ ජය මංගල්‍යන් රූප වලින් අඹලා තියෙන නිසා උන්ට පාලි තේරුම සිංහලට කියලා දෙන්න ලේසි වුනා. අපරාදෙ කියන්න බෑ, කස්ටිය සනීපෙට අහගෙන හිටියා. නරසීහ ගාථා, සුභාෂිතයෙන් කවි කිහිපයක්, බුදුගුණ අලංකාරය, ලෝවැඩ සඟරාව, ගුත්තිලය ආදී කවි පොත් සෑහෙන්න ප්‍රමාණයක උපුටනයන් ඇය පන්තියේ ළමයින්ට ගායනා කළා. ඇවරි නම් පුද්ගලිකව හුඟක් ම කැමති වුනේ ඇය වෙස්සන්තරේ ගායනා කළ විලාසයට...

පෙම්මා සුරතල් කියමින් - දෙතනේ කිරි බොම්මා
වම්මා කඳුලැලි ඉස ඉස -  ඇවිදින්දැයි අම්මා
අම්මා අප නොදැක ඉතිං - කෙලෙසක වෑවෙම්මා
සම්මා සම්බුදු වන දා නිවන් දකින් අම්මා... ඒ කයියත් එක්ක අර බාලේ පෙම්බර කොණ්ඩා බැන්දත්.. සිරාවට ම ඈ කිව්වා.

බාලේ පෙම්බර කොණ්ඩා බැන්දත් - තපසට නොගනිති වම්මා
දෙකනේ පුස්කොළ තෝඩු දැමූවත් - තපසට නොගනිති වම්මා

මං පොඩි උන්ව අඬවන්න ඕන නිසා ම වංකගිරියට නික්ම යාම කළින් ම උගන්නලා තිබුණේ. කවි ටික කියද්දි මං පැත්තෙන් පන්තිය දිහා බැලුවා ම කස්ටිය හීනියට කඳුලු පිහිදානවා. ඒකත් එක්ක ම අපි මගෙ බිසව්නේ අසාපන් තැටි වාදනයකුත් කළා.

දස්කොන් ප්‍රමිලාට කියපු සක්මන් කරන මළුවේ දී බැඳි හාද.... සහ යසෝදරාවතේ කවි කිහිපයක් අපි තෝරා ගත්තා. ඒ අයට සමුද්‍රඝෝෂය උගන්වන්න සැළලිහිණියේ කවි කිහිපයකුත් නාට්‍ය ගීත අතරට මනමේත් සහිත සම්පූර්ණ කවි කොත්තුවක් අපි දැම්මා. අවසානයේ දී ආරාධිත ගායිකාව ඇගේ කවි පැදුර අහවර කළාට පස්සේ ඇවරිතුමා සම්භාව්‍ය සාහිත්‍ය රැප් කිරීමේ පන්තිය පටන් ගත්තා. ඒ ගුත්තිලයෙන්. ඕකේ ළමයි රිද්මෙට රොක් වෙලා කියන්න. 

ඇවරි පංජාබි මික්ස් එකක් ප්ලේ කළා... හේ බලේ බලේ.... ( මේ කවි ටික අර ගර්ල් යූ මයි ඒන්ජල් සින්දුවේ රැප් එක විදියට කියාගෙන යන්න තිබුණේ...)

චක චක - චක චක - චක චක - චක චක - චහ්...// ඕයේ..හ්
පියසන් නොව බිඟුදැල් රැඳි කොපුලී
අවසන් නොව වෙන නදට ම කුහුලී
මද සන්සුන් පියොවින් සිටි නොසැලී
ගජ සෙන් සිතියම් ගජසිරි කියෙලී

ක න් කලු වෙණනද ඇසුමෙහි ලොබි නේ
ර න් රසු දැල් කොලහලවන බියෙ නේ
ස න් සල නොව එහි පිළිරූ ලෙසි නේ
න න් හයසෙන් සිටියේ සිටිමති නේ

නි ති නිරිඳුගේ රැකවලෙහි නියු ත් ‍තෝ
රු ති ලෙස රුපුනොද බිඳ ජයග ත්‍ තෝ
පැ ති රෙන වෙණනද බැඳුණු සිතැ ත් ‍තෝ
අ ති නවි ගිලිහෙන බව නොමද ත් තෝ

ම න ම ත් කරවන දන මුළු දෙර ණා
ර ස ව ත් වන වෙණ නද නද කර ණා
සව‍නොත් සඳ පුරඟන ලොබ දිටු ණා
නො දනිත් දරුවන් ඇකයෙන් වැටු ණා

ම න ම ත් කරවන දන මුළු දෙර ණා
ර ස ව ත් වන වෙණ නද නද කර ණා
සව‍නොත් සඳ පුරඟන ලොබ දිටු ණා
නො දනිත් දරුවන් ඇකයෙන් වැටු ණා

 ව ර වෙණ නද අසමින් සිත ‍සතොසි නි
ස ර හැර සියොතුන් පියපත් විදමි නි
පු ර ඹර වසමින් සිටි රඟ කුම් වැ නි
සු ර සෙනඟට සුරසුන් පැනවු වැ නි
සු දා සවන් වෙණ නද රස සුල බව
න දා එකඟ සිත් වත නොම සකො බව
 ස දා කුලය නොහැරම එන අසු බව
එ දා ගියේ රිළවුන් සන්සල බව

අ ස න රිසින් නයි කැල ඔස ළෝ යා
ඔ වු න වෙතම සිටිනා ගුරු ළෝ යා
ව යි න එ වෙණනද ලොබම ක ළෝ යා
එ දි න වයිර සිත සිහි නොක ළෝ යා

බැ ඳි දන මන වැයුමෙහි ඇ දු රෝ යා
වි ඳි සත්සර වෙණනද ම දු රෝ යා
රැ ඳි සතොසින් සැනහුණු ඉ දු රෝ යා
වැ ඳි දන සිරි ගත්තුය කි ඳු රෝ යා

ස තො ස් කරණා වීණා නද ඇසුම ට
නොහොස් සිටින පිල්බර ගණ ගොදුර ට
වෙ සෙ ස් රුවින් තම මැව්වත් බඹහ ට
ස ඳැ ස් සවන් නොකළැයි වූ නොසතු ට

රු ති වනපෙතිනැවිදින් ස මු වෝ යා
නි ත් මියුරුති වෙණ නද ළ මු වෝයා
සි ති විලි නැති රූ මිලස මු ‍වෝ යා
නැති නොගනිති මිනිසුන් හ මු වෝ යා

නොගොසින් සිට සිටිවන නිබ ‍ඳේ යා
වෙ සෙ සි න් සුර නර සෙන් නොම ‍ඳේ යා
ස තො සි න් විඳ විඳ ලොබ නොසි ‍ඳේ යා
මෙ ලෙ සි න් වෙණනද අසන ස ‍ඳේ යා

ප ට න් සුරිඳු දුන් උපදෙස් සිහි කො ට
ඉ ට න් බෙලෙන් දැමුවෙන් ගුළි අහස ට
තු ටන් වඩන සුර අඟනෝ බැස සි ට
ප ට න් ගත්තු නව සියයක් නැටුම ට

ළ ඟ ළ ඟ වා උනුනට කර වා ද ය
නොවර ද වා වීණා පද වා ද ය
ර ඟ අ ඟ වා සුරඟන රඟ බේ ද ය
සෙ ද කර වා රජ සබය පබෝ ද ය

ය ට සි න් ලන බැල්මෙන් සුර විල සී
වෙසෙසින් දනමන මත්කර එක සී
අ හ ස න් බැස රඟ ගත් රඟ කෙලෙ සී
දි සි මෙන් විය විදුලිය සියදහ සී

දි මු තු යසස් වන් කුසුම සරා ගේ
නුමු තු සුවඳ මල් පැලඳ සරා ගේ
ද කි තු රඟන සුරඟන රඟ ලා ‍ගේ
උ ම තු නොවෙද කෙලෙසක සිත කා ගේ

රූ රැ සේ අඳි - නා ලෙසේ අත් - ලෙළදිදී ‍විදු - ලිය ප බා...
රන්රසේ එක් - වන ලෙසේ වෙණ - නාදනූ පා - තබ ත බා.... බේබි
කම්පසේ සැර - දෙන ලෙසේ දෙස -  බලබලා නෙතගින් ස බා.. අයියෝ
මම් කෙසේ පව- සම් එසේ වර - සුරලඳුන් දුන් රඟ සු බා... හති

පිපි සමන් කු සු - ම න් ප ටි න් තන - රන්හසුන් මන් - මෙන් බැඳේ...
ලඹ සවන් දි ඟු - ර න් ප සි න් දන - නෙත් මුවන් බඳි - මින් තදේ
මද පවන් වැද - ලෙළ ප හ න් සිළු - මෙන් රැඟුම් දෙන රන් බ ‍ඳේ....
දිලි ඔවුන් රූ - සි රි  නු ව න් වන් - බඹ උවත්  දැහැ - නින් මි‍ ‍ඳේ....

පුන් මදාරා - මල් දමින් යුතු - දිගු සුනිල් වර - ලස ගොතා .... යෙහ්
මන් මදා කිතු - ලිය ලෙසින් - උර තුර සලා දිලි - මුතු ලතා...
මන් මදා වන - මිණි මෙවුල් නද - වෙණ නදින් එක් - කොට ඉතා
මන් කෙසේ පව - සම් එසේ වර - සුර ළඳුන් දුන් - රඟ සොබා

පෑ උ දු ල් සිති - යම් ලෙසින් සිටි - නේ සුරන් සහ -සක් නු බේ...
 රූ නි මල් සුර - ලිය ‍තොසින් බැස - රඟ කෙරෙත් නර - රජ ස බේ...
මීරි ක ල් තත් - සුන් වෙණින් බෝ - සත් ඔවුන් කර - වයි ලො බේ....
මේ සියල් ‍විසි - තුරු උතුම් එක - තැන දැකුම් කික - ලෙක ලැ බේ.....?????

මුල් හරියෙ එක තැන ඉදන් පොඩි පොඩි මූමන්ට්ස් දාපු කස්ටිය අන්තිම වෙද්දි හිටලා නටනවා. මං දක්ෂ නර්තන ශිල්පි ශිල්පිනියන් රාශියකුත් හොයාගත්තා. පාඩම ඉවර වෙද්දි පොඩි උන්ට හරි පුදුමයි. ඇත්තටම සර් වෙන නැද්ද ඔහොම තාල වෙනස් කරලා කියන ඒවා..??

අපෝ තියෙනවා ළමයි දැන් බලන්න ඔය සමුද්‍රඝෝෂෙ තියෙන ඕනෑ ම කවියක් වාද බායිලා තාලෙට කියන්න පුළුවන්... අර අපි අහලා තියෙන තාලෙ මේ වගේ...

ටනර ටනා නාන නාන.... ටනනරනා නාන නාන
ටනර ටනා නාන නාන ..... ටනනරනා නා... එතකොට

පැහැසරණිය මිණි - පැමිණිය කොත් අගට... මචං
බඳ කිකිණිය දද -  ගිහිණිය විමන් වට... අම්මපා
නොව පැරණිය වන - රමණිය විටින් විට.... හැබෑට
සැළලිහිණිය වදු - කැලණිය පුරවරට.... එල එල 

ඒ විදියට සැළලිහිණියේ කවි 108න් සෑහෙන්න ප්‍රමාණයක් බයිලා මික්ස් එකේ කියන්න පුළුවන්. අඩේ ගෙදර ගිහින් ට්‍රයි කරලා බලන්න ඕනෑ...

ඒ ෂෙසන් එකේ දි ළමයි වගේ ම මමත් සෑහෙන්න විනෝද වුනා. සිංහල සුභාවිත කවිය කියන්නේ සෑහෙන්න වටින සාහිත්‍යාංගයක්. හැබැයි අන්තිමේදී කවි රැප් කිරීම උගන්වන්න හේතුවත් ඇවරි පැහැදිලි කළා. දැන් බලන්න අපිට තියෙනවා. කාව්‍යශේකරය උගන්වන්න. දන්න අය දන්නවා ඒක වාක්‍යමය උපමා සහිත උපදේශ කාව්‍යක් කියලා. අර මා වැනි බිළින්දා එහෙම තියෙන්නේ ඒ පොතේ... රාහුල හාමුදුරුවෝ උලකුඩය දේවියට බණ අහන්න ආසයි කිව්ව ම සත්තුභත්ත ජාතකය අළලා තමයි කවි පොත ලියුවේ. නමුත් මා වැනි බිළින්දා අශාන්ති රී මේක් කරලා කියලා තියෙනවා.

මා වැනි බිළින්දා... බිළින්දා.. බිළින්දා
වර වර ළඟට කැන්දා...
දුක් සැප කුමන්දා... කුමන්දා කුමන්ද
අසන නිරිඳෝ වෙන කොයින්දා......

ඒ තාලෙ අපේ අයියලාට සෑහෙන්න සමීපයි. කන්ටෙම්පරරි මියුසික් නිසා. අපි දැන් අශන්තිගෙ හයි බීට් එකට කාව්‍යශේකරය මික්ස් කරලා කියවනවා. අනේ දෙයියන්ගේ නාමෙට සතියෙන් උන්ට කවිටික කටපාඩම්.. ලෝවැඩ සඟරාවෙ අත්වැඩ පරවැඩ සමව සිතන්නේ... වගේ කවි පාඩම් කරවන්නේත් රැප් එක හැටියට. නියම ගායන විරිත ළමයින්ට කියා දෙනවා. නමුත් උන් ජීවිතේට ඒ විරිතට කටපාඩම් කරන්නෑ.. මේ විදිය එක්ප්‍රස් ලර්නනිග්. ඇවරිගේ ඉගැනුම් ක්‍රමය ගැන යම් විවේචන තියෙන්න පුළුවන්. නමුත් මළපොතේ අකුරක් නොදැන කවි කියන්නේ මොනවාද කියලා නොදැන හිටි අපේ කාලයේ තරුණ ප්‍රජාව ගෙදර ගිහින් කවි පොත් හොයාගෙන කියවන්න, ගූගල් කරලා තාල අල්ලන්න, තේරුම් හොයන්න මේ ප්‍රසන්ටේෂන් එක නිසා පෙළඹුනා. ඒක සාධනීය තත්ත්වයක්. අපි උන් ඉල්ලන දේ දීලා අපිට ඕන දේ ගන්න ඕන. නැතුව හා දැන් පාඩම් කරපන් කිව්වට කවුරුත් කරන්නෑ.....


මාත් කාලෙකට පස්සේ පොඩ්ඩො එක්ක නටලා කරලා සෑහෙන්න සතුටක් ගත්තා. හොඳම සොමිය ලැබුණෙ එදා සවස බිග්මැච් ගියා ම. මං යද්දි නාලන්දීයන් පළමු ඉනිමට එකසිය හතළිස් නවයක් ගහලා තිබුණා. මුලින් බ්‍රදර්ස් ටෙන්ට් එක එච්චර ලල් එකක් තිබුණෙ නෑ... පස්සෙ පස්සෙ එකා දෙන්න ආව. යුනියේ යජිෂ්, ජනි බී වගේ මගේ බැචාල වගේ ම අයියලා හුඟක් එහි ආනන්ද පාරවල් දාන්න සෙට් වුනා. අපි නට නට ඉද්දි එතනට කොහේද ඉඳන් පපර ටීම් එකක් ආව. ඒ වෙලේ ඩී.ජේ එක ටිකකට නවත්තපු අපේ අයියලා ඇරපිය... ඇරපිය ලුසියා දොර.... කියන්න පටන් ගත්තා. කිව්වාම මොකද යාළු ඇවරි පාසල් යන කාලයේ අංක එකේ හිටිවන කුණුහරුප වාද බයිලාකාරයෙක්. නිකම් බීට් එක තියන්න විතරයි ඕන. පැයක් හරි තරගෙට කියයි. නමුත් කාලෙත් එක්ක දැන් නම් අවංකව ස්ලෑන්ග් මුකුත් මතක නෑ. එදා නම් අපි බ්‍රදර්ස් ටෙන්ට් එක හෙල්ලෙන්න ඒ කාලෙ ඕල් ටයිම් හිට්ස් වුන කුණුහරුප ගී බොහෝමයක් කිව්වා. ටෙන්ට් එක ඇතුළෙ තරමක කාන්තා නියෝජනයක් තිබුණත් ඒ අයත් ඒක එච්චර කෙයාර් කළේ නෑ...



පපරේ පැත්තට හැරිලා අපේ කස්ටිය දෙන්න අයියා.... තොපේ එකයි - අපේ එකයි කියාගෙන සල්ලි දීලා ගවුම මැහුවෙ තාලෙට බේබි බේබි කියන්න ගත්තා..... කවියයි - පපරයයි, කවියයි -පපරයයි, කුණුහරුප වරුසාවයි.

බේ....බි එන්න යන්න xxx කපන්න
බේ.....බි රෙද්ද ටිකක් උස්සලා දෙන්න
බේ......බි රතු xxගිය පහත් කරන්න
බේ.....බි මේක තියලා තද කරගන්න - දැන් වෙලා නැහැනේ ංංංංන්න
බේ.....බි වැටෙන බින්දු ගණන් කරන්න
බේ.....බි පස්ස ටිකක් උස්සලා දෙන්න
බේ.....බි අම්ම එනවා පැනලා දුවන්න
බේ.....බි අම්ම හොඳයි ඔයාට වැඩිය
මහවැලි ගඟ අයිනේ......

විසාකාව පැත්තේ.... ගැමුණු වළගම්බා.... විජිතපුර සටනට.... රේල් පාරේ මං එනකොට වගේ ඕල් ටයිම් හිට්ස් බර ගාණක් අපි කිව්වා. මාගේ පාසල් කාලයට ආයෙත් ගියා වගේ හැඟීමක් දැනුනා. එදා සෑහෙන්න වෙහෙසකර දවසක් වුනාට මොකද යාළු මාර්තු පහළොව කියන්නේ ඇවරි තුමාගේ මෑණියන්ගේ උපන්දිනය. ඒ වෙනුවෙන් මොනවා ගන්නද කියලා කම්පනා කරද්දි ඔප්ෂන්ස් දුන්නේ සදිසි උපකාරකය. ලාස්ට් මිනිට් ෂොපින් පාරක් දාන්න ගියා ම වටිනා කියන සපත්තු යුවළක් දැකලා මෑණියන් දෑ වෙනුවෙන් මං ඒක ගත්තා. ඇගේ සාරිය වර්චුවල් ෂොපින් හරහා තේරුවේ ගංගා දිසානායක මැතිනිය. චන්ඩි ගංගාවෝ සාරි තෝරන්න නම් කියාපු.


අපි නම් සාමකාමීව අානන්ද පාරක් දාල මැච් එක අහවර කළා..
ආ එදා අපි ඇවරි මාතාව වෙනුවෙන් විශේෂ රෑ කෑමක් පැවැත්වුවා. නමුත් බිග් මැච් නිසා මට පූජාවට සහභාගී වෙන්න නම් පුළුවන්කමක් ලැබුණෙ නෑ. තවත් හැපනින් සති අන්තයක් ඇවරි අහවර කළේ ඒ විදියට. එක දවසකට මේ තරම් වැඩ කන්දක් බැලන්ස් කළේ සෑහෙන්න කාලෙකින්...     

සෙරමනි උන්මාදය....

පහුගිය දවස්වල ඇවරිතුමා සෑහෙන්න බිසී වුනේ කප්පරක් වැඩ රාජකාරී යෙදී තිබුණු හින්දා. කොහොම නමුත් ඒ අල්ල පනල්ලේ තිබුණ ශිෂ්‍ය නායක නිල ලාංජන පැළැන්දීමේ කර්තව්‍යත් අති සාර්ථකව සිදු වුන නිසා ඒ ගැන වචනයක් කොටන්න ඇවරි කම්පනා කළා.

දහම් පාසලේ තවත් වැඩසටහනක් විදියට කෙරෙන ශිෂ්‍ය නායක නිල ලාංජන පැළැන්දීමේ උළෙල සංවිධානය කිරීමේ වගකීම ඇවරි දරන්නේ දැනට අවුරුදු කිහිපයක ඉඳලා. ඒ සඳහා වන නිල ආරාධනා පත්‍රය මුද්‍රණය කිරීමේ පටන් අවසානය දක්වා ම අපේ සැපයුම්කරුවනුත් අවශ්‍ය දායකත්වයන් දක්වන්න දැන් සැදී පැහැදී සිටිනවා. සාමාන්‍යෙයන් ඇවරිගේ සියලුම ඩිසයිනින් වැඩ කරන වාපි ක්‍රියෙෂන්ස් විසින් ආරාධනා පත්‍ර මුද්‍රණයට සූදානම් කළා ම ඇවරිත් ට්‍රැක් එකට වැටෙනවා. මේ වැඩේ ලොකු ම ගේම තියෙන්නේ අවශ්‍ය පරිදි නිල ලාංඡන සාදවා ගැනීම. සාමාන්‍යෙයන් අපි උත්සවේ සියල්ල සංවිධානය කරලා ආරාධනා පත්‍ර ගහලා, බෙදලා, කෑම, පුටු, ලයිටින්, සවුන්ඩ්ස් හැම දේම ඕඩර් කරලා තමා බැජ්ටික හදන්න බාර දෙන්නේ. ඉතිං අවසානයට තදියම සහ බලු බැණුම්.
ගුරුවරුන්ටත් බැජ් එකක් දෙනවලු....

අපේ නිල ලාංජන මේ දක්වා සෑදුවේ කොටුවේ චිත්තප්පලම් මාවතේ ජෝසන්ස් එන්ග්‍රේවින් සමාගම. එහි වයසක අයිතකරු ඇවරිගේ හොඳ ම බොක්කක්. එහි සියලු නිර්මාණ සකසන කළුතර අක්කාත් ඇවරි සෑහෙන්න කාලයක ඉදන් දන්න කියන මිනිස්සු. නමුත් මැතක දී වැඩකදී සෙට්වුන සනත් ශාන්ත සිරිසේන සැපයුම්කරුට මේ කොන්ත්‍රාත්තුව භාර දෙන්න ඇවරි තීරණය කළේ කොළඹ පදිනවට වඩා කිරිබත්ගොඩ නිවාස සංකීරණයට පැදීම ළඟපාත නිසා. සනත් තමයි බොහෝ කාලයක සිට විහාර මහාදේවී බාලිකාව ඇතුළු අවට පාසල් රාශියක ශිෂ්‍ය නායක නිල ලාංජන සාදවන්නේ. අනික ජෝසන්ස් සමාගමට නිල ලාංඡන මත ඩූම් කිරීමේ තාක්ෂණය නොතිබුණ නිසා ඇවරි එකෙන් ම ශාන්තට වැඩේ බාර දුන්නා. අපි වෙනුවෙන් ත්‍යාග ප්‍රදානයට අවශ්‍යය මෙඩල්ස් සෑදීමත් ඔහු විසින් කිරීම මේ කටයුත්තත් ඔහුට ම පන්ගාර්තු වෙන්න හේතුවක් වුනා. පොර බොහොම නිවුණු මනුස්සයා. වැඩේට දක්ෂ කාර්යක්ෂම බුවා. පළමු පියවරේ ඩිසයිනින් භාර ගත්තේ කිරිබත්ගොඩ එකෝ ආයතනයේ අනූෂා නම් කාන්තාව.
මෑන් ද මෑන්....

පස්සේ අනූෂා ඇවරිගේ ප්‍රිමියම් ඩිසයිනර් කෙනෙක් ගානට වැටෙනවා. ඒකත් මතක හිටින අතුරු කතාවක්. ත්‍යාග ප්‍රදානයේ සනත්ට අපි යවපු මෙඩල් ඩිසයින් එකේ පොසිටිව් අවුට් කරන්න එකෝ ආයකනයට යැව්ව ම මොකක්ද මන්දා අවුලක් වෙලා අපිට ආයෙත් ඒ ඩිසයින් එක හදවන්න වෙනවා. ඒකත් ලාස්ට් මිනිට් ජොබ් එකක්. අන්තිමේ දී එතන ඉන්න සියලු ම ඩිසයිනර්ස්ලා වැඩේ බෑ කියලා කර අරිද්දි සීනියර් ම ඩිසයිනර් වුන අනූෂාව හම්බෙන්න කියලා පුංචි ටිප් එකක් දුන්නේ ටානි. මං දෙපාරක් හිතන්නැතිව ඇයව හමුවෙන්න කෙළවරේ ම කවුන්ටරයට ගියේ හැල්මේ. වාඩිවෙන්න කියා මට අසුනක් දුන් ඇය පැය භාගයක් වගේ කෙටි කාලයක් ඇතුළත මට අවශ්‍ය පරිදි ඩිසයින් එක නිම කරලා දුන්නා. එදා මාව ගොඩ දැමීම ගැන සෑහෙන්න ඉස්තූතියක් දීලා ආවට මොකද එදායින් පස්සේ ඇවරි අනූෂා මැඩම් ළඟ ම කස්ටෙක් වුනා. දැන් අපි වවුචර් දාන සීන් මුකුත් නැතිව ඈ ළඟට ගිහින් ක්‍රෙඩිට් වලට වැඩ කරන් එනවා.

කොහොමින් කොහොම හරි කලින් සෙනසුරාදා දවසේ ඇවරිගේ අලුත් ම රස්සාව වන ලෙක්චරින් පෝස්ට් එකේ වැඩ බාර ගනිමින් මංගල දෙසුම පවත්වන්න තිබුණ නිසා එදා ඇවරි ලොකේෂන් එද්දි ටිකක් පරක්කු වුනා. දැන් නලින ඔක්කොම හරි බැජ් ටිකත් හරිනේ...???? පොඩිනම මගෙන් ඇහුව ම තමා මට සනත් භායිට කෝල් කරන්න මතක් වුනේ. එවෙලේ ම මං සනාට ගත්තා. මල්ලි මං මේ සඳුදාට ජනාධිපතිතුමාට දෙන්න තියෙන ප්ලේක් එකක් කරමින් ඉන්නේ. දැන් තව ටිකකින් පකිස්ථාන් එම්බසි එකේ වැඩකට යනවා රෑ කීයට හරි බඩු ටික දාලා දෙන්නම් කියලා පොර කියද්දි මට එලෝ පොල් පෙනුනා. ඇයි වාහෙ හෙට ආරාධිත අමුත්තන් ලවා අහවල් එක පළන්දවන්න ද?? කාරි නෑ සහෝ මං රෑට එන්නම් කියලා හැරෙන තැපෑලෙන් සැපට දුකට සනී, අමිල අයියට කෝල් කරලා අලකලංචිය ගැන විස්තර ඇතිව කිව්වා. හරි මල්ලි අපි රෑට යමු. දැනට ඔතන වැඩ ටික බලාගන්නකෝ..
අමිල අයියා බරට ම වැඩ....

ඔන්න ඉතිං දැන් රාත්තිරි නවයත් වුනා. අමිල අයියත් මමත් කිරිබත්ගොඩ නිවාස සංකීරණයට ගියේ සනාගෙන් බැජ් ටික අරං එන්න. ඒ අතර මඟදි අමිල අයියලගේ ගෙදරට ගොඩ වෙන්න වුනේ ශිෂ්‍ය නායකයන්ගේ සාටක ටික අරගන්න. එම සාටක සියල්ල මසා නිම කළේ අමිල අයියාගේ තාත්තා. දැන් අවුරුදු ගාණක ඉඳන් පෙරේරා මහතා තමා සාටක මැසීමේ කාර්ය සිදු කරන්නේ. අපි හැමෝගෙ ම පුද්ගලික කාර්ය මණ්ඩලවල උපරිම දක්ෂතා තියෙන ආයෙත් කියලා වැඩක් නැති වටිනා කියන මිනිස්සු ඉන්න නිසා හොඳා. අමිල අයියා ගත්තොත් එතුමාගේ අම්මා, තාත්තා, එතුමාගේ ප්‍රිය බිරින්දෑ චමරි අක්කා, එතකොට අමාලි අක්කා, ඒ බැඳපු අයියා වගේ හෙන ලිස්ට් එකක් අමිල අයියගේ පුද්ගලික කාර්ය මණ්ඩලයට අයත් වෙනවා. ඒකෙ ලස්සන ම කතාව මේ හැමෝ ම තම හැකි පමණින් අවශ්‍යය කාර්ය උපරිම අයුරින් කරන්න ඉහළ දායකත්වයක් සැපයීම. උදාහරණයක් හැටියට ආරාධිත දේශනය සඳහා අදාළ සම්පත් පුද්ලයා වූ කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ කථිකාචාර්ය ස්නායු වෛද්‍ය විශේෂඥවරයා සම්බන්ධීකරණය කළේ අමාලි අක්කාගේ සැමියා. ඒ විතරක් නෙමෙයි ඔහුට අවැසි ප්‍රවාහන පහසුකම් සලසා දුන්නෙත් එතුමා. දැන් මේ ඔහුට කිසිත් අදාළ කටයුත්තක් නෙමෙයි. ඔහුගෙ ළමයෙක් අපේ දහම් පාසලේ ඉගෙන ගන්නව කියලත් නෙමෙයි. නමුත් අපි වෙනුවෙන්, බොහෝ දෙනාගේ යහපත වෙනුවෙන් කිසිවක් බලාපොරොත්තු නොවී තමන්ගේ කාලය, ශ්‍රමය ධනය වැය කරන සත්පුරුෂ මිනිස්සු සෑහෙන්න අපේ වටේ ඉන්නවා. ඒ මිනිස්සුන්ගේ උදව් උපකාර නොවෙන්න අපිට මෙච්චර දුර ගමනක් යන්න බැරි වෙනවා.          
අපි සනාව හම්බෙන්න ගියා කියමුකො. අම්මා බුදු වෙන්න ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයාගේ බැජ් එක දැක්ක ම මට කඳුළු ආව. අපි කියපු දෙයට සහමුලින් ම වෙනස් දෙයක් තමා සනාබෝයි කරලා තිබුණේ. කරුමෙක මහත.... නරක නාමෙ දැන් මට...... හිතලා කරපු දෙයක් යෑ...? බැනලා වැඩක් වෙනව යෑ....? හත්වලාමෙ වෙච්චි ෙද්ට මක් කරන්න ද?????  

සියලු නිල ලාංඡන....

   
 එතකොට වෙලාව රෑ දහයමාරයි. ටොප් බෝර්ඩ් එකේ දහ දෙනාගේ බැජ් ටික අවුල්. වෙලාවෙ හැටියට කරන්න පුළුවන් මොකක් ද කියලා සාකච්චා කළ අපි ප්ලාස්ටික් කංචුකය හදලා අලවන්න යෝජනා කළා. වෙලාවට අමිල අයියා චිත්‍රකර්මය කරලා තිබුණා. අනික එන්ග්‍රේවින් කලාව ගැන එතුමාට සෑහන්න දැනුමක් තිබුණා. කතාබහ කරලා බැලුවා ම වාත්තු ශිල්පය ඔහුගේ පවුලෙන් ලැබුණ දායාදයක්. ඒ අතීත කතාව අමිල අයියා පෙළගැස්සුවේ මෙහෙම.


මේ මැෂින් වලින් මං පුංචි කාලෙ සෑහෙන්න වැඩ කරලා තියෙනවා. මගේ සීයා තමා කොටහේනෙ නානායක්කාර බාසුන්නැහේ. කළේ පිත්තල එන්ග්‍රේවින්. අම්මගේ පවුලේ නවදෙනයි. දැන් බාප්පලා දෙන්නෙක් කරන්නෙ මේ වැඩ. සනත් දන්නවා ඇති. මේ සබ්ජෙක්ට් එකේ පරණ මිනිස්සු ගොඩක් සීයාගේ මරණෙට ආව. ඔව් මට මතකයි. අපේ තාත්තා සිරිසේන බාසුන්නැහේ, ඔයාගේ සීයාගේ හොඳ යාළුවෝ. සනත් උනන්දුවෙන් කිව්වා. සීයා එන්ග්‍රේව් කරන බ්ලොක් එක හදන්නේ අපේ තාත්තා. අපි බ්ලොක් එක වාත්තු කරලා දෙනවා. සීයා කප්පවනවා. සීයා තමා ලංකාවේ ඉස්සෙල්ලා ම එම්බෝස් සීල් එක කළේ. ආ ඔව් ඔව්. පස්සේ ඒක පී.ජී මාර්ටින්ලා සල්ලි දීලා ගත්තා. අමිල අයියාත් අඩුතැන් සම්පූර්ණ කළා. කොටහේනෙ මහ ගේ ළමයි පස්සේ කාලෙ වික්කා. ඔය මරදානෙ ප්‍රේමදාසලා එහෙම ලෙටර් ප්‍රෙස් කරන්න පටන් ගද්දි සීයලට ගොඩක් වැඩ තිබුණා. නානායක්කාර පවුලේ එන්ග්‍රේවින් ඉතිහාසය හොයාගෙන යද්දි පාන්දර දෙක විතර වුනා. දැන් ෆයිනල් අවුට්පුට් එක අපිට ඕන මට්ටමට ඇවිත්, ඒත් තව හතක ම වැඩ ඉතුරුයි. අපි රෑට කන්න ගත්තු ආප්පත් කාර් එකේ.
අැවරි උදව් දුන්නෙ කපලා... අළවලා.... තමයි



බඩගින්න වැඩි නිසා අපි රෑ එකට විතර ආයෙත් පන්සලට ඇවිත් සහභෝජනය සඳහා සහභාගී වුනා. නැවතත් අපි පාන්දර දෙකට සනාබෝයිගේ වර්ක්ෂොප් එකට ගියා. නිල ලාංජන සියල්ල ලක ලැහැස්ති කරලා පැය කීපයයි නිදා ගන්න ලැබුණේ උදේ හය වෙද්දි නිල ඡායාරූප ශිල්පි සුනංගු අමතනවා... 

Thursday, March 5, 2015

අප හැර දමා ගිය මියුලැසී...

මේ දවස්වල හඳ දැකලා ඇවරි ටිකක් ජබර් කලන්ත වෙලා හිටියාට මොකද යාළු සතුටක් වගේ ම දුකක් ඇතිවුණ මික්ස් ෆීලින්ග්ස් සහගත සතියක් ගෙවී ගියා කිව්වවොත් හරි. ඇවරිගේ අතිජාත මිතුරියක වන යානි කුමාරිහාමිනේ ලංකාවට සැපත් වීම පසුගිය බදාදාවේ සිද්ධ වුනා. එතුමිය නම් පැමිණෙන බව කලින් තියා කියා තිබුණත් දවස නිශ්චිත නොවූ නිසා ඈවර විතාන බුකියේ දැමූ සංවාද සටහනක් නිසා කුමාරිකාවගේ ලංකා ගමනේ නිල තතුවිති කල්තියා දැනගන්න ලැබුණා. මේ යානි කියන්නේ කැම්පස් යන කාලෙ අපිට වාත වෙච්චි චිලී කියන මාර දූතිකාවගේ වලිගේ. යානියෝ සාමාන්‍ය උපාධිය අවසාන වුන අල්ලපනල්ලේ අරාබියට පියාසර කළා. අවුරුදු දෙකකට විතර පස්සේ දැන් තමා ලංකාවට ගොඩබැස්සේ. ඉතිං ඇගේ පැමිණීම වෙනුවෙන් එළඹෙන සෙනසුරාදාවේ බිග් මැච් වන්දනාවත් කැප කරලා සුහද සාදය සදහා ඇවරි හිත හදාගත්තා.
ඒත් කාලා ඉන්න බැරි සීන් එක වුනේ ඇවරිගේ කාර්යාලයීය මිතුරියක වූ සේරාගේ නික්ම යාම. ඇවරිත් සමග ආයතනය හා සම්බන්ධ වුන සේරාවෝත් සියල්ල හමාර කරලා අරාබිය වෙත පියාසර කරන අටියෙන් ගෙවුන බ්‍රහස්පතින්දාවේ අපෙන් සමුගත්තා. මේ කෙටි සටහන ලියැවෙන්නේ ඇය වෙනුවෙන් ඇවරිගේ පුද්ගලික මතක මංපෙත සදහා. සමහරවිට සේරා තමුන් ගැන ඇවරිතුමා මේ ආකාරයට ලියා ඇති බව දැන ගන්න එකක් නෑ. හැබැයි මට රාජකාරී ජීවිතයේ මුණගැහුණ හොද ම කණ්ඩායම් සාමාජිකාවක වශයෙන් ඇය ගැන ලියා තැබීම මං නාකි වුනා ම කියවන සලාදයක් වෙනුවෙන් වටිනවා.


ඇය බොහෝ ප්‍රචලිත ආයතන රැසක් හා සම්බන්ධව කටයුතු කරලා, අපේ ආයතනය හා සම්බන්ධ වුන කතක්. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම විසේකාරියක්. අවුරුදු විසිපහක ජීවිතය තුළ බොහෝ හැල හැප්පීම්වලට මුහුණ දුන්න ඒ ජීවිතේ මට කාන්තාවෝ ගැන බොහෝ දේ කියලා දුන්නා. ජීවිතේ ඇස්පනාපිට ම වැරදිලා, බලාපොරොත්තු පොඩි පට්ටම් වෙලා, ලෝකය ම එපා වෙලා ඇස්වලින් කදුළු ගලද්දී ඇය ටිෂූ බොක්ස් එකක් පැත්තකින් තියාගෙන කදුළට ඉඩ දුන්නා. ඒ වගේ ම සතුටු වෙලාවලදී දෝරෙ ගලන්න හිනා වුනා. මුළු කාර්යාලය ම ජීවයෙන් පුරවන ඇගේ කටහඩ මල කරදරයක් කියලා අපි හැමෝ ම මූණටමත් කියලා තිබුණා. ඇය අවදානම අරං බොහෝ දේ කළා. ඇන්ඩි අරක හරිද? මේ ඩොකියුමන්ටස් රෙඩි ද? කෝච්චි ටිකට් හරිද? එයාර් ටැක්සි බුක් කළා ද? අයියෝ ප්‍රශ්න වැලක්!!


අපේ ඔපිසියේ කෝමත් ලොකු සීන් නෑ. එහි කල්චර් එක හරි වල්චරස්. අයි මීන් හරි වෙනස්. කස්ටට අපිව නොපෙනෙන නිසා ඩෙනිමයි සෙරෙප්පු දෙකයි අපේ නිල ඇදුම් වෙලා. අපි පස් හය දෙනා ම ඒ ඒ අංශ වලින් දක්ෂයො. පැන්ටෑස්ටික් ෆයි වගේ. ඒ වගේ ම අපේ අපේ පස්සවල් අපි අපි ම බලා ගන්නවා. වැරදි දැක්කා ම අපි අපි ම හදාගෙන කණ්ඩායමක් හැටියට වැඩ කරනවා. මේ සියල්ල කොහොම වුනා ද දන්නෑ. කොච්චර ගහ මරා ගත්තත් අපි පවුලක් හැටියට වැඩ කළා. සාමාන්යෙන් ඇවරි කියන්නේ ක්‍රීඩාවට එච්චර දක්ෂ පොරක් නෙමෙයි කියලා තතු දන්නෝ දනිති නේ. නමුත් ඇවරිගේ ඔපිසියේ ඉන්නේ අනාදිමත් රගර් ක්‍රීඩකයෙක් (සෙන්පීටර්ස් රගර් කැප්ටන්), ජාතික තලයේ හොකී ක්‍රීඩකයෙක් (නැෂනල් ස්කොඩ් ප්ලේයර්), ක්‍රිකට් තරුවක් (ඉන්ග්ලන්ඩ් ක්ලබ් ක්‍රිකටර්) වගේ ජනකාන්ත පොරවල්. ඇත්තට ම යාළු මේ අර ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ස්පෝර්ට් එකක් කරපන්, ජොබ් ෂුවර් කියලා කියපු තර්කෙ ඇත්ත බව තේරෙන්නේ දැන්. උඩ කියපු චරිත තුන එක්ක එකට වැඩ කරනවා කියන්නේ හරි ම අමාරු වැඩක්. මොකද කිව්වොත් ඒ අය ක්‍රීඩකයො නිසා. ඒ අයට විනාඩි කිහිපයක් ඇතුළත වැඩ කෙරෙන්න ඕන. මේ කස්ටිය ඔෆිස් එකේ තමන්ගේ සීට් එකේ හිටියත් ඉන්නේ ග්‍රවුන්ඩ් එකේ වගේ තමා. මේ බබා උක්කුන් දාන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා... ඔයා ලෑස්ති වෙද්දි අරුන් ගෝල් එක ගහලා ඉවරයි. ලොල්....  


ඉතිං මේ අය සියල්ල හරි කමිටඩ් පොරවල්. සේරයි මමයි එක්ක තවත් හතරක් ඇතුළට ආව. අන්තිමේ දී ඉතුරු වුනේ සේරයි මමයි විතරයි. දැන් ඇයත් යනවා. ඇය බොහෝ අත්හදා බැලීම් කළා. සමහර පිස්සු වැඩ වලට අපි සෑහෙන මුදල් වියදම් කළා. නමුත් ඒකෙන් අපි ඉගෙන ගත්තා. උදාහරණයක් විදියට පාර්ටි ඩෙකෝ. වෙඩින් ඇරෙන්ජ්මන්ට්ස්, මල්ටි සෙන්ටර් හනිමූන්, ලක්ෂරි හොලිඩේස්, වෝටර් ස්පෝර්ට්ස්, එස්කෝර්ට්ස් ආදි වශයෙන් ඇගේ පිස්සු වැඩ බොහෝ තිබුණා. ආහ් කාලයක් ඇය සන් එෆ්.එම් නිවේදිකාවක් ලෙසත් වැඩ කළා. මේ පිස්සු චරිතය අපිට දුන් දේ බොහෝයි. ඇය හොද කන්ටෙන්ට් රයිටර් කෙනෙක්. ඒ වගේ ම ගූගල් ඇනලටික්ස් අපි දෙන්න ම වදෙන් පොරෙන් දැන කියා ගත්තේ අපේ සයිට් එකේ රේටින්, අපිට ම බලා ගන්න. සමහර දේවල් අපි ම ලියලා අපි ම කීවර්ඩ්ස් සෙට් කරලා අපි ම අප්ඩේට් කළා. ඒ අතින් අපේ ඔපීසියේ හොද තමා හැමදේම හැම කෙනා ම ඉගෙනගත යුතුයි කියන මතය.


අනිත් ඔෆිස්වල වගේ අනුන්ගේ කුණු හෝදන්න, ඕපාදූප හොයන්න අපිට වෙලාවක් නෑ. ඒකත් කල්චර් එකේ කොටසක්. ඇවරිට නම් දැන් එහෙම තුන් හාරසීයක් ඉන්න කාර්යාලයක වැඩ කරන්න ම බෑ. මොකද අපි පුරුදු වෙලා තියෙන්නේ හෙඩ් සෙට් කනේ ගහගෙන සින්දු අහන ගමන්, ආතල් එකේ වැඩ කරන්නනේ. කූල් මචං කූල්.  හැබැයි පාර්ටි දාද්දී අපි නිකම් ඉන්නෙත් නෑ. සේරා තමා අපේ පාර්ටි ස්පෙෂලිස්ට්. අද හැපනින් හික්කා. මවුන්ට් බීච් රේව් එක අනිද්දා. අද ඉලෙවන් ඉන් ද නයිට් ටිල් ටුමෝරෝ ටෙන් පාර්ටි එක. සිකුරාදා අපි හොලිවුඩ් කලම්බු යමු. අයියෝ ආර්. එන් බී දැන් සක්ස් අප්පා.... ආදී වශයෙන් යන්න ඕන කොහෙ ද? හැපනින් මොනා ද? කියලා අපිට දන්වන්නේ සේරා. අපි නයිට් ක්ලබ් පීරලා ඇති. වෙලාවට ස්ටාෆ් එන්ටර්ටේනින් කියලා ක්ලබ් / හොටෙල් බිල් සදහා වෙනම ලෙජර් එකක් තියෙන්නේ.... ඒ වගේමයි කෑම බීමත්. පීසා ගෙන්නන්නෙත් ඇය. ටිප් දෙන්නෙත් ඇය. කෝ ඉතිරි? ටිප් එකට දුන්නා. ආ මාරයි නේ....???


මුල්ම වතාවට ක්ලයන්ට් ප්‍රොෆයිලින් කළේ සේරා. ඇය ඒ අතින් සී.අයි.ඒ එකට එහා. කවුරුහරි කතා කරලා හොලිඩේ එකක් ඉල්ලුවොත් වාසගම ඉල්ලගෙන උගේ අලගිය වැලගිය මුලගිය සියල්ල හොයාගන්න ඇය දක්ෂයි. කෝමත් ෆලයිට් රිසවේෂන් වලට පාස්පෝර්ට් එකේ හැටියට නම ගන්නවනේ. එතනින් එහාට අහවරයි. අරූ ගිය අවුරුද්දේ ගියේ කොහේ ද? කා එක්ක ද? (අපි වෙන තැනකින් කොටේෂන් ගන්නේ පරණ තැන නරක නිසානේ) ෆ්‍රීක්වන්ට් ට්‍රැවලර් ද? (කෙනෙක් කලින් ගියපු තැනකට ආයෙත් යනවා අඩුයි නේ) රස්සාව මොකක්ද? (සියල්ල ඩිපෙන්ඩින් ඔන් බජට් නේහ්) මැරි කළේ කවදද? (හනිමුන් එකට වියදම් කරන්න කවුද ලෝබ වෙන්නේ??) ආදී බොහෝ දේ සමාජ ජාල අඩෙවි හරහා ඇය හොයා ගන්නවා. ඒවා සසදලා තමා කොටේෂන් දෙන්නේ. අනික ක්ලයන්ට්ගේ පැටිකිරිය කියලා කතා කළා ම ඌට නිකම් නෑයෙක් කතා කළා වගේ නිසා අසරණයා අපිත් එක්ක ම එනවා. අන්තිමේ දී බිස්නස් කෙසේ වෙතත් සම්බන්ධකමක් හැදිලා. පස්සේ රැයක් දවාලක් නැතිව වද දෙනවා. හරියට මේ උන්ට කොහේ හරි යන්න තදියම් වුනා ම අපි හෝටල්, ෆ්ලයිට්ස් දාලා ට්‍රාන්සර් හේම කරලා දෙන්න බැදිලා ඉන්නවා වගේ. අනික ඇය අඩුම ඔප්ෂන් එක ගන්න දක්ෂයි. අපිට ඒ ඒ රටවල ෆිසිකල් සැපයුම්කරුවන්ට අමතරව, ඔන්ලයින් බුකින් එක්ජින් හතරක් තියෙනවා. මේ හැම එකක් ම පීරා අඩු ම තැනින් බුකින් එක දා ගන්න ඇය ඇත්තෙ මාර හැකියාවක්.    

වැඩට යන එක කවදාවත් ම එපා වුනේ නෑ යාළු. හැම දවසක් ම අලුත්. අලුත් ටුවර් එකක්. අලුත් ටාස්ක් එකක්. එහෙම වුනේ අපේ ටීම් එක නිසා. සේරා අන්තිමට මට හග් එකක් දෙද්දි සෑහෙන්න දුක හිතුනා. අයියෝ මේ කෙලී හෙට ඉදන් ඔෆිස් එකේ නෑ නේද කියලා. අපි මිනිස්සුන්ට පුරුදු වුනා ම ටිකක් අමාරුයි. ඒත් බලන්න සර් ටික කාලයක් යද්දි එතෙන්ට වෙන කෙනෙක් එයි. සුපුරුදු පරිදි අවසාන කතාව කළේ මගේ රියදුරු තැන. ඔහු කලින් රාත්‍රී එකොළහ මාරට සාරාව නිවසට ඇරළීම භාරව හිටියා. දැන් මට මුල් ම දවසේ සර්ව ගෙදර ගිහින් දාන්න කියද්දි මං බෑ කිව්වා. ඇයි දෙයියනේ මට පුරුදු මිනිස්සුන්ව මග ඇරෙනවනේ... නමුත් දැන් මං හැමදාම සර්ව ඇරලවන්න එනවා. දැන් සර්ට පුරුදු වෙලා. ජීවිතේ කියන්නේ එහෙම වෙනස් වෙන දෙයක්නේ. අපිට ඒකට හුරුවෙන්න ම වෙනවා. අන්තිමේ දී ආ දුරත් දුර වැඩි නිසා අවසානයට පෙර ඈ ගියා වගේ දෙයක් තමා වුනේ....