Tuesday, September 7, 2021

උයන්න නොදැන කසාද බැඳීම හෙවත් මැද හිල ඇති දොර ඇණ ජෝගිය


පොරොන්දු වුනා වගේ ම ඇවරි හාමිනේගේ කතාන්දර ලියන්න කියලා වෙලාවක් වෙන් කරගත්තා ආයිබෝන්. ඇවරි හාමිනේ කියන්නේ කොහේ ද මන්දා ඉඳලා පාත් වෙලා ඇවරිතුමාගේ ජීවිතේ පුල් මාර්වලස් කරපු සොමිබර රසවතියක්.

කොහොමින් කොහොම හරි ඇවරිතුමාගේ කසාදෙත් මේ කොරෝනා මැද්දෙ පුල් හින්දුස්ථානි විදිහට සිද්ධ වුන බව දන්නෝ දන්නවා. මොකද හෙට වෙඩිම නම් අද ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයට ම ඇඳිරි නීතිය දැම්මා ම ඇවරිතුමා පැය හතක් අටක් ඇතුළත සම්පූර්ණ විවාහ මංගල්‍ය කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයට මාරු කරලා කිසිම අඩුවක් නැතුව වෙඩිම කරනවා. අන්න ඒ ආකාරයට අමර කට්ටක් කාලා කසාදෙ නම් කසාය බීපු ඇවරිලා වගේ ජාති පුත්‍රයොත් සසිරිබර මෙසිරි ලංකාවේ ඉන්නනෝ යැයි තවුන්නාන්සේලා දැනගන්ට ඕනෑ. ඇත්තට ම සොබාදහමින් ම එපා මයෙ අම්මා කියද්දීත් නෑ උල්ව්වේ කාරි නෑය කියලා අතින් අරන් පුපෙන් තියාගන්න ඇවරි එදා ඉඳන් ම දස්සයා. එකෙන් ම අවංක හදවත් කෙට්ටු කකුල් ඈ. ඒ සලාද විස්තර පසුවට ලියන්නම්.

දැන් ඉතිං කතාවට බහිමුකෝ. ඇවරි හාමිනේ නේප්ලන්තයට ආවත් හරි සියලු ම ඉවුම් පිවුම් සිදුවුනේ ඇගේ අතින්. ඊට කලින් වර්ග අඩි දෙදාස්ගානෙම ඇවරිතුමා අතපය දිගෑරලා ජීවත් වුනා. සරම් වළලු පිටින් ගලෝපු තැන්වල, පොත් මේසේ පොත් කඳු, මේස් කකුල් හැමතැනම සපත්තු, රෙදි පුටු උඩ ආදී වශයෙන්. නමුත් ඕ තොමෝ ඒ සියල්ල පිළිවෙලක් කරලා ටූ බෙඩ් රූම් අපාර්ට්මන්ට් එකක් බවට පත් කළා. ඇත්තට ම අපේ තුන්වන කාමරේ පහසුකම් සහිත කුස්සියක් බවට පත්කරන්න සිද්ධ වුන නිසා ආපහු ගළවන්න පුළුවන් එල් හැඩැති පැන්ට්‍රියක් සහිත රෝද ඇති සින්ක් එකක් විශේෂයෙන් හැදීමත් විශේෂ වුනා. කොහොම නමුත් නියම ම වැඩේ මේ හැමදේම කොරලා ගෙනාවා වුනත් හාමිනේ උයන්න නොදැන හිටපු එකයි.

ඇත්තට ම කසාද බැඳින්න කලින් ගෙදර උයන පිහන වැඩ කිසිවක් ඇවරි හාමිනේ විසින් කරලා තිබුණෙ නෑ. නමුත් උයන එක මහ කජ්ජක් නෙවිය කියලා ගටක් ඇගේ හිතේ තිබුණා. ඇවරිතුමාටත් පුංචි අම්මා රහට උයන්න, හාල් තියන්න පරිප්පුවක් හදා ගන්න, කිරි හොද්දක් තුනපහ අතගාලා ලිපේ තියාගන්න ඉගැන්නුවාට අම්මා ගෙදර උයන්න දුන්නෙ ම නෑ. කොහොම වුනත් පස්සේ අපි ගෙදර ඇවිත් පදිංචි වුන තුන්වෙනි දවසෙ හංදියෙ කඩෙන් ගෑස් එකයි, රෙගියුලේටරෙයි ගෙනත් එදා දවල් ඉඳන් අපි දෙන්න ම උයා ගන්න පටන් ගත්තා. යූ බටේ කුකින් චැනල් බලාන අපි දෙන්න කැමති විදියට අඩු වැඩිය දාලා කිරිට, මිරිසට, තෙලට කටට රහට උයන එකේ ලොකු සීන් එකක් නෑ. ඉතිං උයන්න දන්නේ නැති කෙල්ලක් බඳින්න ඉන්න කොල්ලො ඒ ගැන බය වෙන්න එපා. අත්දැකීමෙන් කියන්නේ දැන් ඇවරි හාමිනේගේ මෑණියන් තොමෝ පවා කජු මාළුවට අඩු වැඩිය අහන්නේ ඇවරි හාමිනේගෙන්.

අද කතාව ඩෝනට් ගැන නේහ්. අපි දෙන්නා බඩු ගන්න ගිය වෙලාවක ඇවරි හාමිනේ කොකෝ පවුඩර්, ඊස්ට් වගේ අප්සට් බඩු ටිකක් බලනවා. අපි ගෙදර පිටි කෑම හදන්නේ නෑ. කොහොමත් බේක් කිරිල්ල ගැන ඕ තොමෝ එච්චර මනාප නෑ. අපි ඩෝනට් රෙසිපියක් ට්‍රයි කරමු කියලා උත්තමාවිය බඩු ගත්තා. සති අන්තයක් දෙකක් රෙසිපි ගාණක් බැලුවත් හදන පාටක් නැති නිසා ඇවරි හිතුවේ මැතිනිය වැඩේ අතෑරලා දාලා කියලා. ඒ ඉරිදා මහජන දිනේ දවසේ අපේ ළමයි තුන්දෙනාත් දවල් කෑමට මෙහේ ආවා. ඇවරිගේ ලොකු අක්කාගෙ තුන්කට්ටුව මිනිඳු, ශවිඳු සහ ශෙනුදි ටීචර් ඉරිදාවට බොහෝ විට මෙහේ එනවා.

සතියේ දවස් හය වැඩ රාජකාරිත් එක්ක බිසී වුනත් ඉරිදාවේ නෙප්ලන්තය ආලින්ද චේම්බරය දරුවන් වෙනුවෙන් විවෘත කරනවා. එදාට දෙන්නා දෙමාල්ලො ලැප්ටොප් වලින් ඈත්වෙලා දරුවොත් එක්ක දවස ම ගෙවනවා. සරුංගල් හදන්න, බීම හදන්න, පාට කරන්න, ඉංග්‍රීසි පන්ති, හවසට කෑමක් වගේ ම ඇවරිතුමා ආස ම ඇනිමේෂන් චිත්‍රපටියක් වුනත් බලන්න වෙන්නේ ඉරිදාට තමා. ඔන්න උදේ එකොළහට විතර ආපු ශෙනු ටීචර් අයියලා එක්ක චිත්‍රපටිය බලන අතරේ අපි කුස්සෙියේ උයනවා. “කෝ අනේ අපිට කන්න මුකුත් නැද්ද?” කියාගෙන කුස්සියට ආව.ශෙනූ කඩචෝරු පෙරේති. ආනමාලුවක් දුන්න ම ගිහින් ඒකත් කාලා ආයිත් කුස්සියට ආවා. “කෑම හදනක් කන්න මුකුත් නැද්ද?” “බිස්කට් එකක්වත් නැද්ද අලේ?” ඇවරි හාමිනේගේ කැමතිම කඩචෝරුව ටිපි ටිප් වලින් ටිකක් තිබුණත් බත් කන අස්සේ දෙන්න ඇවරි කැමති වුනේ නෑ.


"උයනකම් අපිට කන්න මුකුත් නැද්ද?" 

ශෙනූව නාවන්ත් තිබුණ නිසා අපි කුස්සියේ වැඩ ඉක්මණට ඉවර කළා. ලූෆා එකෙන් අතුල්ලා සබන් වෙනුවට බොඩි වොෂ් ගාලා නාලා, ඩ්‍රයර් එකෙන් වේලගෙන සැන්ට් පවුඩර් දාලා පුංචි වගේ පොෂ් විදියට සැරසෙන්න ඈ හපනි. හැබැයි පුංචි දුන්න ටිපිටිප් කාලා බට්ටි  බත් කවද්දි පොඩ්ඩයි  කෑවෙ. කාලා ටිකකින් අපි ඩෝ එක හදාගන්න පටන් ගත්තා. පොඩි පුතා ශවිඳු බැහැලා ම උදව් කරනවා. මොනවා ද හදන්නෙ කියලා අපි කිව්වෙ ම නෑ. “අපේ පූවත් මේම මේ සුවඳට ම හදලා තියෙනවා මට නම මතක නෑනේ...?” කොහොමින් කොහොම හරි නම හොයාගත්ත ම ශවිඳුට ඇවරි හාමිනේ කලබල වෙන්න එපා කිව්වෙ වැඩේ ජෝන් බාස්ට ගියොත් ඩෝනට් ගෙන්නලා හරි දෙන්න වෙන බව දන්න නිසා. “හරි පුංචි, අපි හරි ගියොත් ඩෝ නට් කියමු, නැත්තන් වෙන නමක් කියමුකෝ. ඉන්න මං ලියාගෙන ම එන්නම්.”

ශවිඳු ඇඳපු චිත්‍රය වගේ ම ඩෝනට් වෙනුවට දාපු නම් 

ඇවරි හාමිනේට නම් නට් බව පොඩ්ඩො නොදන්නවා වුනාට ඇවරිතුමා හොඳට ම දන්නවා. ඩෝනටේ හිල් හදන්නත් ශවී උදව් වුනා. “අපේ තාත්තා නම් කියන්නේ මේවට දොර ඇණ කියලා. ඩෝනට් කියන්නේ දොරඇණ නේහ්” ශවිඳු හිනාවෙනවා. ඇවරි ඩෝනට් බදින අතරේ අනූ චොකලට් ග්ලේස් එක හදන්න ගත්තා. “ස්ප්‍රින්කල්ස් තිබුණනම් ලස්සනට සරසන්න තිබුණා” ශවිඳුටත් කැටයම් ඔක්කොම ඕනා. පොඩි ඇත්තිත් කාර්ටුන් බැලිල්ල පැත්තක තියලා කුස්සියේ ම හිටියා. අපි ඩෝනට් විස්සක් විතර හදා ගත්තා. ශවිඳුත් ශෙනුදිත් හතර බැගින් කෑවා. දෙන්නා පිඟාන ම ඉවකර කරලා මං සාලෙට ආවා ම “මේකට ඩෝනට් එකක් ගොන්නකෝ අනේ කියලා කියපි”

ඇවරි හාමිනේගේ සුකුරුත්තන් කෑම ලිස්ට් එකට ඩෝනට් එකතු වුනේ අන්න එහෙම. මං හිතන්නේ ලබන සතියේ සප්‍රයිස් රෙසිපිය එතුමිය දැන් ම ලක ලැහැත්ති කරනවා ඇති. ඩෝනට් කන ඈයෝ කලින් දන්නලා ඒ පැත්තේ එන එකයි.!! 


වැදි හූරාගෙන් දඩුවැල් බෑ ගෙනා රගාණෝගේ කොරෝනා කොළම

මේ 2018 ජනවාරියේ විජේ ස්ටෝර්ස් විවෘත කළ අලුත.. 



ගොඩක් කාලෙකට පස්සේ ඇවරිතුමා කඩිනම් සලාද සටහනක් ලියන්න හිතුවේ අපේ රගා මහතාගේ නිරෝධායන කටයුතු ගැන හිතලා. රගාතුමා ඇවරිගේ සමීපත ම හිතවයෙක් කියලා දන්නෝ දන්නවා. නොදන්නෝ වෙනුවෙන් දැනන්න කිව්වොත් රගාතුමා උණ පඳුර ළඟ මහ විද්‍ජ්ජාලේ වන කැලණිය විවි හි පළමු වසරේ සිට ෆිටේ ෆිට් වුන හොඳ බැචෙක්.

පොරගේ ගඩුගුඩාව (ෂීෂා මෙව්වා එක ඒ දවස්වල අපි හැමෝ ම අතරේ පට්ට ප්‍රසිද්ධ අංගෝපංගයක් වුනා. පරණ සලාදවල අලව්වේ වලව්කාරයා වශයෙන් ලියැවිලා ඇත්තේ එතුමා ගැන. බොහෝම අතීතයේ රගාතුමා කවුන්සිලයට ඉල්ලලා තරග කරද්දි ඇවරිතුමා, සුගී, ගයියා, අරා අපි සැට් එක කොළඹින් ගිහින් ගමේ ඡන්දේට බයිසිල් වල නැඟලා රන් කළා. පස්සේ හතරවටේ රෝන්දේ ගහන්න ගත්තු අපි රගා රුස්කි ගිහින් ලංකාවට ඇවිත් ටුවරිසම් කරන්න පටන් ගත්තා ම ආපහු වැඩියෙන් සෙට් වෙන්න ගත්තා. රගාගේ අයියාගේ මඟුලට, ආච්චිගේ මළ ගෙදරට හේමත් අපි ගියා. අවසන් වරට මට රගාව මුණගැහුනේ සුගියාගේ මංගල්ලේ දී. මීට ටික දවසකට කලින් ඇවරිතුමා තමුන්ගේ අලුත් සංචාරක ව්‍යාපර ආයතනය Apex Holidays පටන් ගත්තාට පස්සේත් පවුලේ නිවාඩුවකට හෝටලයක් වෙන් කරවා ගන්න කතා කළා.

කෝමත් ඊට කලින් ඉඳගෙනත් එතුමා ඇවරිතුමාගේ ගනුදෙනුකරුවෙක්. කොටින් ම ඒතුමාගේ හොනිමුන් හෝටල් වෙන්කිරීම් පවා අපි කළේ. ඇත්තට ම ඒ්වා පුද්ගලිකව ඇවරිතුමාට අමතක නොවන මතක. කිසිදා නොවෙනස් වන නෑදෑකම්, ශක්තිමත් සහෝදරකම්. කොහොමින් කොහොම හරි ඇවරිතුමා සංචාරක ව්‍යාපාරයට සෙට්වෙලා ඉන්න අතරේ රගාතුමා ඉන් අයින් වෙලා පවුලේ ව්‍යාපාර තමන් යටතට ගත්තා. ඒ් වෙද්දි එතුමා ගල්කිස්සේ එක්සොටික් හොලිඩේස් හි වැඩ. අපි දවසක කරසරෝල් එකෙන් බිරියානි පාරකුත් දැම්මා. අද අලව්වේ විජේ සුපර් කිව්වම නොදන්න කෙනෙක් නෑ. රගාතුමා එහි ප්‍රධාන විධායක නිලධාරී.

‍පහුගිය දවස්වල රගාට ගත්ත ම උණ කියලා කිව්වා කෝකටත් බබාලා දෙන්නත් නෝනා අපේ ඩිලේකා මැතිනියත් වෙන ම තියලා නිරෝධායනය වෙන බව තමා රගා කීවේ. පස්සේ දවසක පී.එච්.අයි රගා මුණගැහෙන්න ගෙදර ඇවිත් කෝවිඩ් ආසාධිතයෙක් වෙළඳසැලට ඇතුළත් වූ බව දන්වලා. ඇත්තට ම ඒ් වෙද්දිත් ඔහු රෝග ලක්ෂණ පෙන්නුම් කරමින් තිබූණා. ස්චේච්ඡා පී.සී.ආර් පරීක්ෂණවලින් කෝවිඩ් ආසාධිත බව තහවුරු වීමත් සමඟ රගා ඇතුළු පිරිස දින දා හතරක් සඳහා බ්‍රැන්ඩික්ස් සමාගම විසින් රජයට තාවකාලිකව පවරා දෙන ලද පින්නවල ප්‍රතිකාර මධ්‍යස්ථානය වෙත රැගෙන යනවා.

සාමාන්‍යයෙන් රගා කියන්නේ අඟහරු ලෝකේ වුනත් පය ගහලා ඉන්න පුළුවන් චරිතයක්. ඔහුගේ ප්‍රතිචාර සහ අදහස්වලින් ටිකක් ලියලා දාන්න හිතුවේ ඇත්තට ම නිරෝධායන කඳවුරකට යන්න බයේ ඉන්න ඇවරි වගේ දුක්ඛිත  ජීවිත ගැන හිතලා. කිසි අවුලක් නෑ බං ඔහේ ඉන්නවා. කොහොමත් අපි ඒක්ස්පෝස් වෙලා හිටියෙ. තුල්හිරිය ෆැක්ටරි එකේ වැඩ කරපු ගොඩක් අය පේ කඩෙන් බඩු ගත්තේ. හැමදාම එන මිනිස්සු. අපිට එපා කියන්න බෑනේ. ලොකු ම දුක ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙන් ඈත් වෙච්ච එක තමා. කාලා බීලා ඉන්න තියෙන්නේ. ඇත්තට ම ඉස්පිරිතාලෙකට වඩා මෙහෙම තැනක ඉන්න එක හොඳයි. මොක ද මේවා දාහක් දෙදාහක් හිටපු තැන් නේ බං. ටොයිලට් ගියත් පෝලිමේ ඉන්න නෑ. හෝල්වල ඇඳන් දාලා, හැමෝට ම ඇඳක් කොට්ටයක් දීලා ෆෑන් දාලා තියෙනවා. පන්සීයක් විතර ඉන්නේ.

සාමාන්‍යයෙන් රගා බඩ පිරෙන්න කනවා. ගමේ බෝයිස්නේ. කෑම බීම අවුලක් ම නෑ. මස් නම් පෙන්නන්න බෑ බං. දෙන්න පුළුවන් ලේසිම දේ ඒ්කනේ. නැත්නම් බිත්තරයක් දෙනවා. ඇත්තට ම පවුලයි ළමයි දෙන්නයි මෙහෙට ගෙනත් දෙනවා නම් උඹෙන් බුක් කරපු හොටෙල් ස්ටේ එක ඔ්නත් නෑ වගේ බං.

ඇඳේ ම ඉන්න තියෙන්නේ. අපිට කොහෝවත් යන්න බෑ. දැන් බුකියේ, ටියුබේ බලන්න දේකුත් නෑ. ඇත්තතට ම කලින් වයි ෆයි හිටන් දීලා තියෙනවා. නමුත් රජයකට කරන්න පුළුවන් සීමාවක් තියෙනවානේ. දවස් දා හතරකට ඇඳුම්, පුද්ගලික පරිහරණයට බඩු ගේන්න කිව්වා. අපිට ඒළියේ ඇවිද්න්න පුළුවන් සීමාවක් ඇතුලේ විතරයි. නේවි ඒකෙන් බලාගන්නේ. ඒයාලා ඇතුළට ඒන්නේ නෑ ටකරන් වලින් වහලා ඊට ඒහායින් ඒ් අය ඒ් අයගේ වැඩ. කෑම වුනත් ගෙනත් තිබ්බහ ම ඇතුළේ ඉන්න යන්න කිට්ටු අය බෙදනවා. කොටින් ම ප්‍රෙෂර් බලන්නේත් ඇතුලෙන් ම පුරුදු වුන අය. පැය විසිහතරෙම ඩොක්ටර් කෙනෙක් ඉන්නවා. වෙනම කාමරේක තිරයකින් ඒහා. අපි මයික් ඒකෙන් කතා කළා ම ඒයාලා බෙහෙත් දෙනවා.

දවසේ වැඩසටහක් තියෙනවාද කියලා ඇවරි ඇහුව ම ඒහෙම නෑ කිව්වා. උදේ හයට තේ දෙනවා. අටට කන්න දෙනවා. ප්‍රෙෂර්, ෂුගර් තියෙන අය උදේට චෙක් කරගන්න ඔ්න. අනිත් හැමෝ ම නාන්න ඕන දවල් දොළහට කලින්. සෙම හැදෙයි කියලා. ආයෙ දහයට තේ. දොළහට කෑම. හයට තේ.  හතහමාරට කෑම. එතනින් පස්සේ නිදා ගන්න පුළුවන්.

එක දිගට ඉන්න ගියා ම වස කම්මැලියි බන්. කියවන්න කියලා බැලුවා, දැන් අපිට පත්තියන් වෙන්නෑ. හිතපන් කෝ පිටු තුන්සියක විතර පොතක් කියවනවා කියලා අනිවා උණ ගන්නවා. මෙහේ ෆෝර්ම් එකක් පුරවන්න දුන්නා බන්. සිංහල අකුරු ලියන්න බෑ කියාංකෝ දැන්. කතාවෙන් කතාවෙන් ඊළඟ පී.සී.ආර් එක කවද්ද අහන්න ඇවරි අමතක කළේත් නෑ. දැන් ආපහු පී.සී.ආර් නෑ මචෝ. මොක ද ආපහු කළත් පොසිටිව් වෙනවලු. දැන් වෛරස් එක වෙනස් වෙලා නිසා. හැබැයි දවස් දා හතරෙන් අපෙන් තව කෙනෙක්ට බෝ වෙන්නේ නෑ. ප්‍රතිදේහ හැදිලා තියෙන නිසා. ඒ් නිසා දා හතරෙන් ගෙදර එන්න පුළුවන්. හැබැයි තාමත් වැඩක් කරන්න හිතෙන්නෑ. ඈලි මෑලි දුබල ගතිය තමා.

මේ සටහන ලියැවිලා දැන් ගොඩක් කල් නිසා පරණ ගතියක් දැනෙන්න පුළුවන්. නමුත් මිත්‍ර පරාණය ගැන මට ආපහු ලියන්න මතක් වුනේ ඇවරි පිතාණන්ගේ රහස්‍ය බෙහෙත් වට්ටෝරුවකට අවශ්‍ය නියම දඩුවැල්බෑයක් වැදිකරේ හූරෙක්ගෙන් සපයා දුන්නේ එතුමා නිසා. දැන් නම් ඇමතිතුමා සනීප වෙලා බෝ කල්. සුවෙන් වැජඹෙන්න ආසිරි! 💓