මට ඔයා වගේ අප්පෙක් වෙන්නෝනේ....!!!!

සුපුරුදු පරිදි මෙවරත් වෙසක් දානය වැඩි අවුලක් නැතිව කෙරුණා. හැබැයි කවදාවත් නැති තරමින් පැමිණිලි ලද වෙසක් දානයක් වුනා. ගෝරි ගොඩයි  ඇවරි පුතා. අවංකව ඔයා වැඩේ හරියට කළේ නෑ. එකඟයි සහෝ මං ඒ දවස්වල අවුට්. ඊට පස්සේ පොසොන් පෙරහැර ආයෙත් ෆේල්. පිළිගන්න ඔයා පිට පිට අසාර්ථකයි. ඇත්ත මං එදා යාළුවොත් එක්ක පිස්සුවක් කෙළියනේ. ආපහු එද්දි පෙරහැර ගිහින්. ඊලඟට භක්ති ගීත, අවුලක් ම නෑ. ඔයා පාස් හැබැයි ෆස්ට් ටයිම් නාන්න වැස්සනේ??? හ්ම්... වැඩේ දියවුනා.

ඊළඟට ෂෝ එක. ආ පට්ට සාර්ථකයි. ඔයාල හොඳට ම කළා. හැබැයි පාර්ට් එකක් අඩුවෙන් තමා ප්ලේ කළේ. යූූ ටියුබ් වීඩියෝව බැලුවොත් තේරෙයි. නමුත් අපි ගොඩක් සතුටු වුන කාලයක් ඒක. නැවතත් හිච්චි මහත්තයා, ද ඩෙකෝ ආර්ටිස්ට් වසරේ ලස්සනම ඔයිල් ලෑම්ප් එක කළා. බැක්ස්ටේජ් කෘ එක නියමයි.  අපේ ආධුනික නිවේදිකාව කථීකාචාර්ය දීප්ස් නියමෙට වැඩේ කළා. මයික් බැලන්සින් තමා අවුල වුනේ නේ?? ඇයි කපූස්... අර ඉසිඹුවක් ලබා ගන්න ගිය හාදයා. එතකොට ප්‍රමිද ඇන්ද පෝ කසින්ස් පර්කෂන් ෂා වාහ්... රෙද්ද තමා චී.... එතකොට හොඳ ම කොස්ටියුම් ඩිසයනර් අපේ අසිනියා මල නියමයි හා. ඇගේ පුංචි ඉඳිකටුවෙන් හැම අංගයක ම හැම හැට්ටයක ම බීඩ්ස් අල්ලලා, ගොඩක් මහන්සියෙන් ඇගේ වැඩේ කළා. මාර ඉවසීමක් ඇයට තිබුණේ. ඇය මගේ නැඟණිය විම ගැන ඇවරි ආඩම්බරයි.

එතකොට ආදම් ඒව ඇතුළු නර්තන ශිල්පි ශිල්පිණියන්ගේ හරි අපූරුයි. මෙදා අපේ කතරගම චාරිකාව වෙනදාටත් වඩා අපූරුයි. අයියෝ අර හෙයියන්තුඩුව ඉස්කෝලෙ බූට් කාපු කෙල්ලො ටික.. ඔයා නිසා අඩලා... පිස්සුවක් අයියෝ. ජීවිතේ ඒ දවස් ටික මාර මහන්සියක් වුනත් මට මගේ සීට් එකේ නින්ද ගියත් අපි මහන්සි වුන තරමට ෂෝ එක ලස්සනට තිබුණා. අපි තාමත් හයිය තියෙන ටීම් එකක්. තාමත් අපි එකතු වුනොත් රොක් යූ තමා. ඒක මාර ලල් හැඟීමක්.

ඊළඟ මාස දෙකම ඒ කිව්වේ ජුනි ජූලි හොඳට ම අවුල් කාලයක්. අපපචිගේ අසනීපය නරක අතට හැරිලා එතුමා රෝහල්ගත කරන්න වුනා නෙව. මහ රාත්තිරියේ ඇවිදින් පැය තුන හතරක් නිදාගෙන පාන්දර නැඟිටලා එතුමාව බලන්න ඉස්පිරිතාලෙ ගිහිල්ලා ඒ හුස්මට වැඩටත් ගිහින් පහුවදා ආයෙත් මෝර්නින් හොස්පිටල් ෂෝ එක කළා. සෑහෙන්න කරදර කාලයක් හැබැයි අප්පච්චිත් එක්ක හුඟක් ළඟින් ඉන්න ලැබුණා. එයා කැමති විදියට කෑම බීම කැව්වා. කැමති විදියට ඇන්දුවා. වැලිසර රෝහල පුරා ම ජීවිතේ ගැන කතා කරකර විසාල ගස් යටින් ඇවිද්දා. අයෙත් මං අප්පච්චිගේ ම පුතා වුනා. ඇත්ත ම කතාව සෑහෙන්න කාර්යබහුල ජීවිතයක් ගෙවපු මට තාත්තාව ආයෙත් ළඟට ගන්න පුළුවන් වුනා. දැන් මං දන්නවා අප්පච්චිගේ කෙස් පැහුණේ අකලට නෙමේ කියලා. අම්මෝ ඒ කතා කෝච්චිය ගැන කල්පනා කරද්දි මට හිනාත් යනවා. එච්චර රහක් තියෙන පොරක් මගේ තාත්තා වීම ගැන මට සතුටුයි. තවද හරි එතුමා වගේ අප්පෙක් වෙන්න ඕන කියලා හිතුවා. මං හේම කිව්ව ම අයියෝ ලොකූ මං එචචර සාර්ථක මිනිහෙක් නෙමෙයි. බලන්න අතන වැරදියි. මගේ මෙතන හරි නෑ. මං ගත්තු ඒ තීරණේ නිසා අම්මා ගොඩක් දුක් වුනා වගේ කතා රාශියයි. හැබැයි බෙන්තර ගඟෙන් එහා ඉඳලා කොළඹට ඇවිදින් මේ ඉඩකඩන් අරං අපි කොළඹ ඉස්කෝලෙ යවලා, උගන්වලා කැම්පස් යවලා ලබපු දේවල් ගැන කිව්වම චීෆ් ලාවට හිනාවුනා. ඔව් ඒව කළෙත් අපි තමා. ඉතිං මදි ද? හ්ම්....

ඒ කාලෙ තමා මට පවුලක වටිනාකම තදින් දැනුනේ. අපිට අපේ අත් දහය කොච්චර වටිනව ද ඒ අත් දහයෙන් අඩු පාඩුවක් නැතුව අපිව ආරක්ෂා කරගන්න පුළුවන් නේද කියලා මං තේරුම් ගත්තා. හැමෝ ම තමන්ගේ පාර්ට් එක හරියට කරනව නම් මොන තරම් අමාරු අවස්ථාවක් වුනත් ගොඩ දාන එක ගේමක් නෙමෙයි. කෙයාරින් ගැන අපුරු පාඩමක් ඒ දවස් ටිකේ මං ඉගෙන ගත්තා. අප්පච්චි බලන්න ආපු මගේ යුනි ෆ්‍රෙන්තන්ට ස්තුතයි. එතකොට වැලිසර දී ඔහු ගැන සොයා බලපු මහේෂ් නිර්මාල් (මයිනාට)ත් ස්තුතියි කිව්වා.

ඔය අතරේ අපේ චිලී සහ අයියා ලෙඩ වුනානෙව. ඒ දවස්වල මං උදේ රාගම ගිහින් දවල් වත්තල හේමාස් ගිහින් හුනුපිටියෙන් කෝච්චියට නැඟලා රස්සාවට ගියා. අපි අපේ මිනිස්සුන්ව බැලුවෙ නැත්නම් කවුරු බලන්න ද අයියෝ?? ලෙඩ්ඩු බලන්න යාම ඇවරිගේ හැබිට් එකක්. ඇවරි ඒකට වටේ ඉන්න පරිවාර කස්ටියත් හවුල් කරගන්නවා. ඇවරිගේ පුංචිට එක කෝල් එකක් දුන්න ම ඈ රස ම සුප් එකක් හදලා ලෙඩ්ඩුන්ට යවන්න එව්වා. ආ දැන් අපිට අලුත් සප්ලයර් කෙනෙකුත් ඉන්න නිසා ඒ වැඩ හරි පහසුයි. පුංචි ඇමතුමකින් ලොකු පෙරලියක් කරන්න ඒ කාන්තා චරිත වලට පුළුවන්. ඒකයි තමයි පුතා තනි තනි චරිත තමා හැම ජීවිතයක ම පාට තවරන්නේ. ඒක අප්පච්චිගෙ දාර්ශනික ලයින් එකක්.

කල්පනා කරලා බැලුව ම මං කරලා තියෙන්නේ කන්සෙප්ට් එක දෙන එකයි ,ප්‍රතිපාදන සැපයීමයි විතරයි. ඒක පොලිෂ් කරන්නේ බැකප් ආර්ටිස්ලා. වැඩේ වගකීම දරන්නේ සම්බන්ධීකරණ ලේකම්, මට තියෙන්නේ මල් වට්ටියට අත ගහන්න. මං මොක කිව්වත් හ්ම් නොකිය වැඩේ බාර ගන්න මගේ සහයක ඩැනීලාට පින්. උන් නිසා තමා ඇවරි දුවන්නේ. හැබැයි ඇවරි හින්දා තමා උන්ට හුස්ම වැටෙන බව තේරෙන්නේ. හැම කතාවට ම හැපී එන්ඩින්ග් එකක් දෙන්න මේ අයියලා අක්කලාට පුලුවන් කියලා මං දන්නවා. ඉතිං මොන කළුගලේ ඔළුව ගහ ගන්න ද මං දෙපාරක් හිතන්න ඕන හා....???? ඒ අතින් මං හැපීයෙක් ම තමා.