කුමට ලී මම් ලව් ලෙටර්ස්.....????

දිල්රුක්, ක්‍රීස්, බියට්‍රිස්

කුමට ලී මම් ලව් ලෙටර්ස්

සඳවත් වේය මාගේ බරී පෙම්

සිටින්නේ මහනූර් ගම් පියස් මැද්...

පහුගිය ඉරිදා මගේ කාමරයට ආපු අමුත්තියක් එය අස්පස් කිරීමේ මහා ශ්‍රමදාන ව්‍යාපාරයක් ආරම්භ කරලා තිබුණා. ඔය මොන බයිලා කතාන්දර දෙසා බෑවත් ආයුබෝන් දස පුන්‍ය ක්රියා වලින් වත් පිළිවෙත් පිරීම ඇවරිට සෑහෙන්න අමාරු කාරියක්. කඩ නොකර පුරන පිළිවෙත් ඒ තරම් දුර්ලභාය තමයි.

සුපුරුදු පරිදි දහම් පාසල් අවසන් කරලා ගෙදර එද්දි ‘ආ කවිකාරයා ඕන්න අපි නෙප්ලන්ඩ්ස් පිළිවෙලක් කළා‍‘ යනුවෙන් ඈ පුද්ගලික වෙළඳ දැන්වීමක් විකාශය කළා. කොහොම නමුත් ඒ සත්කාරයට ඇවරි මුව නොසෑහෙන්න ස්තුති කළ ඇවරි ඇඳුමක් කාරිය මාරු කොරගන්න යද්දි මගේ කාරමය මගේ නොවන තරමට පිළිවෙලට තියෙනවා. කාමර අස්කරන්න බැරිවට සරුංලුත් ඇරින්න වෙලා තියෙනවා නේ?? ඒ හතර බීර කතාව තේරීමේ තත්පර වුන ඇවරිට සිරාවට හිනා ගියා.

සාමාන්‍යෙයන් සරුංගල් අරින්නේ ඇවරිගේ උපන්දින මාසයට. ඇවරි පුංචිම කාලෙ අයියලා එක්ක ලොකු මොනරෙක් හදලා නිවාඩු කාලෙ සති ගණනාවක් උඩ යවපු බව මතකයි. ඉන් පස්සෙ ජාතික සරුංගල් සැණකෙළියට දෙපාරක් ගියා ඇරුණ ම කැම්පස් ගිය දවසක චිලීයි, රුචිර අයියලා අපි කස්ටිය ගෝල්ෆේස් පිට්ටනියේ ඇතිවෙන්න සරුංගලයක් යැව්වා කියලා මතකයක් තියෙනවා. එදා අපේ සරුංගලය කඩාගෙන ගිහින් චිලී ඇස් රතු කරගත්ත ම කස්ටිය ගිහින් ගෝල්ෆේස් හෝටලේ අරලිය ගහකින් සරුංගලය බාගෙන අරං ආව මතක ඇති. ගිය සීසන් එකේ ඇවරිලාගේ ගෙදර පොල් ගහකට ආ සරුංගලයක් ඒ සමඟ ඇවිත් පැය ගාණක් මිදුලේ හිටි කොල්ලන් ටික ගල් මාට්ටු දාලා සරුංගලේ බා ගන්න බැරව අනේ අංකල් අරං දෙන්න කියලා කණිපින්දම් ගහද්දි, වහළට නැඟලා කෙක්කෙන් අරං දුන්නා මතකයි. ඉතිං ජීවිත කාලෙට ම සරුංගල් පටලැවිලි එච්චරයි. මං සරුංගල් කාපර් කෙනෙක් නෙමෙයි කියලා ඒ ආකාරයට පැහැදිලි කළත් කස්ටිය කොකන් පාන්නේ වෙන ජල්බිරියකට කියලා සෙන්ටර් වෙන්න වැඩි වෙලා ගියේ නෑ.

අපි කිව්වේ 2006 තමුන් මේ කාන්තා අපි ගැන සඳහන් කරලා අවකාශෙට යවපු සරුංගලයක් ගැන කියලා මගේ පරණ දිනපොතක් සබාව මැද ඇදලා ගත්තේ නැතෑ ලොල්. අනුන්ගේ දිනපොත් කියවන එක නරක ම පුරුද්දක් මං විරෝධය පෑවෙ එසැණින්. ඒත් මේක මේ කෙටි සටහන් ලියපු එකක් නිසයි බැලුවා. ඇත්ත ද? හා ලියලා තිබුනෙ කෙටිසටහන් කියලා හොයාගත්තේ කියවලා නෙමෙයි වෙන්නැති??? මම රීඩ් කළේ නෑ හලෝ ස්කෑන් කළා විතරයි. මේ දැනුයි රීඩ් කරන්න යන්නේ. රෙලවන්ස් ලෙවල් එක වැඩි නිසා. ඊළඟට ඉතිං දිනපොත මා සතු කරගන්න ගේ වටා මැරතන් තමා.

අවසානයට මගේ දිනපොත මට හම්බුනා. ඒක ඒ ලෙවල් පන්තියේ දී මං ඉතිහාසය කෙටි සටහන් ලියන්න පාවිච්චි කරපු දිනපොතක්. අතරින් පතර මගේ නොවන පොඩි පොඩි ප්‍රේම ජවනිකා වල කෙටි පටුන් ලියැවිලා තිබුණත් අදත් ඒ කෙටිසටහනෙන් සම්පූර්ණ පාඩම මතක් කරගන්න පුළුවන්. වෙලාවට ඒ දිනපොත හම්බුනේ. වෙන එකක් ලැබුණා නම් කපෝති.  ඒ දිනපොතේ ප්ලාස්ටික් කවරයේ හතරට නවා ඔබ්බවා තිබුණු පෙම් හසුන ගැන ඇහුවට මුලින් නිවැරදි තොරතුරක් ලැබුණෙ නෑ. ඒ ලියුම මේ ඩයරියේ තිබුන බව ඇවරිට ටක්කෙට ම මතකයි.  ආයෙත් ලැබෙන්නේ ම නෑ කිව්ව ම නම් ඇවර ගොඩක් දුක් වුනා. ඒ මං ලියලා මට ලොජික් ක්ලාස් එකේ දි දෙන්න බැරි වුන ලව් ලෙටර් එකක්. ඇත්තට ම මගේ පෙම් හසුන් කලාව ගැන තිබුණු එක ම සාක්ෂිය ඒක. මොකද අනිත් ඔක්කො ම දීපු දීපු අය ළඟනේ. 2007 මාර්තු මාසෙට දිනගත වූ ලිපිය. මට එහි ගොඩක් ඡේද කටපාඩම් වුනත් ඒ ලිපිය ලබා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය මතු වුනා.

ඒකත් වුනේ හරි විදියකට මං කවි රසාස්වාදයක් කරවද්දි නිසදැස් වගයක් තෝරගත්තා. ඒ අතර නිශ්ශබ්දතාවයත් තිබුණා. දැන් ඕක ළමයින්ට උගන්නද්දි පෙම් හසුන් ගැන කතාව ඇදිලා ආව. කිව්වම විශ්වාස කරන්න අයියෝ පෙම් හසුනක් ලියලා තිබුණේ කොල්ලො දෙන්නයි. ඒත් අන්තර්ගතයෙ ගත යුත්තක් නෑ. හැබැයි කෙල්ලො කොල්ලො බහුතරය වැරදීමකින් හරි විරුද්ධ පාර්ශවයට අයි ලව් යූ කියලා ටෙක්ස්ට් එකක් නම් කොටලා තිබුනා. එහෙම ටෙක්ස්ට් එකක් යවන්නත් අවස්ථාවක් නොලද පිරිස හිටියෙ හය දෙනයි. ඊළඟ දවසේ මට මං ලියපු පෙම් හසුනක් කියවන්න වුනා. ප්‍රතිචාර උපරිමයි. සර් මාර උපමා කන්දක් නේ තියෙන්නේ? මේ වැඩේ කලාවට කරන්න සෑහෙන්න කියවන්න ඕන නේ?

ඇත්ත පුතා, ඒත් ආයේ ආයෙ කියවද්දි මතක අලුත් වෙනවා මිසක් එපා වෙන්නේ නෑ නේද? ඉතිං එහෙම ලියන්න පුරුදු වෙන්න. කවි කෑලි දාලා, සින්දු අමුණලා, රහට ලියන්න. අන්න දැන් මා ළඟ අංකුර කවියො රචකයො එමට. එදා මං ලියපු පෙම් හසුන් වලට වඩා අද ලියන අයගෙ උපමා යාවත් කාලීන වෙලා. හැබැයි උන් පරිකල්පිත ලෝකෙක ඉඳන් ලැබෙන කෙනා හඳේ තියෙන තරමට ලියනවා. මට ඒ ගැන සතුටුයි. දැන් මුන්ට බරට දැනෙන්න ලියන්න උගන්නන්න ඕන. නැත්නම් සීනී බෝල කතා ම ලියලා හාල් වෙලා යන්න පුළුවන්.

කොහොම නමුත් සතුටයි සතුටයි මේ බෝවෙන්නේ නිසා අවුලක් ම නෑ. ඇයි වදේ මුන්ට ප්‍රායෝගික ලේඛන කියලා, අත්පත්‍රිකා, ආරාධනා පත්‍ර, සාරාංශ, රචනා, පුවත්පත් ලිපි, සඟරා ලිපි හැම බම්බුවක් ම පුළුවන් වෙලා ලව් ලෙටර් එකක් ලියා ගන්න බැරි නම් වැඩක් නෑනේ කොටින් ම.       

යුග පුරුෂයකුගේ නික්ම යාම

ගණ අඳුරෙහි මැණිකක් සොයන ලෙද

තාත්තාගේ සිරුරෙහි හුස්ම කළඳක්

කොහේ හෝ සැඟ වී ඇත්දැයි

සොයාබලන තුරු දොස්තර

බියපත් වූ නෙත් දල්වා

බලා සිටිමු නිහඩව අපි

- විමල් දිසානායක

පහුගිය කාලෙ ඇවරිගේ හිත සසල කරපු ප්‍රධාන සිදුවීමක් වුනේ ගයියාගේ පියාගේ මරණය. පිළිකාවක් සමඟ මාස දෙකක් පමණ කාලයක් සටන් කළ තාත්තා පසුගිය දා සදහටම දෙනෙත් පියාගත්තත් එතුමාගේ මරණය ඇතුළේ අපිට මතක් කරන්න කාරණා රාශියක් ඇති නිසා මේ විශේෂ පෝස්ටුව ලියන්න තීරණය කළා.

විශ්‍රාමික ගුරු මහතකු වූ එතුමා මගේ පියාණන්ගේ වයසේ මයි. බොහොම නිවුණු, චරිත ලක්ෂණ පෙන්නුම් කළ ඔහු ඇවරිට අමතක නොවන චරිතයක් වුනා. පරිණත චරිතයක තියෙන්න ඕන බ්රෑන්ඩඩ් කොලිටීස් ඒ තාත්තා ළඟ අඩු නැතිව තිබුණා. මං තරුණයෙක් විදියට අද මගේ තාත්තා ඇතුළු මේ තලතුනා චරිත වලින් සෑහෙන ඉගෙන ගන්න උත්සාහයක් දෙනවා. තමන්ට පිළිකාවක් කියලා දැනගත් වෙලේ එතුමා කතාකරපු හැටි,වැඩ කරපු හැටි මාර ගැඹුරක් තිබුණා. මට මතකයි එතුමාගේ සී.ටී ස්කෑන් පරීක්ෂණයට අපි ඔක්කොම සහභාගී වුනා. එදා අපි කට්ටිය වට කරන් කතාකරමින් බොහොම සැහැල්ලුවෙන් ඔහු ඊට මුහුණ දුන්නා. අපිට බත් කලා යන්න කියලා බල කරපු හැටි තාමත් මතකයි. අමුත්තන්ට සංග්‍රහ කළ යුතුයි කියන මතයේ ඔහු තදින් හිටියා.

එතුමා අංක එකේ බුලත් ගොවියෙක්. මං ගයියලගේ ගෙදර ගියා ම තාත්තා ඒ ගැන කතාකරනවා අහගෙන. මං දන්නෑ මට ඒ වගේ පිළිවෙලක් ඇති වයස්ගත ජීවිතයකට මාර ආසාවක් තියෙනවා. ඒ මිනිස්සු මේ ලෝකෙට ඇවිත් තමන්ගේ යුතුකම මනාව ඉෂ්ට කළා. මං ලියන්න ගත්තාට තාත්තා ගැන වැඩි විස්තරයක් දන්නේ නෑ. හැබැයි මගේ කියවිමේ හැටියට ගයියාත් පුතෙක් විදියට තමන්ගේ යුතුකම් කොටස අකුරට ම ඉෂ්ට කළා. රුචිර අයියා ඇතුළු අපේ කට්ටිය වගේ ම ගයියලාගේ අසල්වැසි ගමේ කට්ටියත් ඊට නොසෑහෙන්න උදව් උපකාර කළා. වසු පැටියෙක් නිදහස් කිරීම වගේ පින් වැඩෙන වැඩත් රාශියක් කළා. ඉතිං අපිට සතුටු වෙන්න පුළුවන්.

නියම චරිතයක අවසාන කාලෙ හරි ඇසුරු කරන්න ලැබීම ගැන මට සතුටුයි. ඔවුන් නියම වීරයෝ. නැති අඩුව තව දාහකින් පිරිමහන්න බෑ. ඒක මට වඩා ගයියාට හොඳින් දැනෙනවා ඇති. ගමට දැනෙනවා ඇති. ටිකක් හිතන්න මුළු ගමක් මෙහෙම හොඳයි කියලා කියන්න තරම් වටිනා කියන ජීවිතයක් එතුමා කොහොම හදාගන්න ඇති ද? ඒ තාත්තා ආයෙත් නාවත් ඒ තාත්තගේ ගුණ ඇවරිට නම් මැරෙනකම් මතක තියේවි. මාව තාමත් පුදුම කරවන්නේ හරි සරලව ජීවිතේ තේරුම් ගෙන ජීවත්වුන මේ පරම්පරාවෙ ඇත්තන්ගේ ජීවන දෘෂ්ටිය. ඔවුන් එක්ක අපි කොහෙද ඉන්නේ......???

මං දකින දේ තමා ඒ චරිත වල කිසිදාක වෙනස් නොවන පිළිවෙලක් තිබුණා. වෙලාවට නැඟිට්ටා. නෝනා හදපු දෙයක් කෑවා. විශ්‍රාමික ජීවිතේ හොඳින් ගෙව්වා. අපිට නැත්තේ මේ රිදම් එක පුතා. අපි තරුවක්වත් හම්බවෙයි කියලා අහස අල්ලන්න දුවන පරම්පරාවක්. මං දන්නෑ මං නම් අවංකව හේමයි. මේ සිස්ටම් එක ඇතුළෙ මට මාව නැතිවෙනවා. මං මගේ නෙවෙයි වෙනවා. මං දියවෙනවා. කරුමේ මට තේරෙන්නැති එකයි. ඒක නිසා දැන් නම් දුවන්න කලින් මං ටිකක් හිතනවා. තරුණ අපි අම්මලා තාත්තලා එක්ක ජීවත් වෙන්නේ ටික කාලයයි ආයිබෝං. ලොකු කාලයක් අපිට ඒ අය නැතුව තනියම ජීවත් වෙන්න වෙනවා. අපි අත පය හයිය හදාගෙන දුවන්න ගනිද්දි ඒ අය එක්තැන් වෙනවා. එතකොට අපිත් නවතින්න ඕනෑ. අපි අපේ වැඩේට දිව්වොත් ඒ අය බොහොම ඉක්මණින් රේස් එක අත්හරිනවා. අනික පොඩිකාලෙ අපි වෙනුවෙන් ඒ මිනිස්සු නැවතුනා නම්, අපි ඇවිදිනකම් ඒ අයගෙ ගමන බාල කළා නම්, අද අපිට ඔවුන් වෙනුවෙන් අපේ ගමන බාල කරන්න බැරි කමක් නෑනේ??? 

අවසාන වශයෙන් සිරිවර්ධන මහත්මාට නිවන් සුව ප්‍රාර්ථනා කරනවා. මං හිතන්නේ ගයියා තමන්ගේ ගමන හුඟක් බාල කළා. අද ඔහුට ඒ ගැන සතුටු වෙන්න පුළුවන්. අනිවා ගයියගෙන් මං ලොකු පාඩමක් ඉගෙන ගත්තා. මට පින් දෙන්න තවත් මිය ගිය ඤාතියෙක් එකතු වුනා.

ඒ අතුරු කතාව මෙහෙමයි. සාමාන්‍යෙයන් මං සතියේ දවස් පහ වැඩට යන්න කලින් බුදු පහන තියනවා. ගාථා කියලා ඉදං මේ ඤාතී කියද්දි මගේ ආච්චිලා සහ සීයලා දෙන්නාගේ පටන් මිය ගිය ඤාතීන් හැකිපමණ මතක් කරනවා. මං දන්නෑ මට එවෙලෙට සෑහෙන මතක් වෙනවා. ඒ වගේ ම හිතට මාර සැනසිල්ලකුත් දැනෙනවා. හරියට ඒ අය වෙනුවෙන් මගේ යුතුකම ඉටු කළා වගේ හැඟීමක් එනවා වගේ ම කවදාවත් ඒ අය මැරුණා කියලා මට හිතෙන්නේ ම නෑ. කොහොම නමුත් මං ඒ හැඟීමට ආසයි. ඔබත් ට්‍රය එකක් දෙන්න. සැහැල්ලුවක් දැනෙයි...          

මට ඔයා වගේ අප්පෙක් වෙන්නෝනේ....!!!!

සුපුරුදු පරිදි මෙවරත් වෙසක් දානය වැඩි අවුලක් නැතිව කෙරුණා. හැබැයි කවදාවත් නැති තරමින් පැමිණිලි ලද වෙසක් දානයක් වුනා. ගෝරි ගොඩයි  ඇවරි පුතා. අවංකව ඔයා වැඩේ හරියට කළේ නෑ. එකඟයි සහෝ මං ඒ දවස්වල අවුට්. ඊට පස්සේ පොසොන් පෙරහැර ආයෙත් ෆේල්. පිළිගන්න ඔයා පිට පිට අසාර්ථකයි. ඇත්ත මං එදා යාළුවොත් එක්ක පිස්සුවක් කෙළියනේ. ආපහු එද්දි පෙරහැර ගිහින්. ඊලඟට භක්ති ගීත, අවුලක් ම නෑ. ඔයා පාස් හැබැයි ෆස්ට් ටයිම් නාන්න වැස්සනේ??? හ්ම්... වැඩේ දියවුනා.

ඊළඟට ෂෝ එක. ආ පට්ට සාර්ථකයි. ඔයාල හොඳට ම කළා. හැබැයි පාර්ට් එකක් අඩුවෙන් තමා ප්ලේ කළේ. යූූ ටියුබ් වීඩියෝව බැලුවොත් තේරෙයි. නමුත් අපි ගොඩක් සතුටු වුන කාලයක් ඒක. නැවතත් හිච්චි මහත්තයා, ද ඩෙකෝ ආර්ටිස්ට් වසරේ ලස්සනම ඔයිල් ලෑම්ප් එක කළා. බැක්ස්ටේජ් කෘ එක නියමයි.  අපේ ආධුනික නිවේදිකාව කථීකාචාර්ය දීප්ස් නියමෙට වැඩේ කළා. මයික් බැලන්සින් තමා අවුල වුනේ නේ?? ඇයි කපූස්... අර ඉසිඹුවක් ලබා ගන්න ගිය හාදයා. එතකොට ප්‍රමිද ඇන්ද පෝ කසින්ස් පර්කෂන් ෂා වාහ්... රෙද්ද තමා චී.... එතකොට හොඳ ම කොස්ටියුම් ඩිසයනර් අපේ අසිනියා මල නියමයි හා. ඇගේ පුංචි ඉඳිකටුවෙන් හැම අංගයක ම හැම හැට්ටයක ම බීඩ්ස් අල්ලලා, ගොඩක් මහන්සියෙන් ඇගේ වැඩේ කළා. මාර ඉවසීමක් ඇයට තිබුණේ. ඇය මගේ නැඟණිය විම ගැන ඇවරි ආඩම්බරයි.

එතකොට ආදම් ඒව ඇතුළු නර්තන ශිල්පි ශිල්පිණියන්ගේ හරි අපූරුයි. මෙදා අපේ කතරගම චාරිකාව වෙනදාටත් වඩා අපූරුයි. අයියෝ අර හෙයියන්තුඩුව ඉස්කෝලෙ බූට් කාපු කෙල්ලො ටික.. ඔයා නිසා අඩලා... පිස්සුවක් අයියෝ. ජීවිතේ ඒ දවස් ටික මාර මහන්සියක් වුනත් මට මගේ සීට් එකේ නින්ද ගියත් අපි මහන්සි වුන තරමට ෂෝ එක ලස්සනට තිබුණා. අපි තාමත් හයිය තියෙන ටීම් එකක්. තාමත් අපි එකතු වුනොත් රොක් යූ තමා. ඒක මාර ලල් හැඟීමක්.

ඊළඟ මාස දෙකම ඒ කිව්වේ ජුනි ජූලි හොඳට ම අවුල් කාලයක්. අපපචිගේ අසනීපය නරක අතට හැරිලා එතුමා රෝහල්ගත කරන්න වුනා නෙව. මහ රාත්තිරියේ ඇවිදින් පැය තුන හතරක් නිදාගෙන පාන්දර නැඟිටලා එතුමාව බලන්න ඉස්පිරිතාලෙ ගිහිල්ලා ඒ හුස්මට වැඩටත් ගිහින් පහුවදා ආයෙත් මෝර්නින් හොස්පිටල් ෂෝ එක කළා. සෑහෙන්න කරදර කාලයක් හැබැයි අප්පච්චිත් එක්ක හුඟක් ළඟින් ඉන්න ලැබුණා. එයා කැමති විදියට කෑම බීම කැව්වා. කැමති විදියට ඇන්දුවා. වැලිසර රෝහල පුරා ම ජීවිතේ ගැන කතා කරකර විසාල ගස් යටින් ඇවිද්දා. අයෙත් මං අප්පච්චිගේ ම පුතා වුනා. ඇත්ත ම කතාව සෑහෙන්න කාර්යබහුල ජීවිතයක් ගෙවපු මට තාත්තාව ආයෙත් ළඟට ගන්න පුළුවන් වුනා. දැන් මං දන්නවා අප්පච්චිගේ කෙස් පැහුණේ අකලට නෙමේ කියලා. අම්මෝ ඒ කතා කෝච්චිය ගැන කල්පනා කරද්දි මට හිනාත් යනවා. එච්චර රහක් තියෙන පොරක් මගේ තාත්තා වීම ගැන මට සතුටුයි. තවද හරි එතුමා වගේ අප්පෙක් වෙන්න ඕන කියලා හිතුවා. මං හේම කිව්ව ම අයියෝ ලොකූ මං එචචර සාර්ථක මිනිහෙක් නෙමෙයි. බලන්න අතන වැරදියි. මගේ මෙතන හරි නෑ. මං ගත්තු ඒ තීරණේ නිසා අම්මා ගොඩක් දුක් වුනා වගේ කතා රාශියයි. හැබැයි බෙන්තර ගඟෙන් එහා ඉඳලා කොළඹට ඇවිදින් මේ ඉඩකඩන් අරං අපි කොළඹ ඉස්කෝලෙ යවලා, උගන්වලා කැම්පස් යවලා ලබපු දේවල් ගැන කිව්වම චීෆ් ලාවට හිනාවුනා. ඔව් ඒව කළෙත් අපි තමා. ඉතිං මදි ද? හ්ම්....

ඒ කාලෙ තමා මට පවුලක වටිනාකම තදින් දැනුනේ. අපිට අපේ අත් දහය කොච්චර වටිනව ද ඒ අත් දහයෙන් අඩු පාඩුවක් නැතුව අපිව ආරක්ෂා කරගන්න පුළුවන් නේද කියලා මං තේරුම් ගත්තා. හැමෝ ම තමන්ගේ පාර්ට් එක හරියට කරනව නම් මොන තරම් අමාරු අවස්ථාවක් වුනත් ගොඩ දාන එක ගේමක් නෙමෙයි. කෙයාරින් ගැන අපුරු පාඩමක් ඒ දවස් ටිකේ මං ඉගෙන ගත්තා. අප්පච්චි බලන්න ආපු මගේ යුනි ෆ්‍රෙන්තන්ට ස්තුතයි. එතකොට වැලිසර දී ඔහු ගැන සොයා බලපු මහේෂ් නිර්මාල් (මයිනාට)ත් ස්තුතියි කිව්වා.

ඔය අතරේ අපේ චිලී සහ අයියා ලෙඩ වුනානෙව. ඒ දවස්වල මං උදේ රාගම ගිහින් දවල් වත්තල හේමාස් ගිහින් හුනුපිටියෙන් කෝච්චියට නැඟලා රස්සාවට ගියා. අපි අපේ මිනිස්සුන්ව බැලුවෙ නැත්නම් කවුරු බලන්න ද අයියෝ?? ලෙඩ්ඩු බලන්න යාම ඇවරිගේ හැබිට් එකක්. ඇවරි ඒකට වටේ ඉන්න පරිවාර කස්ටියත් හවුල් කරගන්නවා. ඇවරිගේ පුංචිට එක කෝල් එකක් දුන්න ම ඈ රස ම සුප් එකක් හදලා ලෙඩ්ඩුන්ට යවන්න එව්වා. ආ දැන් අපිට අලුත් සප්ලයර් කෙනෙකුත් ඉන්න නිසා ඒ වැඩ හරි පහසුයි. පුංචි ඇමතුමකින් ලොකු පෙරලියක් කරන්න ඒ කාන්තා චරිත වලට පුළුවන්. ඒකයි තමයි පුතා තනි තනි චරිත තමා හැම ජීවිතයක ම පාට තවරන්නේ. ඒක අප්පච්චිගෙ දාර්ශනික ලයින් එකක්.

කල්පනා කරලා බැලුව ම මං කරලා තියෙන්නේ කන්සෙප්ට් එක දෙන එකයි ,ප්‍රතිපාදන සැපයීමයි විතරයි. ඒක පොලිෂ් කරන්නේ බැකප් ආර්ටිස්ලා. වැඩේ වගකීම දරන්නේ සම්බන්ධීකරණ ලේකම්, මට තියෙන්නේ මල් වට්ටියට අත ගහන්න. මං මොක කිව්වත් හ්ම් නොකිය වැඩේ බාර ගන්න මගේ සහයක ඩැනීලාට පින්. උන් නිසා තමා ඇවරි දුවන්නේ. හැබැයි ඇවරි හින්දා තමා උන්ට හුස්ම වැටෙන බව තේරෙන්නේ. හැම කතාවට ම හැපී එන්ඩින්ග් එකක් දෙන්න මේ අයියලා අක්කලාට පුලුවන් කියලා මං දන්නවා. ඉතිං මොන කළුගලේ ඔළුව ගහ ගන්න ද මං දෙපාරක් හිතන්න ඕන හා....???? ඒ අතින් මං හැපීයෙක් ම තමා.

ගම් මැද්දේ අවුරුද්දේ....

ඇවරිට මඟහැරැණු පෝස්ට් ගාණක් තිබුණ නිසා නිවාඩු පාඩුවේ ටිකක් කොටන්න හිතුවා. මේ දවස්වල පුද්ගලික ජීවන අන්දර ලියන්න ටිකක් මගහැරුණා. ගිය කාලෙ ආයෙත් නොඑන නිසා සලාද කරන්න වටින මතක සටහන් ටික ගඩොල් බාන්න වගේ ලියලා දැමීම තමා මගේ අදහස.

මුලින් සටහන් තියන්නේ අවුරුදු උත්සවය ගැන. 2014 අප්රේල් 14 වැනිදා ජීවිතේ පළමු වතාවට ඇවරිට රාජකාරී දවසක් වුනා. මට මතකයි පාරෙ කවුරුත් නැති එදා දවසේ සියල්ලන්ට අවුරුදු අරන් නුවර කොළඹ ඒ සී බස් එකකින් වැඩට ගියා. සුද්දන්ට අවුරුදු නැති නිසා එහෙම පරිප්පුවක් කෑවත් අවුරුදු දා වැඩට යාමෙ අමුතු ම ලල් එකක් තිබුණා.

අපිට  කඩවත සිම්පෝනියා වත්ත අවුරුදු උත්සවේට ආරාධනා කළේ ක්ලෝසා. ඇවරිට, ගයියාට වගේ ම චිලී සහ රුචිර අයියාට ඊට ඇරයුම් ලැබුණා. එදා අපි පොල් ගෑම තරගය විනිශ්චය කරන්න ගිහින් තව පොඩ්ඩෙන් බවලත්තුන්ගෙන් හිරමණ පාර කනවා සිකුරුයි. පොල් ගාන්න කලින් ක්ලෝස්ගෙ තාත්තා තරග නීති රීති කිව්වට මොකද ගාලා අහවර වුනා ම ස්වාධීන විනිශ්චය මණ්ඩලයට තීරණයක් දෙන්න කිව්වා. අපි නම් ආයුබෝං වැරදිලාවත් පොලක් ගාන කස්ටිය නෙමේ. ඔය අම්මගේ බල කිරිල්ලට පොල් ටිකක් ගාලා දුන්නොත් ඇරෙන්න හිරමණ සවාරිය මහ පණ යන වැඩක්. හැබැයි ඇවරි සිස්ය මානවකයෙක් වෙලා හිටි ඒ ගුඩ් ඕල්ඩ් ඩේස් වල නම් ගෙදර දක්ෂතම හිරමණවායා ඇවරි තමා. අපි ඉතිං රැලි නැති, උලුප්පලා නැති, තුනියට ඉස්සෙල්ලා ම ගාපු කස්ටිය තෝරා තෑගි දුන්නා. පොල් අතු වියන තරගය තෝරන්න ගිහින් වුන සන්තෑසිය ඊට එහා.

ඇවරිට තරමක් හොඳින් ඒ වැඩේ පුළුවන්. නමුත් හිල් නැති, නීට් රටාවැති, අවසානය දක්වා වියනලද පොල් අතු තෝරන්න හරි අමාරු වුනා. ඒ විනිශ්චය අපි දෙන්න ඕන මිනිස්සු ඉදිරියේ දී. වැඩේ වැරදුනොත් ඔන් ද ස්පොට් බැණුම් තමා. තව කාන්තා කඹ අදින්න ගිහින් අමු වංචාවක් වුනා. අපිත් එක්ක කඹේ සකසපු තලතුනා පොරක් අවිවාහක කාන්තා පැත්තට ඇදලා දුන්නා ලු. මගේ කරුමෙට මාත් ඒක දැක්කේ නෑ. ඉතිං තරග ප්‍රතිඵල පිළිගන්න බෑ කියලා විවාහක කාන්තා පිළ කිව්වා. ඇත්තට ම එදා ඒ පැත්තේ හිටි තබ්බදෝරු ගෑනු පරාණ ටික ඇද්ද නම් තරුණ ගැටිස්සියෝ ටික රොත්ත පිටින් ඇදලා ගන්න තිබුණා. අම්මලා පළමු වටේ ගේමට ම ඇද්දලා. එහෙම කරලත් පැරදුනා ම කස්ටියට අවුල. ඒ තරගය නැවත පැවැත්වුනා.

විකට ඇඳුම් තේරිල්ලත් අමාරු වුනා. කොහොමින් කොහොම  හරි වැඩේ අහවර වෙනකොට අපිට සෑහෙන්න මහන්සි වුනත් හොඳ විනෝදයක් ලැබුනා. එදා රාත්තිරියට පූරි කෑවෙ චිලීලගේ ගෙදරන්. හැමදාම වගේ අපි දෙයියනේ කියලා හයේ ඉඳන් පූරි හදලා රෑ නවයට විතර කෑවා. සාමාන්‍යෙයන් චිලීගෙන් ලන්ච් ගන්නවා නම් බ්‍රෙක්ෆස්ට් ඉවර වෙන වෙලාවට එහෙට යන්න ඕන. එතකොට අඩුම හතර පහ වෙද්දි දවල්ට කන්න පුළුවන්. ඩිනර් යනවා නම් පාන්දර එක දෙක වෙනකම් බඩගින්නේ ඉන්න බලාගෙන යන්න ඕන. මොකද චෙෆ් චිලී ඒ තරම් නිපුණතාවක් ඇති කලිනරි ආර්ටිස්ට් කෙනෙක්. දැන් අපිට නම් මේක හරි සාමාන්‍ය කාරණයක් වෙලා අයියෝ.