වෙසක් දානයේ අඩුක්කු පිරවීම හෙවත් ඉඳිපාප්ප විසිහතරදාහ ගැම්මට ලැයින් කිරීම

2018 වර්ෂයේ සුපුරුදු සලාදයක් වන නිල වෙසක් දාන සලාදය ලියන්න තමා ඇවරිතුමා මේ සුදානම් පොජ්ජ මන්දු කරන්නේ. සම්ප්‍රදායේ හැටියට වෙසක් දින හීල් දානය පැවැත්වෙන්නේ ධර්ම විද්‍යාලයීය සිසු දරු දැරියන්ගේ දායකත්වයෙන් බව දන්නවා ඇති නෙව. ඇවරිතුමා දානය වෙනුවෙන් ලේඛන කටයුතු සිදුකිරිම ආරම්භ කළේ සති කිහිපයකට කළින්. ඒවා දැන් බොහොම සාමාන්‍ය දේවල් වෙලා. හරියට පෙරහැරට කප් සිටුවනවා වගේ. දානය කෙරෙන්න නම් දාන ලේඛන සියල්ල විධිමත්ව පවත්වා ගැනීම අවශ්‍යයි. එතනින් තමා හා හා පුරා කියලා වැඩේ පටාන් ගන්නේ. පස්සේ ඒ ලේඛන පන්ති මට්ටමින් එකතුවෙලා තමා සිල් ඇත්තො දාහකට විතර හීල් දානයක් හැදෙන්නේ. අනුරාජපුරේ මහාපාලී දාන ශාලාවේ එක වේලකට පන්දාහක් රහතුන්ට වළදන්න දුන් එකේ, ඉඳිආප්ප විසිහතර දාහක් කියන්නේ ලොකු දානයක් නෙමේ ඉතිං.

අවසානයේ කාර්යාලයීය පිටපත මගින් සමස්ත දාන ලේඛන සාරංශ සටහන් කිරීම, සිහි කැඳවීම් පණිවිඩ නිකුත් කිරීම, වෙසක් දින උදෑසන දාන භාර ගැනීමේ ලේඛන සැකසීම, වෙසක් දින දානය ගෙන ඒමට නොහැකි වූ පිරිස  හඳුනා ගැනීම, ඔවුන්ට ශිෂ්‍ය සීල සමාදාන දින දානෝපකරණ බෙදා දීම, දන් පිළිගන්වන භාජන සැකසීම, බුද්ධ පූජා භාණ්ඩ, පිරිකර බෙදාදීම්, අවශ්‍ය සැරසිලි, ඩෙක්ස් බංකු, වතුර, කුණු ඉවත් කිරීම්, වැසිකිලි ආදී එකී මෙකී නොකී සෑහෙන්න කටයුතු අටෝරාසියක් මේ වෙසක් හීල් දාන ව්‍යාපෘතිය හා සම්බන්ධයි. ඇවරිතුමා මේ සියල්ල ම සිදු නොකළත් දානය මදි පාඩුවක් නොවී ගෙන්වා දීමේ වගකීම එකෙන් ම භාරගන්නවා. එතනදී දානය මදි වුනත් අපි බැලන්ස් කරන්න ඕන. වැඩි වුනත් බැලන්ස් කරන්න ඕන. සැඳැහැ ඇත්තන් දුන් දේ අපවත් නොකළ මනාය මහරජ. ඒ නිසා දානය ඉතුරු නොවෙන්න බෙදන්න අපි වගබලා ගන්න ඕනෑ. නැත්නම් ඉතිං බැණුම් තමා.

එදා ටිකක් පාන්දරින් ඇවරි නැගිට්ටත් ඇවරි මාතා ඇවරිපිතා දෙදෙනා වහන්සේලා ම අෂ්ටාංග උපෝසත ශීලය සමාදන් වෙන්න ගිය නිසා පාන්දරින් නැඟිටලා ආයෙත් නිදා ගත්තා. ඇවරි පන්සලට යද්දිත් දාන භාර ගැනීමේ වැඩ සිදුවෙමින් තිබුණා. උදේ පාන්දරින් මුලින් ම කරගන්න ඕන වතුර උණු කරන එක. අලුත් අවුරුද්ද පහුවෙලා දවස් හතළිස් පහෙන් වැස්ස පටන් ගන්නේ බක්මහ අකුණුත් එක්ක. වෙසක් කියන්නේ හේදෙන මාසය. අපි සිල්ඇත්තන්ට උණුවතුර ම බොන්න දෙන්න ඕන. තේ හදන වතුර නටවන්න කළින් උණු පැන් වෙන්කරලා කේතල්වලට දාන්න ඕන. ඒවා බැලන්ස් කළා ම අනික්වා ලේසියි. කෝ ඇවරිතුමා යද්දිත් ගිනි පෙට්ටියක් නෑ නෙව.

දන් භාජන සේරමත් පිළිවෙල කරලා තිබුණ නිසා ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ. පිහි ප්‍රශ්නය ඇරෙන්න. පාන් පිහි හොයන්න ඇවරිතුමා හොයාගෙන ආවෙ අසල්වැසි සෝමදාස අංකල්ගේ ලොකු පුතා. ඒ අයියත් අක්කාත් පොඩ්ඩත් තුන් දෙනාම පන්සල් ඇවිත් තිබුණේ, සෝමදාස යුවල සිල් ගත් නිසා. සාමාන්‍යයන් ඕන දෙයක් ඉල්ලන්නේ ෆ්ලෝර් මැනේජර් වන ඇවරිගෙන් තමා. දානය සකසන අයට කියලා තියෙන්නේත් එහෙමයි. ඕන ම දෙයක් එතුමාට කියන්න කියල තියෙන්නේ හැමෝට ම ඒක තමුන්ගේ දෙයක් කියලා හිතෙන්න. ආනේ මේ පන්සල අපේ නෙමෙයි නේ. අපි බඩු කොහෙද තියෙන්නේ කියලා දන්නේ නෑනේ ආදී බොහෝ කාරණා නිසා දානය සකසන පිරිස ඊට සහභාගී නොවෙන්න පුළුවන්.

බුදු හාමුදුරුවොත් කිසා ගෝතමියට කියන්නේ අප කියාලූ බහෙත් සපයා ලිය නොහ් නම් අප කරන්නේ කිම්ද කියලා? ඒක නිසා බඩු නැතිව වැඩ කරන්න බැහැ. ඇවරිතුමා තවත් සහයක ඩැනීලා පහ හයක් තියාගෙන කරන්නේ දානය සකසන අය ඉල්ලන ඉල්ලන හැමදේම ඉල්ලන සැණින් අතට, පයට, ගෙනත් වඩම්මවන එක. ගිනි පෙට්ටියේ ඉඳන් ඉඳිආප්ප බෙදන අයට පොලිතින් අත්වැසුම්, මුකවාඩම් පවා අපි සම්පාදනය කරනවා. මොක ද අපි අපේ කණ්ඩායම සතුටු කරන්න ඕන. එතකොට තමා ඒ අය පහසුවෙන් දානය බෙදන්නේ. පිහි ලැබුණා ම සෝමදාස පුත්‍රයෝ ගොඩක් සන්තෝෂ වුනා. මිනිස්සු එහෙම සතුටු කිරීම තමා පින කියන්නේ. නැතුව ඒ අය අනේ පිහි නෑනේ කියලා බකන් නිලාන හිටිය නම් කාට ද ආඩම්බර චාමර?

හා දැන් අම්මලා තාත්තලා දානය බෙදන තැන්වලට යන්න කිව්වම සියලු දෙනා ස්ථානගත වුනා. ඡන්ද පෝලිමේ වගේ සිල් ඇත්තො පේලි තුනකින් දානය බෙදා ගන්න ඇතුළට එනවා. අපේ දරුවන්ගේ අම්මලා තාත්තලා දානය බෙදනවා. තවත් කට්ටිය අඩු බෙදන පෙරහැරට එකතු වෙලා. ඒ අය අතින් ඉඳි ආප්ප පෙට්ටි, පරිප්පු බාල්දි, සම්බෝල භාජන අරන් ගිහින් අඩු බෙදන එක තමා කරන්නේ. ඒ අම්මලා තාත්තලත් දැන් අවුරුදු ගාණක් අපිත් එක්ක දානයට එකතුපහදු වෙනවා. ඉතිං අපි කියන්න ඕන නෑ. වෙන්න ඕන මොකක්ද කියලා එයාලා දන්නවා. අවුල්පත් අයින් කරන්න. ඉඳුල් භාජන හෝදලා දෙන්න, තේ පිළිගන්වන්න ආදී බොහෝ දේ ඒ අය කරලා දුන්නා. ඒ හැම දෙයක් ම දාන සේවාවේ වෙන වෙන අංශ. අපි ඒ හැම වැඩේට ම අවධානය දෙන්න ඕන. නැති වුනොත් දාහක් දෙනා හීල අහවර කරන්න පැය දෙකක්වත් යාවි. එතකොට බණට පරක්කුයි. උපරිම විනාඩි හතළිහෙන් දාන වැඩ අහවර කරන්න ඕන. උදාහරණයක් හැටියට වතුර කරාම කිහිපයක් ඒ පරිශ්‍රයේ තිබුණත්, සිල් ඇත්තන්ට අත් හෝදන්න බේස්ම්වල වතුර පුරෝලා තියෙනවා. ඉඳුල් පිඟන් හෝදන්න හැම කරාමයක ම රෙසිඩන්ට් ඩිෂ් වොෂර් කෙනෙක් විම් කැට තියාගෙන ඉන්නවා. ඒක තමා සර්විස් එක බේබි. ඒකටනේ එයාලට පඩි ගෙවන්නේ. අනේ එහෙම නෑ පඩියට නෙමේ. මෙතන ඉඳුල් පිඟන්ටික හෝදලා දෙනවාද කියල ඇහුවොත් එයාලා බෑ කියන්නේ නෑ. අපිට හෝදන්න දෙන්නෙත් නෑ.

සාමාන්‍යෙයන් ඇවරිතුමා දාන ශාලාවේ ඇතුල්වෙන පෝලිමේ ඉඳන් සිල් ඇත්තන් එක්ක හිනාවෙලා කතාබහ කරන එක සිරිතක්. මොක ද අපි දෙන දානය ගන්න එන සිල් ඇත්තන්ව අපි පෙරගමන් කරලා පිළිගන්න ඕන. එහෙම නැතිව පිඟන් අරන් වරෙල්ලා කියලා ඉඳලා හරියන්නේ නෑ. ඊළඟට ආස ම අඩු බෙදන්න. වැඩියෙන් ම ආස අත් හෝදවන්න. ඒක හරි ෆන් වැඩේ. හිස් බේසමකට අත අල්ලන්න කියලා කෝප්පෙකින් වතුර වත්කරනවා. අත් හෝදවන අය ළඟ භාජන දෙකක් තියෙනවා. කරාමයක් එක්ක හරඹ කරනවාට වඩා සිල් ඇත්තො හරි කැමතියි ඒ වැඩේට. අපේ ළමයිනුත් හරි කැමතියි අත් හෝදවන වැඩේට. ඒකේ මාර ලල් එකක් තියෙන්නේ.

මෙදා පුංචි උන් සිල් ගත්තු වෙලාවේ අත් හේදිල්ල නැඟලා ම ගියා. ධර්ම ශාලාව මඩවෙලා ආපහු මොප් කරවන්න බැරි නිසා අපි පොඩිඋන්ට එළියේ කරාම ළඟට යන්න දුන්නේ නෑ. ඒ වෙනුවට වෙසක් දා වගේ අපි අත් හෝදන්න ආව. එක දෙක වසරවල පුංචි අත්වලට වතුර පොඩ්ඩක් දැම්මත් ඇති. එක්ස්ප්‍රස් සර්විස්. ළමෝ හිනා වෙනවා සතුටින්. ඒක අපිත් අලුතින් ඉගෙනගත්තු සුපිරි ෆන් එකක්.

දොස්තර හොඳහිත නෝනාගේ හණමිටි චින්තනය හෙවත් දෙපාරක් බඩ කපනවාට වඩා ඒක පාරක් කණ කපන ඒක නරක ද?

ඇවරිතුමා ගොඩක් කැමති වැඩකරන ප්‍රජාව සමඟ කාලය ගත කරන්න. බස්එකේ කෝච්චියේ ගියත් ළඟ ඉන්න එකා එක්ක චැටක් දාගෙන යන ඇවරිතුමා, කැබ් එකක ගියොත් ඩ්‍රයිවර් කොල්ලත් එක්ක කතා නොකර යන්නේ බොහොම කළාතුරකින්. ඒ කියන්නෙ ඉතා ම හාඩප් අවස්ථාවක කන සාක්කුවේ දාගෙන නිදාගෙන යන වෙලාවක විතරයි ඉතිං. කතාව විතරයිනේ අපිට මිනිස්සුන්ව මිත්‍ර කරවන්නේ.

සාමාන්‍යෙයන් පාරෙදි කුණු අතුගාන මිනිස්සුන් එක්කත් ඇවරි හිනාවෙලා කතා කරලා තියෙනවා. එක දවසක අතුගාන මනුස්සයෙක් තමා අතුගෑමේ නියම ටෙක්නික් එකත් කියලා දුන්නේ. එයා කිව්වේ ඉදලේ අග්ගිස්සෙන් ම පොළොවට ලම්බකව අල්ලනව නම් ගොඩක් වේට් එකකින් පහසුවෙන් අතුගාන්න පුලුවන් කියලා. කෝමත් ඒ ඒ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත සහ වෘත්තීන් ගැන දැනගන්න ඇවරිතුමා ඉතා ම කැමැත්තක් දක්වනවා. කවදා හරි ඇවරිට ටී.වී ප්‍රෝග්‍රෑම් එකක් නිෂ්පාදනය කරන්න දුන්නොත් අනිවා එතුමා තෝර ගන්නෙ ඒ සබ්ජෙක්ට් එක. අද කියන්නත් යන්නේ එහෙම වෘත්තිකයෙක් ගැන කතාවක්.

එතුමිය පශු වෛද්‍යවරියක්. මේ ළඟක දි පත්වීම් ගත්තු දොස්තර හොඳහිත නෝනා තාම සත්තු එක්ක කතා කරන බාසාව තාම ඉගෙන ගන්න ගමන්. එතුමිය විශේෂ කොන්ත්‍රාත්තුවකට අනුරාධපුරයට කැඳවන්නේ අටමස්ථානය ආශ්‍රිත බල්ලන්ට වාසෙත්තමී සැත්කම් සිදු කරන්න. ඔටාරා ආන්ටිගේ එම්බාර්ක් කස්ටිය තමා මේ ව්‍යාපෘතිය රන් කරන්නේ. ඔයාට කියන්න අනේ අපේ සර් සතාව අල්ලලා බලලා කියනවානේ කලින් ඔපරේෂන් කරලා ද නැද්ද කියලා. ඇවිදින විදිහෙනුත් එයාට කියන්න පුළුවන්. ස්කිල්ස් කමින් විත් එක්ස්පීරියන්ස් බේබි. දැන් අදට සත්තු කී දෙනෙක් ව ගත්තාද? අද දහතුනක් විතර ගත්තා. හිටන් ඉඳලා ම පණ ගියා.

දැන් ඕක ගොඩක් රිදෙනවද සත්තුන්ට. හිහි නෑ අනේ.. කොහෙත්ම රිදෙන්නේ නෑ. නිකම් ඉදිකටුවක් ඇණෙනවා වගේ වේදනාවක් විතරයි.. අම්මාපල්ලා? පිස්සුද මනුස්සයෝ? ආවුච්... සැර වැඩිද මන්දා... සතාගේ බඩ පළලා ආයෙත් මහලා ඒ තුවාලත් වේලෙන්න ඕන. මාසයක් විතර එයාව බලාගන්න ඕන. බෙහෙත් දෙන්න ඕන. ඒකට සෑහෙන්න සල්ලි යනවා. අපේ ගෙවල් ළඟ ගෙදරක දෙපාරක් ඔපරේෂන් කරලා බල්ලට ගොඩක් අමාරු වුනා.  ඔයා මේ මඟුලක් කතා කරනවා ඇවරිතුමූ. එව්වා මොනා ද වත්තල හේමාස් එකේ වැරදි ස්කෑන් එකකින්, ළමයා ඉන්නේ පැලෝපියන් ටියුබ් එකේ කියලා අම්මාව ඔපරේෂන් කරලා ලක්ෂ දහයක් දිලා කේස් ක්ලෝස් කළා.

හැබැයි මේවයිදි දොස්තරලාට ම වැරැද්ද කියන්න බෑ. අන්න වෘත්තිය පාවා නොදිමේ හණමිටි ගතිය එළියට ආව. ඇයි යකෝ ඩොකා නෙමෙයි නම් බාබර් යෑ ඔපරේට් කරන්නේ. වත්තල සිද්ධියේදී මේ යූරින් එක බලලා වැඩට යන්න ආපු අම්මා යන්න හදද්දි දොස්තර කාර් පාර්ක් එකට ඇවිල්ලා තමා ඉක්මණට ඇඩ්මිට් වෙන්න කියන්නේ. ඉතිං වෙන කෙනෙක්ට වගකීම පවරන්න විදියක් නෑනේ. එහෙම නෙමේ අනේ දැන් මගේ අතින් එකම සතාට දෙපාරක් ඔපරේෂන් කෙරෙන්න පුලුවන්. මොක ද මට එච්චර එක්ස්පීරියන්ස් නෑනේ. අනික පාරේ ඉන්න බල්ලන්ට රෙකෝර්ඩ්ස් හිටන් නෑනේ.

ඒනිසා අපේ සර් නම් කියන්නේ ඒ සැත්කම කළාම කනේ පොඩි කැපුමක් දාන්න සම්මතයක් ඇති කරගන්න ඕනලු. එහෙම වුනා ම කාටත් ලේසියි නේ. එයාට ටිකක් රිදෙයි. නමුත් සීසන් එකේ දී දඩාවතේ ගිහින් මෙයාල කෝමත් කන් ඉරාගන්නවානේ. දෙපාරක් බඩ කැපුවොත් ඊට එහා. අපිත් මේ යෝජනාවක් හැටියට කරන්නයි ඉන්නේ. හැබැයි ඕක කිව්ව ම සින්හල බවුජ්ජ ප්‍රජාව රෙදි කරේ තියන් එයි. සත්ත්ව හිංසනේ කියලා.

හිතලා බලන්න. මේ සැත්කමෙන් සතාට ජීවිත අවදානමක් තියෙනවා. කනක් කපලා තිබුණොත් ඊළඟට එයාව දකින අය අඳුනගනීවි එයා වාසෙත්තමී කරපු සතෙක් කියලා. සමහර විට එයාගෙම ගෙයක්, එයාගෙ ම පවුලක් ලැබෙන්නත් බැරි නෑ. මොක ද ගොඩාක් වල් බල්ලන්ව අපි ගෙදර අරන් නොයන්නේ මේ පැටව් කේස් එක නිසා. අපි මෙච්චර වියදම් කරලා ඔපරේට් කරන එකේ කණත් කැපුවොත් ඒ සත්තුන්ට වඩාත් යහපත් අනාගතයක් ලැබීමේ සම්භාවිතාවක් තියෙනවා. ඔයා නම් හොඳ එම්බාර්ක් එකට ම තමා. මානව අයිතිවාසිකම් බල්ලට ගිය රටක බලු අයිතීන් කොහේ ආරක්සා වෙන්නද අනේ. දැන් උපාසක නෝනා ශ්‍රී මහා බෝධිය වැන්දාද? අද රෑ වඳිනවා. දවල්ට මෙහේ පිව්චෙනවා අයියෝ.

පිච්ච මල් පූජාවට එන්න බලන්න. අපිට ඉන්න වෙනවා. මං වෙනුවෙන් මේ කතාව තව කාට හරි කියන්න. කන් කපනවාට අකමැති අයගෙන් සාධාරණ හේතුවක් බලාපොරොත්තු වෙන බවත් කියන්න. එහෙම නම් මම තිබ්බා. මතකනේ ජුලි 7. ඇවරිතුමාට තිබු රාජකාරී එක්ක පිච්චමල් පුජාව මඟ හැරුණත් සියත කවරේජ් එක නම් දවස පුරා බැලුවා. අනුරාධපුරේ නිතර යැවෙනවා. රජරට විශ්ව විද්‍යාලෙ වැඩවලට. නමුත් දළඳා මාළිගාවට වගේ සෙනිකට වැඳලා එන්න හිතෙන්නෙ නෑ. අනික කැම්පස් එක මිහින්තලේ නිසා වව්නියා හයිවේ එකේ විදලා එනවා මිසක් ආයෙත් පූජා නගරයට යැවෙන්නේ නෑ. කර්මය එයාකාර වේ.... බේබි!! දබ්බී සූප රසං යථා (හැන්ද හොද්දේ රස නොදන්නාක් මෙන්)

කොහොම නමුත් මගේ උගත් මිතුරිය කියපු කාරණාව ගැන බොහෝ දුරට හිතා බලපු ඇවරි ඇය වෙනුවෙන් මේ සලාදය පළ කරන්න හිතුවා. අර කිව්වත් වගේ ඒ යෝජනාවට විරුද්ධ වෙන්න හේතුවක් තියේ නම් පහලින් කොටාගෙන යන්න ඕනෑ....!

සුදු ඇඳුමෙ ඇයි හොදි ගෑවුනේ - දැන් නම් ඉතිං ගෙදරින් බනියි.. නංගෝ

කලින් අපි දුන්න ළමා නිවාස දානය ගැන ලියැවුනා මේ ඉතිරි කොටේ..

බැරි සිල් නොගනින් අඹරෝ කිව්වලු..!! ඇවරිතුමා සෙට් වුනොත් හා ගන්නවා කියන්නේ කිකන් ද? පේනවනේ ළමා සාරියට ජය සිරි මංගලම් වෙව්වි අපූරුව...

ළමයි ජාතික ඇඳුම අදින නිසා ගුරුභවතුන්ටත් ජාතික ඇඳුම අඳින්න වුනා. හාමුදුරුවොත් වඩින නිසා චාන්ස් එකක් ලැබුණෙ නෑ. අපේ දිලංකා අක්කා ඇගේ ලොරිය අපට එවලා තිබුණ නිසා දානෝපකරණ ප්‍රවාහනය පහසු වුනා. ශිෂ්‍ය නායකයන් සහ ගුරුභවතුන් වෙනුවෙන් බසයක් යොදවලා තිබුණේ අපේ දුමින්ද ගුරුභවතාගේ අනුග්‍රහයෙන්. රාත්‍රී ආහාරය වෙනුවෙන් තෝසේ සහ වඩේ ලබා දීමට ළමා නිවාසය මගින් නිර්දේශ කළ නිසා ඇනවුම් කොට එම ආහාර සාදනු ලැබුවා. වඩේ 200 ඒ වෙද්දිත් සූදානම්ව නොතිබුණ නිසා මයිනා මහතා සමඟ ඇවරිතුමා වඩේ බදින තැනට පිටත් වුනා. ඒ අතින් මහේෂ මැතිතුමා පින්කමට ඇවිත් ගමන් පහසුව සලසා දීමත් ලොකු දෙයක්.

ඇවරිතුමා මන්ත්‍රී හාමු වගේ සිංහ පාර්ට් ඒකෙන් කැහැපට ගහගෙන සුදු ඇඳුම පිටින් ම කුස්සියට යද්දිත් වඩේ බදිනවා. තව ටික වෙලාවකින් හරි කිව්වත් පැය භාගයක් ම වඩේ බදිනන්න අපිටත් සිද්ධ වුනා. ඇවරි ටිකක් සද්දදේ දැම්මත් දානයක් නිසා බොහොම ඉවසීමෙන් කටයුතු කළා. අපිත් එක්ක ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා හිටියා. මෙන්න මගක් දුර යද්දි පොර කියනවා මගින් අයිස්ක්‍රීම් වගයක් ගන්නත් ඕනෑලු. සාරිත මේක ප්‍රයිවෙට් බස් එකක් නෙමෙයි, කාර් එකක්. ඉතිං සර් නේ කිව්වේ මාව ගන්න කාර් එකේ එනව කියලා.... එහෙම කියලා ලොරියක බඩු ගෙනියන්න තියා ගත්තා ම හරිද පුතෝ...? කොටිය ම කාපිය.

අපි යද්දි ජනයා එහි පැමිණ තිබුණා. බියගම විහාරමහා දේවි ළමා නිවාසයට ඇවරිතුමා ඒ ආවෙ සෑහෙන්න කාලෙකින්. ඉස්සර මුතුහර යන කාලෙ වාර්ෂිකව එහි ගියත් දැන් ඒවායින් බැහැර වෙලා නිසා ගොඩක් යැවෙනවා අඩුයි. ඒ කාලෙ අපි අවුරුද්දට දෙතුන් සැරයක්වත් කතෝලික පල්ලියට ගියා. ගීතිකා කිව්වා. ඒකට දැන්. මිඩ් නයිට් මාස්වත් යන්නේ නෑ නෙව. අපි බෞද්ධ කියාගෙන ලොකු සීන් දෙන එක නෙමෙයි වැඩේ. එහෙම දේවල්වලින් අනික් ආගම්වලට ගරු කරන්න, ඒ සිරිත් විරිත් ගැන දැනීමක් ලැබෙනවා. පුංචි කාලෙ ඇවරිතුමාට නම් එහෙම ලොකු වෙනසක් දැනුනේ ම නෑ. මොක ද අපි මේ සතියේ පන්සලේ බෝධිපූජාවක් තියලා පහන් පන්සියක් ලස්සන වැකියකට පත්තු කරලා, ඊළඟ සතියේ කොඩි ඇදලා, කැරොල් කියලා පල්ලියේ පූජාව කළ නිසා. අම්මා තාත්තා දෙන්නම බෞද්ධ වෙලත් අපිත් මංගල්ලෙට පාර සරසන්න ගියා. ඒකට දැන්. පට්ට ම රේසිස්ට්. ජාතී වාදී පර හැත්ත. නැත්නම් මුන් ඡන්දෙ දෙන්න නෑනේ අපේ හාමුදුරුවනේ.

ඒ ඉපැරණි ගොඩනැඟිලි අතරින් ඇවරිතුමා ඇවිදගෙන ගියා. පුංචි ළමයින්ගෙ කොටසේ සුදු වැලි ඇතුරූ සෙල්ලම් ඉසව්වේ දැන් ගස් වවල. අපි දන්න කාලෙ හිටන් හිටිය විහාරමහා දේවිය නම් තාමත් රනින් බැබලෙමින් ඉන්නවා. පරණ කවිච්චිත් එහෙමයි. ඉස්සර අපි ආව ම මුතුහරේ අයියලා අක්කලා ඒ ළමයි වටකරගෙන සින්දු කියනවා. අල්ලන සෙල්ලම් කරනවා. පුංචිම කට්ටියට බත් කවනවා. අප්පා එකම සද්දයක් තමා. දැන් එහෙම කරන්න ළමා රක්ෂණ අධිකාරියෙන් අවසර ගන්න ඕනෑලු. කෑම කන්න කලින් එයාලා අනුග්‍රාහකයන්ට පින් දෙමින් පාඨයක් කියනවා. ඒක ඒ දවස්වල අපිට පාඩම්. මෑතක දී  ඇවරිතුමා  උදේ කෑමක් කද්දි        කියනවා ඇහුනා. බලද්දි අපේ තරූ තමා කන්න කලින් එහෙම කියලා තියෙන්නෙ. පොඩි ළමයි එක්ක ඉඳලා එයාට පුරුදු වෙලා.

ළමා නිවාස ජීවිතේ පහසු එකක් නෙමෙයි. හැමදේම කාලසටහනට. ඒ අය රෑට කෑවෙ හයට විතර. හතහමාරට ගේට්ටු වහනවා. අපිට හතට කන්න කිව්වොත් නාට්‍ය ටික තාම ඉවර නෑ පිස්සු ද කියලා අහයි. නමුත් ළමා නිවාසෙ එහෙමයි. හැබැයි ඉස්කෝලෙ යන්න, දහම් පාසල් යන්න සියලු පහසුකම් දෙනවා. ඒ ජීවිතේන් එයාලට නිදහසක් ලැබෙන්නේ දහ අට පිරුණාම. අපි දන්න කාලෙත් විශ්ව විද්‍යාලයට පවා ගියපු අයියලා අක්කලා එහි හිටියා. පස්සේ කාලෙක විවාහ වෙලා ආයෙත් තමන්ගේ නංගිලා මල්ලිලා වෙනුවෙන් උදව් උපකාර කරපු අයත් හිටියා. එහෙම අයත් අපි යන දවසට එනවා. එතන ගොඩාක් ආදරේ තිබුණ තැනක්. අපේ අයියලා අක්කලා ගිහින් ඒ ළමයි තුරුල් කරගෙන අනාගතේ අම්මලා තාත්තලා වෙන්න හීන දැකපු, ආයෙත් ඉක්මණින් එන බවට අපි පොරොන්දු ගිවිස ගත්තු, ඉදිරිපත් කිරීම් කරලා හිනාවුනු, වචනයෙන් කියන්න බැරි තරම් ආදරණීය හැඟීමක් ඒ ගොඩනැඟිල්ලෙන් ඇවරිතුමා වින්දා. පුදුම නොස්ටොල්ජික් ගතියක්..

මෙදා අපි ඒ වැඩි වැඩ නොකර දානෙ දීලා ළමයින් එක්ක කතා බහ කරලා ආව. අපි ගෙනාපු තෑගි දීලා, කෑම බෙදලා සතුටු වුනා. ළමා නිවාසෙ වාර්ෂික කොන්සර්ට් එකක් තියෙනවා. ඒක මතක් කරන හැටියට ඇවරි පාලිකාවන්ට මතක් කළා. දානපතියන්ට ඒ ළමයින්ව කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රධානින් සමඟින් එක්දින චාරිකා සඳහා රැගෙන යාමේ අවසර තියෙනවා. අපි ඒවගේ වැඩකුත් කරන්න ඕන චාමර කියලා ඇවරිතුමා තමුන්ගේ ලේකම් මිටියට කිව්වේ ඒවා බොහෝ සතුට ගෙන දෙන කතාන්දර විය හැකි නිසා. දහම්පාසල වෙනුවෙන් අමුත්තන් පොතේ සටහනක් තැබූ ඇවරිතුමා පරණ මතකයන් කන්දරාවකට සමු දුන්නේ දුකෙන්. ආයෙත් පරණ ම මිනිස්සුත් එක්ක පොඩි කාලෙ වගේ ඒ දානෙ කරන්න තියේ නම්.....!

දානෙ ඉවර වුනාම ළමයින්ටයි ගුරුවරුන්ටයි තෝසෙ කන්න ආරාධනා කළා. ඒකත් බස් එකට. ආහ් බස් එකේ රියදුරු සිතිර අයියා ඇවරිතුමා බොහොම හොඳින් දන්න නිසා බස් එක ඇතුළෙ භෝජන සංග්‍රහය පැවැත්වීම ගැන අමනාප වුනේ නෑ. එතකොටත් ඇවරිතුමා හිටියේ මයිනාතුමා හා සුලා එක්ක කාර් එකේ. ගොසාව විතරයි මුන් එකෙක්වත් කෑම කන පාටක් නැති නිසා ඇවරිතුමා ම බස් එකට ඔළුව දාලා බැලුවා. හානා හීය පානා අඬහැරෙන් දැනේ කියනවනේ ආයිබෝන්. මල් පෝච්චිහ් මල් පෝච්චිහ් කියන්නේ ඉල්ලුමට තරම් සැපයුම නැති එකලු.

තවත් බලබලා ඉන්න බැරි තැන ඇවරිතුමූ වැඩේට එන්ටර් වුනා. ඇවරි බාර ගත්තේ ගොඩ හොද්ද බෙදන වැඩේ. ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායිකා හිරුෂිමා තෝසෙ බෙදුවා. 

ඇවරිතුමා කොච්චර කැපවීමෙන් තෝසෙ පිඟන්වලට හොදි බෙදලා ද කිව්වොත් අන්තිමේදී හිරුෂිමාගේ ළමා සාරියෙත් වක්කරලා තිබුණා. ඇවරි වැඩක් කළොත් ආයෙ කියලා වැඩක් නෑ නෙව. හැමෝට ම කෑම දීලා අපිත් බෙදාගෙන කෑවා. ඒ ළඟ මැටල් ගොඩක් උඩ සෙරෙප්පු දාලා වාඩි වෙලා ඉතාමත් සරණාගත ලීලාවෙන් රාත්‍රී ආහාර ගැනීම ඉතා රසවත් අත්දැකීමක් වුනා. හැමෝට ම යෝගට් බෙදාදීමකුත් සිදු කෙරුණා. කෑමෙන් පස්සේ ළමයි හැමෝ ම බස් එකට දාලා ඇවරිතුමා මයිනා මහතා සමඟ සුලා මැතිනියත් ඇරලවගෙන පන්සලට ආවා.

බස්එක පන්සලට ආවම තමා ඇවරිතුමාට උන්හිටිතැන් අමතක වෙන්නේ. අප්පා පැමිණිලි අටෝරාසියයි. වැඩේ පරක්කු වෙලාලු. අපි ළමයි එනකම් බලාගෙන ඉන්නවලු. ආදී වශයෙන් කලින් ආපු අම්මලා තාත්තලාගේ ගෝරනාඩුව. අපි හරියට හතහමාර වෙද්දි එළියට ආවත් ළමයින් කාලා බීලා ඉවර වෙද්දි ටිකක් ප්‍රමාද වුනා. ඊට හපන් වුනේ ඉතිරි වෙලා තිබුණ තෝසෙ සහ වඩේ කන්දරාව දැක්කාම. වහා ම ඒ සියල්ල පාර්සල් කරන්න අණ කළ ඇවරිතුමා කිසිවක් ඉවත නොදමා සියලු ආහාර ක්‍රමවත්ව බෙදා හැරලා ඉක්මණින් එතනින් පිටත්වුනේ ඇවරිතුමාගේ පුද්ගලික ජෝතීර්වේදියාණන් හමුවීමට වෙලාවක් වෙන් කරල තිබුණ නිසා. 

ඒකත් පට්ට ත්‍රිල් විසිට් එකක්. ජෝතිකා දුන්නේ උපරිම සැපයක්. අහා කොටු දොළහේ විස්තරේ ඈ කිව්වේ තොරණක් විස්තර කරන්නා වගේ අනේ. අම්මාපල්ල මට හිනාත් ගියා කියාන්කෝ සමහර තැනකදී. ඒ ගැන පස්සේ ලියන්නම්කෝ හොඳේ...

කොහොම නමුත් ඉතා කෙටි දැනුම් දීමක් නිසා ඇවරිතුමා හා එක්ව දානයට අවශ්‍ය කළමනා කටයුතු කළ මයිනා මහතාව හා සුලාවෝ මැතිනියට පුන්‍යානුමෝදනාත්මක ස්තූතිය පළ කළ වගට ලියා තියන්න ඕනෑ..!!

පුරිය ඇතුලේ පන්ති කිරීම හෙවත් නැවත මුුතුහර යාම.. මාමුරූළස

මේ සලාදය ඇඩ්ලින් ගුරු මාතාව හා ලියැවුණු පළමු ඒක හා බැඳේ ‌හොඳේ‍‍‍‍‍...  

වාර්ෂික පොළ කියමුකෝ. මෙගා ෆන්ඩ් රේසින් ඉවෙන්ට් එකක්. සාමාජිකයන්ට කැමති කැමති වෙළඳ කුටි දාන්න පුළුවන්. අච්චාරු විකුණන වගේ ස්ටෝල්ස්. ඇවරි නම් වික්කේ ම කොළ කැඳ. ලේසිනේ බන්. හතට පටන් ගත්තොත් දොළහට කඩේ වහන්න පුලුවන්. ගේම් සෝන් එකක් තිබුණා. රුපියල් දෙකේ පහේ ගේම් තියෙන. වැඩිම ඉටිපන්නදම් පත්තු කරන්න. ඩාර්ටන් වගේ වැඩ. සල්ලිම නෙමේ. විකුණන්න උගන්නන්න.

අධ්‍යාපනික ප්‍රදර්ශනය පට්ට. ඒකට හෝල් එක ම එක තේමාවකට සකස් කරනවා. අපි කියමුකෝ ගෝලීය උණුසුම තීම් එක නම් එන්ට්‍රන්ස් එකේ ලෝක ගෝලයක් ගිනිගන්නවා. බට වලින් පට්ටමක් හදලා, පත්තර පල්ප් කරලා, රිජිෆෝම් ගිනි දැල්එන්න රතුපාට ලැකර්ගාලා. ඒ වගේ. ඉතිං ඔතන ඉංජිනේරුවො, වැඩ මූලිකයො, නිදිමරන ගැන්සිය ආදී නානා විධ කෑකෝ පප්පලා ඉන්නවා. හැබැයි වැඩේ කරනවා ගතියට ම. මුතුහරේ වෙනස තමා ඒක එක ම වයස් කාණ්ඩය නියෝජනය නොකරන ඒකකයක් වීම. අයියලා වැඩ දාලා ගහද්දි මල්ලිලා ඉගෙන ගන්නවා. අක්කලා නංගිලා තේ හදලා සහයෝගය දෙනවා.

තව වැඩක් තිබුණා කොස් දන්සැලක්. අම්මා සෝරු කිව්වලු. පයිලට් අයියලා ගම පුරා කොස් කඩවලා, පොරවෙන් කොටලා, වතුරේ දාලා මදුලු ගලවලා, කොහොල්ලෑ ගලවලා, කොස් කපලා, කොස් කිරලා, කොස් තම්බලා, සම්බෝල කොටලා, මිනිස්සුන්ට බෙදලා, පාර්සල් බැඳලා අන්න පින යාලු. ප්ලේන්ටියකුත් දුන්නා දැවිල්ල යන්න. තාමත් අපි දන්සැල් කරන්න බහින්නේ ඒ පුරුද්දෙන්. අපි නිකම් අයිස්ක්‍රීම් නෙමෙයි බොහොම ජල්තර් දන්සැල් දුන්න මිනිස්සු. දැන් මේ එක හත්තිලව්වක්වත් නොකර සයිලෙ හිටියට.   

බැති ගීය කළේ සිඟිති අක්කා ලේකම් වෙලා සම්පත් අයියා සභාපති වුන අවුරුද්දේ. අපි චමිත අයිය, පල්ලි අයියා එක්ක සෙට් වෙලා ගොක් කොළ කැටයම් පාරක් දැම්මා ලොවෙත් නැති. චමිත අයියා තමා අවසාන ගොක්කොළ ආර්ටිස්ට්. ඇවරිතුමාටත් ගොක් ගෙඩියක්, ගොක් පහනක් ලැයින් කරගන්න පුළුවන් වුනේ මුතුහරට පින් සිද්ධ වෙන්න.අපි කැටයම් කපන ජූනියර් ආර්ටිස්ලා. කෙහෙල් බඩේට ගොක් කොළේ නවලා ගහන්නේ ලොක්කා. අපි පවුලේ කට්ටිය එහෙම ලෙසට ම වැඩක් දැම්මේ, අල්පිටියේ හසිනි අක්කාගේ වෙඩිමෙදි. තව මෑතකදී කුලරත්න ශාලාවෙත් වැඩක දී චමිත අයියා, ඇවා,  සිරිපාල, කොටියා බලන අක්කා නිමල්කා, ආදී සෙට් එකක් බැහැලා ඔයිල් ලෑම්ප් ඩෙකෝ එකක් කළා. ඒ අක්කාගෙ නැටුම් ෂෝ එක ද කොහේ ද?

වාර්ෂික චාරිකාව තමා ඩෙෆාම එක. ඒකට ආදී අයියලා අක්කලාත් එනවා. දැන් කාලෙ ට්‍රිප් යද්දි ගිටාර් දර්බක් ගෙනිච්චාට මේ ට්‍රිපට සම්පූර්ණ මෝලම් සෙට් එකක් හයර් කෙරෙනවා. බේස් එක රොෂාන් අයියා, සයිඩ් එක සම්පත් අයියයි, සිම්බල් එකයි. තව දැන් මහා කවි චක්‍රවර්තී කෙනෙක් වන මහේන් සූරි නැන්තම් මහේන්ද්‍ර සූරියාරච්චි අයියා බටනලා පිඹිනවා කෘෂ්ණාට ප්ලේස් නැති වෙන්න. විදුර තුල්සි ඩයස් අයියා, සමිතා අක්කා, රඛිත අබේගුණවර්ධන අයියා, යසස්, චාමර කපුගේ, චමිත අල්විස්, කෝකිල අයියා, සුපුන් හෙට්ටිආරච්චි, කණකා අල්විස් සෙට් එක තමා ගායක පිරිස. උදේ හතරට පටන් ගත්තා ම රෑ එක විතර වෙනකම් සින්දු කියාගෙන එක දිගට නටනවා කියන්නකෝ. උගුරු ගිහින් තියෙන්නේ ලොවෙත්. දැන් ට්‍රිප් යද්දි ඇවරිතුමා සින්දු කියනවා දැකලා බොහෝ දෙනා අහනවා ඔච්චර සින්දු කටපාඩමින් කියන්නෙ කෝම ද? බෙර ගහලා මහන්සි නැද්ද වගේ දේවල්. අපි හැම අවුරුද්දෙ ම ඒ ට්‍රිපේ ෆන් එකට සෙට් වෙලා දැන් දවස් තුනේ හතරේ ට්‍රිප්වල වුනත් එක දිගට සින්දු කියන එක ගේමක් නෙමේ. අනික දැන් බොහෝ බස්වල මයික්ස් දෙනවනේ. කාලෙ අලුත් තාලෙ වෙනස් බේබි. 

කරුවල වැටුනම තණකොළ පෙත්තෝ තමා මරුම පහර. සියලුම සාමාජිකයන් කරගෙන යන, කරන ලද විවිධාකාර කටයුතු බුරිය කියන තැනදි කොහොම ද කෙරෙන්නේ කියලා සින්දුවෙන් කියන එක තමා ඒකෙදි වෙන්නේ. උදාහරණයක් විදියට කණකා අක්කා නැටුම් ගුරුවරියක් නේ. එයා නැටුම් පන්ති කරන නිසා කට්ටිය මේම කියනවා.

තණකොළ පෙත්තෝ - සූකිරි බට්ටෝ - පැණි වරක මදුල මගේ සුසානෝ

උඹ නැති දාට අනේ - මං මැරෙනවා අනේ - පනිනව මෝය කටේ පම් පම් ගාලා

බුරිය දැකලා කණකා අක්කා මේම කියනවා 

බුරිය ඇතුළෙ නැටුම් පන්ති කරමු කියනවා

අපි බුරිය ඇතුළෙ නැටුම් පන්ති - බුරිය ඇතුළෙ නැටුම් පන්ති 

බුරිය ඇතුළෙ නැටුම් පන්ති කරමු කියනවා....

ඔහොම මොකා හිටියත්, එයාට අදාළව ලීක්වුන ප්‍රසිද්ධ බයිටක් සභාගත කිරීමයි මේ බුරි සින්දුවේ අරමුණ. ඉතිං හිතන්නකෝ හතළිහක් ගියා නම් කතා හතළිහක්. හැබැයි මේ ට්‍රිප හැටක් විතර යනවා. පොඩිම උන් ගණන් ගැනෙන්නේ නෑනේ. අයියලා අක්කලා පොඩි උන්ට කවනවා. එක මගුලයි ඒවයේ. සමහරුන්ට කාර්ඩ් එක දෙක වදින වෙලාත් තියෙනවා. අපි ලංකාවෙ දුර ම තැන්වලට තමා යන්නේ. එකපාරක් දෙගල්දොරවෙ හේමත් ගියා. ඇවරි අද චාරිකා සංවිධායකයෙක් විදියට ඉන්නේ ඉස්සර එහෙම හැම අවුරුද්දේ ම එකක් කරලා තියෙන නිසා. මිනිස්සුන්ව නටවලා, මචා කරවලා, උපරිම සුදියක් දෙන්න අපිට තාමත් පුළුවන්කම තියෙනවා. වැඩ නිසා තමා බැරිවෙලා තියෙන්නේ.

ආයෙත් ඇඩ්ලා කියවීම. ඇය බොහෝ සංවේදී මාතාවක්. කටපුරා මගේ රත්තරන් දරුවො කියලා බදාගෙන ඉඹින ඕ තොමෝ අවසාන සතියේත් දහම් පාසල් ආවෙ තුනේ පන්තියේ පොඩ්ඩන් බලන්න. ඇගේ සැමියා කැළණියන්ගොඩ මහත්තයා නීතිකාරයා. අපි සභාවාරයට පුටු අරන් පිළිවෙලට නොතිබ්බා ම එතුමිය තමා බැණුම් අහන්නේ. ඇය මැරෙනකම්ම වාර්ෂික ත්‍යාග ප්‍රදානෝත්සවේ තමුන්ගේ අයියා වෙනුවෙන් පිරිනමන ත්‍යාගය අඛණ්ඩව දුන්නා. එතුමිය දෙන සලාක දානයත් වරද්දන්නෙ නැතුව දුන්න බව ඇවරිතුමා පුද්ගලිකව දන්නවා.

ඉක්මණට බැඳපන් කොල්ලෝ මට මඟුලට එන්න ඕන කියලා ඇය කිව්වේ අපි ඔක්කොම ගියපු මධුරංග මල්ලිගෙ වෙඩින් එකේ දී. ඔයාගෙ එකට එන්න ඕන මොක ද ඒකෙදි මට නටන්න පුළුවන් නලින. ඇයි කණකලා ඔක්කොම නටනවනේ. වයස අවුරුදු අසූ තුනයි කියාන්කෝ. ඒත් හිතේ හයිය. (මටත් එහෙම වෙන්න ඕන බේබි.) එතුමිය අපේ ගුරුභවතුන්ගේ ට්‍රිප් එකේ නිත්‍ය සාමාජිකාවක්. මේ කොල්ලො තමා මාව රට වටේ ගෙනිච්චේ මුතුහර තියෙන කාලෙ. කොහේ ගියත් කමක් නලින මම එනවා.

ගින්දරයි පුළුනුයි ළං කළා ම පිච්චෙනවනේ. මුතුහරට මඟුල්හර කියලා මිනිස්සු කතා හදද්දිත් ඇය බොහොම එඩිතරව ඊට මුහුණ දුන්නා. මුතුහරින් කසාද බැඳපු අයියලා අක්කලා බොහොමයකට ඇඩ්ලා ආශිර්වාද කළා. ඇගේ දෙසුම පැවැත්වුවෙත් අපේ දුමින්ද අයියා. මාව අමුවෙන් ම ඇඩෙව්වා. ඇවරි ගොඩ කාලෙකින් අඩලා නෑ. හැබැයි ඇය වෙනුවෙන් ඇඩුවා. හරියට ම 1996 ඔක්තෝබර් අම්බුන්ඩිව ආදාහනය කළ දවස වගේ. නමුත් ඒ ආච්චිලා මැරෙන්නේ නෑ. අපිට ඉන්නකම් එයාලා ගොඩක් අගේ නෑ. හැබැයි නැති වුනා ම මේ රෑත් ඇඩෙනවා. ළමයි වෙනුවෙන් මං කරන හැම හොඳ වැඩකින් ම ඇඩ්ලින් හපුආරච්චි මාතාවනි, ඔබට පින් අනුමෝදන් වෙත්වා!!!

අවසාන වශයෙන් ඇවරිතුමා අම්මුණ්ඩිගේ සොහොන් කොතේ අදටත් කොටා ඇති මේ පාඨයෙන් සලාදය හමාර කරනවා. මේ අත්තම්මාත් ඊට ඉතා ම සුදුසුයි.

සීතලව වැතිර ගත්

දයාබර මෑණියනි,  

ඔබේ සෙනෙහස අහිමි

අප සදා අසරණය...!