මතක වස්තුව....

කර මුලට ම වැඩ නිසා ම මට මෙදවස්වල ලියන්න පුළුවන් වුනේ නෑ. හැබැයි ඔය අහු මුලුවල මං ලියලා දාපු සටහන් අට්ටි පිටින් ඇති. මේ බ්ලොග් එක ටිකක් අපිළිවෙලයි.... හැමෝ ම කියනවා. කාරණාව ඇත්ත ලියන මිනිහා ඉස්සෙල්ලා පිළිවෙලක් වෙන්න එපැයි. හ්ම්... නමුත් මුලින් ලියන්න හිතුවත් හැමදා ම අමතකවුන දෙයක් ලියන්න හිතුවා.
බ්ලොග් ලිවිල්ල කෙසේ වෙතත් ලියන එක මං කාලෙක ඉදන් දන්න රස්සාවක්. අපේ විචාරක අරවින්ද මහතා තමයි මචං ලියපං කිව්වෙ මං දන්නා ප්රකාශන රීතය ටිකක් විතර අවුල් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් අපි මෙහෙම ලියන්නෙ ඒක කාටවත් අතුරු අන්තරාවක් ඇති නොකරන නිසා අපි මෙහෙම දැම්ම ම අපි මළත් තියෙන නිසා. අනික අපි කරන පිස්සු වැඩ කවදා හරි අපිට ම කියවන්න අවශ්‍ය වුනොත්......

අන්න ඒ නිසා අපි ගැන ලියවෙන සලාදයක් කරන්න හිතුවා. ඒ නිසාමයි හැම පෝස්ට් එකක ම කැම්පස් ගැන එහි සිදුවීම් ගැන ලියවෙන්නේ. මෙතනත් සිද්ධි ගැලපීම හරි සංකීරණයි. මූ ඇයි මේව ම ලියන්නේ??? සිද්ධි අධ්ය යනය මෙච්චර පට්ටයි කියලා මං දන්නේ නෑ... නිකම් හිතන්න සතියේ ඔබ ඇසුරු කරපු අය එදා එහෙම කළේ ඇයි. එහෙම කිව්වේ ඇයි කියලා නිවිහැනහිල්ලේ හිතුවොත් ලස්සන චිත්රනපටියක් බලන්න පුළුවං. ඔබට තරහා ගියා නම් අයියෝ මං හරි මෝඩ විදියට නේ හැසිරුණේ කියලා හිනා යන්නත් ඉඩ තියෙනවා. හැමදේම වෙන්නේ අපි සිද්ධි හා අවස්ථා බාර ගන්න හැටියට....

දැන් නම් මිනිස්සු මගෙන් කැම්පස් විත්ති වලට වඩා දෙයක් ඉල්ලන බව පේන්න තියෙන නිසා, සටහන් තැබීම් වෙනස් කරන්නට කාලය හරි. මං මෙහෙම ලියන්නේ දිනපොතේ ලියන්න කම්මැලිකමට මගේ දිනපොතේ චරිත සියල්ලට ම කැමති තැනකින් කැමති වෙලාවට තමන් ගැන කියවන්න පුළුවන්. හිතන්න අපි විද්‍යාඥයින්ගේ, උගතුන්ගේ ආදි බොහෝ දෙනාගේ ජීවිත ගැන හෙව්වට කෙනෙක්ට දැනගන්න අපි ගැන ලියපු තැනක් නෑ නේද.... මතක වලට පණ දෙන එක වටිනව කියල හිතෙන්නේ මතක් කරන්න තරම් වටින ඉතිහාසයක් තියෙන අයට. එහෙම නැතුව ජාතියක් ජම්මයක් නැති කල්ලතෝණින්ට නෙවි. අපේ ජීවිත වලට යන එන අය ගැන ලියන්න මට පුංචි කැක්කුමක් තිබුණා. හෙට මං නැතත් හැම චරිතයකට ම තමන් කළ කී දේ ගැන කියවන්න බලන්න මතක් කරන්න පුළුවන්. අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නේ රජවරු සිටුවරු මැති යස රාජ බිසෝවරු හැමෝ ම ගැන හැකි පමණින් ලියන්න මං උත්සහ ගන්නවා. ඒ කියවීම අද කියවන්න නෙවි. අදට ඒ කතන්දර හුදෙක් ඔපා දූප පමණයි. නමුත් වයින් කල් පිරෙන්න රස වෙනවා වගේ මතකයන් දුර යන්න හිත් පිරිමදිනව. ඉතිං අර කියනවා වගේ බල්ලෝ හදට බිරුවට කමක් නෑ. ඔබ හද එළිය විදගන්න....

මෙයට
විශ්වාසී,
ඇවරියා

යුනියේ නයිට් ලයිෆ් එක

දැන් අධ්‍යයන නිවාඩු නිසා කැම්පස් එකේ සේවා අංශය ටිකක් වැඩියෙන් වැඩ කරනවා. කොටින් ම කිව්වොත් වෙනදා හතරට හෝ හයට වහන පුස්තකාලය දැන් රාත්තිරි අට වෙනකම් ඇරලා. අපේ කාණ්ඩෙ ඉතිං අධ්‍යයනය කරන්න කියලා ඒකට ගිහින් එහෙන් මෙහෙන් අමුණගන්න සටහන් කියවන එක වෙන ම දුක්ඛාන්තයක්. නමුත් ඊටත් හරියන්න අපේ අයි.ටී ලැබ් එකත් ඇරලා තියෙනවා. නමුත් අලුතින් ම විවෘත කරු එක නම් හතරට වහනවා.
ඒත් රාත්‍රිය නම් හරි අපූරුයි. සටහනක් අතින් නොගත් කිසිවෙක් ඒ වෙලාවෙ පවා සොයාගන්න අමාරුයි. අනිත් කාරණේ ධර්මාලෝක ශාලාව අවටින් ගමන් ගත්තොත් තාමත් පුහුණු වීම් කරන නාට්‍ය කිහිපයක ම නොමිලේ දර්ශන බලන්නත් පුළුවන්. ඒ මදිවට විභාග භීතිකාව අස්සේ අපේ බාස්කට්බෝල් වගේ ම නෙට්බෝල් පුහුණුවීම් රෑට පැවැත්වෙනවා. ඒ නිසා පූර්ව විභාග සංක්‍රාන්ති නොනගතය තුළ දවල් වගේ ම රෑත් අධ්‍යයනකාමීන් දෑස් දල්වා බලා සිටින බව කිව යුතුයි.

ශ්රේතෂ්ඨ ප්රේ‍ම කතා රහසක්ව තබාගත යුතුයි!!!

ඇත්තට ම ශ්රේෑෂ්ඨ ප්රේ ම කතා රහසක් වශයෙන් තබා ගත යුතුයි තමයි. කරුණු කාරණා ගැඹුරින් හොයා බලන්න ඉස්සෙල්ලා හිතට තට්ටු කරලා අහන්න ඔබටත් ශ්රේලෂ්ඨ ප්රේබම කතාවක් තියෙනවාද කියලා. උත්තරේ ඔව් කියන්න කළින් ටිකක් හිතලා බලන්න ම වෙනවා. මොක ද ඊට සාපේක්ෂව තමන් ශ්රේකෂ්ඨ හෙවත් පරමාදර්ශී පෙම්වතෙක් හෝ පෙම්වතියක් ද කියන සාධකයත් තීරණය වන නිසා. ඉතිං අවංක උත්තරයක් දෙන්න කාලෙ ගත්තට කමක් නෑ....
දැන් අපි අර ඒ කාලේ කිව්ව කතාවක් ඇදලා ගනිමු. “ප්රේතමය නම් රාගයෙන් තොර - සඳ එළිය සේ අචින්ත්යරයි... පාරිශුද්ධයි, සුරම්යවයි කියලා කියපු කාලෙට යමු.” නමුත් මේක හරියට අර නෙල්ලි ගෙඩියේ රසය වෙන් වෙන් වශයෙන් කියන්න කිව්ව වගේ විකාරයක්. මොකද ප්රේ මය තුළ මේ සියල්ල අන්තර්ගත නිසා. නැවත ආත්ම කථනයට. ඉතිං ඔබ ශ්රේ ෂ්ඨ පෙම්වතෙක් හෝ පෙම්වතියක් නම් මේ ප්රේසම පුරාණය රහසක් කරගන්න කියන්නේ ඇයි?? පිස්සු... ඇයි යකෝ කරන්න හොඳ නම් කිව්වම මක් වෙනවද ?
ඒ කතාවත් හරි. නමුත් අති මහත් බහුතර පෙම්වතුන් ඇයි එහෙනම් හැංගි හැංගි වෙස් බඳින්නේ??? ම්..... අනේ මන්දා?? ලෝකෙට ම හොරා එකිනෙකා මුණගැස්සෙන්නේ? මගෙන් අහන්නේ? ඒ වැඩේ ආතල් නිසා වෙන්නැති. හැබැයි ඔබ උන් එක්ක ඉරිසියාවට මෙහෙමත් කියන්න පුළුවන්. “ඔය කවුරු කවුරුත් හැංගි හැංගි වෙස් බැන්දට, නටන්න වෙන්නේ එළිපිට නේ?” කියලා. ඊට උත්තරයක් හැටියට ඒ අය කියාවි “හරි අපි ඉතිං හැංගි හැංගි වෙස් බඳින්නේ එළිපිට නටන්න තමා” කියලා. දැන් ඉතිං ඇඩ්රාස් නැති වෙනවා. මේ නිසා යන්න තියෙන පෙරහැරවල් ගැන පේන බලන්න පුරුදු වෙන්න එපා. අනික කප් හිටවනවා කියන්නේ පෙරහැර යනවා කියන එක නෙමේනේ....!!!
කොහොම නමුත් ශ්රේනෂ්ඨ ප්රේ මය රහසක්ව තබා ගන්න කියලා තියෙන්නේ ශ්රීන නේරු. අර නේරුතුමාගෙයි එවකට ඉන්දියාවේ සිටි බ්රි.තාන්ය අණ දෙන නිලධාරියා වූ ලුවිස් මවුන්ටබැටින් සාමිගේ බිරිඳ එඩ්විනා මවුන්ටබැටින් රහස් ප්රේ්මය ගැන හැමෝම දන්නවා ඇතිනේ? මවුන්ටබැටින් පවුල කොච්චර අකමැති වුනත් ඒ සම්බන්ධය දිගට ම තිබුණා. දැන් ඒක සම්මතය අතික්රනමණය කිරීමක් වුනාට ශ්රේනෂ්ඨ ප්රේචම කතාවක්. ලස්සන සාහිත්යයමය ආඛ්යා නයක්. ලංකාවේ දස්කොන් ප්රවමිලා වගේ??? ලෝකයේ හැමදාම ගෑනු මිනිස්සු අතරේ මේ වගේ සම්බන්ධකම් තිබිලා තියෙනවා. දැනටත් බොහෝ දෙනා අතර තියෙනවා.
නමුත් ශ්රේිෂ්ඨ ප්රේයම කතාවක් වෙන් කරගන්නේ කොහොම ද කියලා දැන් ගැටලුවක් ඇති. මගේ පුද්ගලික නිගමනය අනුව නමක් දිය නොහැකි, සම්මත සමාජ සබඳතා ඉක්මවන මානුෂීය බැඳීමක් කියලා කියන්න පුළුවන්. මිත්රැකම, කුළුපග බව ඇඟෑලුම්කම, හිතවත්කම කියන තත්ත්වයන් යම් තැනක දී ඉක්මවලා අපිට මතුපිටින් පෙනෙන ලයින් එක ක්රොමස් කළා ම බැඳීම ශ්රේබෂ්ඨ වෙනවා. අර මං කිව්ව සීමාව පැනීම ගැන දෙපාර්ශවයට ම ගාණක් නෑ. වන්නාට යහපත කියනවනේ?
දැන් ඉතිං හැම අනියම් සම්බන්ධයක් ම ශ්රේ ෂ්ටයි කියලා හිතන්න එපා. කොහොම නමුත් ශ්රේවෂ්ඨ සම්බන්ධකම් රහසක් විදියට තියාගන්න කියන්නේ නම් හේතු ගොඩක් ඇතිව. පළමු කාරණය අදාල පාර්ශවකරුවන්ට ඒක ශ්රේ්ෂ්ඨ විය හැකි නමුත් සමාජයට සහ එහි සංස්ථාවන්ට එය අසම්මතය වන නිසා. ඒ හරහා සමාජය නිර්මාණය කරන ගෝත්රිාක චින්තන රාමුව ඇතුලේ තියෙන කල්චරල් ටැබූස් වලින් ඔබ නැත්තට ම නැති වෙන්න පුළුවන් නිසා. අනිත් වැදගත් ම කාරණය ඒක උන් දෙන්නට වැදගත් වුනාට, අපිට කටගැස්මට ඕප දූපයක් හැටියට මිස වෙන වටිනාකමක් නැති නිසා සහ කොච්චර කීවත් බාහිර සමාජයට මේ සම්බන්ධකම හරියට තේරුම් කරන්න බැරි නිසා.
ඉතිං කියන්න. එහෙම සම්බන්ධයක් රහසක් හැටියට තියාගන්නවා මිසක් කිව්වට වැඩක් තියෙනව ද? අහන එකා ඔබ පිස්සෙක් කියයි. අම්මලා දූලට කුමරි බඹසර රකින්න කියන්නේ ඔන්න ඔය නිසා. මොකද අම්මා කාපු පරිප්පුව ඇස් දැකීමෙන් ම දන්නවා. දුවලා දැනගන්න ඕන අම්මා සද්ද දාද්දි එයා එදා තමන්ට වෙච්ච දේ ගැන හිතලයි එහෙම කියන්නේ කියලා. හැබැයි බලන්න. සාමන්ය්යෙන් මිනිබිරී අත්තම්මගේ ළඟ ම යෙහෙළිය වුනා ම අත්තම්මා එදා නටපු නැටුම් අල්ලපු කස්තිරම් සියල්ල මිනිබිරීට ලුණු ඇඹුල් ඇතිව කියනවා. සමහර විට ඒ සීයා එක්ක කියපු කරපුවා නොවෙන්න පුළුවං. ඒ කාලේ වෙද්දි ඒ කතා වලට තියෙන්නෙ මතකමාත්රී ය වටිනාකමක් පමණයි. හැබැයි ඔබ අහලා තියෙනවාද තරුණ අම්මෙක් දුවෙකුට “උඹලා තව හොඳා.... අනේ අම්මපා අපි කෙල්ලො කාලෙ තිබුණ විසයක්” වගේ කියනවා. කවදාවත් ම නෑ..... මොක ද මේ සමාජෙ හැටියට අම්ම දුවට ඒ වගේ කිව්වොත් දුව අම්මගේ රෙකෝඩ් එක අලුත් කරන්න, අම්මගේ අතීත ම ආයුධයක් කර ගන්නවා. ඒක දැන් හැදෙන දුවලගේ හැටිනේ??? අම්මට වඩා හැමදේ ම එයාලා දන්නවනේ  
කොහොම නමුත් මං කියපු හැටියේ ශ්රේනෂ්ඨ ප්රේාමකතා ඔබට තව හුඟක් හොයන්න පුළුවන්. නමුත් ඔබ රහසිගත ශ්රේනෂ්ඨ පෙම්වතියක් නම් ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න. මොකද පිරිමි කටමැත දොඩද්දි ලොකු කමට ඔබ ගැනත් කියන්න බැරි නෑ. ඒක පිරිමියාට වීරකමක් වුනාට ගෑනු ඔබේ ලැජ්ජනැති කම කියාලා අනිත් අය කියාවි!!! 

අද දවල් කෑම අපෙන්

පහුගිය දවස්වල සලාදයක් දාන්න බැරි වුනේ කර මුලට ම හිර වෙන්න වැඩ තිබුණ නිසා ආයුබෝවන්. මං සාමාන්යදයෙන් busy වෙන්න කැමති මිනිහෙක් නමුත් මේ academic වැඩ වලින් busy වුනා ම කෙළින් ඉන්න ටිකක් අමාරුයි. ගිය සති කිහිපය තුළ මා කැමති ම uni functions වලින් එකක් වුනේ Rotary Club එකේ Food Court එක. හැමදා ම bookmarks විකුණලා, ටිකට් ගහලා, කොටු කපලා සල්ලි හොයනවා වෙනුවට හැමදාමත් හාමතේ ඉන්න අපේ කස්ටියගේ කුස පුරවලා ගතමන්ට් එකක් හොයා ගන්න එක පිනක් කියලයි එහි ප්රාකාශිකාවක් කිව්වේ. ඒක නම් එහෙම තමා. මේ කටයුත්තට කොච්චර ප්රනතිචාර ලැබුණ ද කියනවා නම් දවල්ට කාලා මං හිමකිරමක් කන්න යද්දි “තව ටිකකින් එන්න” කිව්වා. අනේ ඒ වෙද්දිත් කෑම ඉවර වෙලාලු.
උණු බල්ලන්, පොරි වගේ කෑම නැඟලා ගියා. තව කොළොස්ට්රෝතල් වැඩි කරන්න සුකුරුත්තන් කෑම ගොඩක් තිබුණා. එතන සංගීතෙත් කෑම වගේ ම රසවත්. තවත් කාරණයක් වුනේ අසල තිබූ අඹ ගහ ආධාරයෙන් ඔවුන් ඉදිරිපත් කළ Mango Challenge එක. අඹ ගහේ අත්තක එල්ලන ලද පුවරුවකට ඉල්ලක්කයට විදීමට සූදානම් කරලා තිබුණා. සුළඟට මේ dart board එක පැද්දෙන නිසා අභියෝගය ටිකක් බැරෑරැම්. නමුත් අපේ දක්ෂයින් ඊට සාර්ථකව මුහුණ දුන්නා. තව උස අත්තකට වළලු දැමීමත් ‍අභියෝගයක්. එක බුවෙක් වළලු දාන්න කෙල්ලක්ව පෙළඹුවේ හරි අපූරු විදියට. ඇගේ පෙම්වතා ඉලක්කයට විදලා ජය ගත්තා. “ආ.... දැන් අයියා විද්දා, අක්කා වළල්ල දාන්න....”

උයන් කෙළිය

මෙම ගිම්හාන ග්රී ස්මවූ කාලේ නිසා මටත් චුට්ටක් උයන් කෙළියට යන්න හිතුනා. උයනක් කියලා මේ කොන්කිරිට් වනේ තියෙන්නේ විහාර මහා දේවී උද්යාෙනය විතරයිනේ..... අපේ පන්සලේ නම් ඔන්න අක්කර කිහිපයක උයනක් තියෙනවා. කොහොමින් කොහොම හරි මං විහාර මහා දේවී උද්යා්නයට යන්නේ සෙනසුරාදාවක. සාමාන්යෙයෙන් කොළඹ ඇති නැති කවුරුත් එන තැනක් හැටියට මේ උයන හඳුන්වන්න පුළුවන්. කොයි පන්තියට අයත් කවුරු කවුරුත් එහි ඉන්නවා. අනික් අතට එළිමහන් උත්සව කටයුතු වලට බී.එම්.අයි.සී.එච් එක තරම් ම ප්ර.සිද්ධියක් මේ උද්යා්නය උසුළනවා. හැමදා ම නොවැරදීම එහි මල් ප්ර දර්ශන දකින්න පුළුවං.
මං ඉස්ඉස්සෙල්ලා ම අතිනත පටලන් විහාර මහා දේවි උද්යාචනයට ගියේ............ නෑ ඔබ වැරදියි අපේ අප්පච්චි එක්ක. ඔහු වෘත්තියෙන් පුස්තකාලයාධිපතිවරයෙක්. පුස්තකාලය කියන්නේ පාර්ක් එකට අල්ලපු වැටනේ. ඉතිං පාසල නිම වෙලා නගර ශාලාව ළඟින් බහින අපි මේ පාර්ක් එක හරහා සෝර්ට් කට් එකකින් පුස්තකාලයට යනවා. තාමත් මං යන්නේ මේ පාරේ. ඒ පාර හරිම අපූරුයි. වගේ ම භයානකයි. අන්තරාකාරීයි. කොටින් ම පිරිත් නූලක් නැති ව යනවා නම් ආන්ත්රාවවයි තමා.
සාමාන්යලයෙන් අක්කර පණස් ගණනක් පුරා විසිරුණු සමස්ත උද්යා‍නය ප්ර.ධාන කොටස් තුනකින් යුක්තයි. නමුත් මේ කොටස් එක ම භූමියක පිහිටා තිබුණාට ක්රිරයාත්මක වන්නේ වෙන වෙන ම. ඒ තමා ළමා උද්යායනය, විහාර මහා දේවී උද්යාටනය සහ සතුටු උයන. මින් සතුටු උයන වෙන ම වට කරලයි තියෙන්නේ. ළමා උයන කියන අපිට 138 බසයේ යද්දි පේන කොටසත් විහාර මහා දේවී උද්යාවනයේ ම තවත් අන්තයක පිවිසීමක් වුනත් ඒ කෙළවරේ විහාර මහා දේවියගේ ප්රයතිමාවට ළඟ ඇති පුංචි එළිමහන් වේදිකාවෙන් එපිට කොටස නිල නොවන වශයෙන් තහනම් අඩවිය ලෙස නම් කෙරෙනවා. දන්න කියන උදවිය ළමයි අරං කෙසේ වෙතත් තනියම නම් එහි යන්නේ නෑ..... ඒ කලාපය ඒතරම් ම‍ ශුද්ධ සිද්ධස්ථානයක්.
නමුත් මං කියන පෙත් මඟ වැටී ඇත්තේ එතනින්. ඒ ආසන්නයෙන් උද්භිත උද්යාථන අංශය පසුකර ගියා ම මල් යහනාවට ඔබ්බෙන් පුස්තකාල මායිම හමුවනවා. දැන් නම් පුස්තකාලයට එතනින් පිවිසිය නොහැකි ලෙස වැටක් ගසා ඇති නිසා ඔබට සතුටු උයන සීමාවට පැන නැවත පුස්තකාල ශ්රආවණාගාරය කෙළවර කපොල්ලෙන් ඇතුල් වී පුස්තකාල පරිශ්ර යට පිවිසෙන්න පුළුවනි. මේ මංකඩට මං හරි ම ආසයි. නමුත් අර වෙලිලා ඉන්න පෙම්වතුන් අතරින් හැකි ඉක්මණින් යන්න මං වගබලා ගන්නවා. ඒ අයට නම් ළඟින් යන්නේ කවු ද කියලා වගක් නෑ. නමුත් මගේ ගමන් වේගය ගැන දන්න පිරිසටයි කියන්නේ.... මං යන්නේ පෙම්වතෙක් එක්ක ඉන්න තමන්ගේ නැඟණිය අල්ල ගන්න කියලා හිතලා බොහෝ දෙනා මං දිහා බලාන ඉඳලා තියෙනවා. අතර මං නොවී හසර දැන ඉතා වේගයෙන් මේ කළාපය පසු කිරීම අනතුරුදායක නිසා සාමාන්ය. වේගයෙන් යන්න මං වග බලා ගන්නවා.
මුලින් ම මගේ වනචරකමේ ‘තරම’ හෙළිකරන්නේත් මේ පාර්ක් එක ම තමා. එදා නම් මල්ලිත් හිටියා. කපල්ස් ගණන් කරන එක අපේ විනෝදාංශය අපි තුනේ හතරේ විතර ඇති. එකසිය හැටයි. හැට එකයි. හැට... කියද්දි ම හොඳ කම්මුල් පාරක් වැදුනා. අපේ අම්මා අපි ගණන් කරන්නේ මොනවද කියලා හොයලා. පොඩි එකාටත් චාරයක් නෑනේ. අංශක තුන්සිය හැටට ම හැරිලා සද්දෙන් ගණින්නේ...???? එදායින් පස්සේ අම්මා නම් අපිව ඒ පාරෙන් එක්කන් ආවේ නෑ.... අප්පච්චි නම් දිගට ම එක්ක ගියා. මකක හැටියට අම්මා ඒ කතාව කිව්වේ නෑ.... අපිත් ඊට පස්සේ නම් ගැන්නත් නෑ.
අද නම් පාර්ක් එක හුඟක් වෙනස් වෙලා. ඉස්සර අපි අගෝස්තුවේ බාලදක්ෂ කැම්පෝරියටත් මේ පාර්ක් එකට ආවා. ගෙදර වගේ තමා. නමුත් අද කැම්පරියෙත් එච්චර ලකයක් නෑ. උණ ගස් හිඟ නිසා ගැජට් අඩුවෙලා. එන්ට්රන්ස් ඔක්කොට ම ඩිජිටල් ප්රිලන්ට් හයි කරලා. පහුගිය අගෝස්තුවේ නිකමට කැම්පෝරි ගියා ම කළකිරුණා. මට වෙලා තිබුණ නිසා ටිකක් ඇවිදලා කරලා බැලුවා. මං එළිමහන් රංග පීඨය පැත්තේ ගහක් යට වාඩි වුනා. ඒ ළඟ වතුර මල ගාව ගෑනු ටිකක් කතාව. මේ හරියේ ගස් හේම අඩුයි. නියම පිට්ටනියක්. එහි තාත්තලා, පුතාලා ක්රිුකට් ගහනවා. අම්මලා වෙන ම කතාවක්. මටත් හැබැයි කතාව ඇහුණා. ඒ කතාකරපු අක්කගේ මහත්තයා තමයි ටීම් ලීඩර්. “බලන්න අනේ, ගෙදර ඉන්න දවසේ ‍පාර්ක් ආව මත් මේ බෝලයි බැටුයි උස්සන් මෙයාලා සෙල්ලම. පුංචි එකාට තාම බැට් එක උස්සන්නවත් බෑ.” අනේ ද කියන්නේ දැන් මේ අය පුංචි උන් වෙලා. තවත් එකියක් උත්තර දුන්නා. බලන් ගියා ම පුංචි උන් විතරක් නෙමේ අලි බබාලත් සෙල්ලමේනේ.....?
අස්ස කරත්ත වල වටයක් යන්න ළමයින්ගේ ලොකු උනන්දුවක් තිබුණා. හැබැයි මං දන්න තරමින් එහි එල්ලෙන පාලම හා මින් මැදුර සුපුරුදු පරිදි හැමදාම වගේ වහලා තිබුණා. ආ මේන් මෙයාව මට හම්බුනේ ප්රසධාන පිවිසුමේ දී. බලන්න වයසේ තරමට ද ලොකු පැදුරක් කාරිය අරං පාර්ක් යන ඇය අද හවස් වෙලා තමා එළියට එන්නේ.

තේවත්ත පල්ලියේ මංගල්ය

රාගම තේවත්ත පල්ලියේ මංගල්ය ය අද පටන් ගත්තා. බොහෝ දෙනා මේ වෙනුවෙන් පැමිණි නිසා රාගම නගරය ජනාකීරණ වූ බවක් දකින්න තිබුණා. ඇවරිටත් ඉතිං නිවාඩු දවසේ ගෙදර ඉන්න බැරිකටම පොඩි වල් ටුවර් එකක් රාගම පැත්තට සෙට් වෙච්චි නිසා රෝන්දයක් දාන්නත් එක්ක යන්න වුනා. ඇවරි හත් අවුරුද්දකට හිරේ යන්න ගිහින් ජනාධිපති සමාව ලබලා නිදහස් වෙලා පැය ගාණක් නෑ. කොහොමින් කොහොම හරි මහරජාගේ නඩු තීන්දුව ගැන මව්පිය පරම්පරාවේ වරිග සභාව එතරම් කැමැත්තක් දැක්කුවේ නැති වුනත් දෙපක්ෂය ම සාධාරණ කාරණා මත ඊට එකඟත්වය ප්රවකාශ කළා. කෝළහලයකින් වැඩේ ඉවර නොවුන එක ගැන ඇවරිටත් සතුටුයි. නැත්නම් ඥාති මිත්රළකම් වුනත් පළුදු වෙන්න තිබුණා.... හොයි!!! අන්තිමේ දී “හා එහෙනම් තව ටිකක් ඔහොම හිටපුවාවේ” කිව්ව ම සතුට වැඩිකමට උම්බෑ........ කියවුනා. හැබැයි ඉතිං දැන් ම උත්තරයක් හොයා නොගත්තොත් හැළිය උණු වෙන නිසා දිය කෙළිය හමාර කරන්න වෙන බවත් ඇවරි දන්නවා.
ඇවරිගේ අක්කාව බලන්න තමයි යන්න වුනේ. මේ දවස්වල බඩකුත් උස්සන් දෙන්නෙකුට හරියන්න කමින්, බොමින් ඇවරිලා වගේ අන්තේවාසිකයන්ව කඩේ යවන ඕ තොමෝ තවත් කුජීත වැඩක් වෙනුවෙන් මේ කතා කර ඇති බව ඇවරි දන්නවා. නමුත් ඉතිං ලැබෙන්න ඉන්න එකා හෝ එකී ගැන හිතලා මාත් ගේමට දණ නමලා එන්ටර් වුනා. මගේ ප්ලෑන වුනේ කොච්චියේ යන්න. අන්තිමේ දී ඇවරි යකඩයකා තොටුපලට යද්දි යකඩ යක්තුමා කළින් ම ගිහින්. තැපලා තැපලා හලාවත යන කිතුණු කෝච්චියේ පාපුවරු ටිකට් එකක් ගන්න පුළුවන් වුනා. වෙනදට බල්ලෙක් වත් නැතුව යන මේ කෝච්චියේ අද මෙච්චර සෙනඟ මොකෑ....? ඇවරි ටිකක් හොයලා බැලුවා. හොඳින් හැඳ පැළඳ ගත් නෝනා මහත්තුරු ළමා ළපටින් හැමෝ ම අතේ පැදුරක් තියෙනවා දැකලා මුලින් මාත් ටිකක් කර්පට් වුනා. ඇයි යකෝ යන දේවාලෙක පැදුරක් අරං යන්නේ මොන ඇන්නෑවකට ද? සැමන් සාඩින් ගානට පැක් කරපු කෝචිචි පෙස්ටියකට වෙලා මාත් කල්පනා කළා...
රාගම දුම්රියපොළේ දී සියල්ලන් ම බැහැලා ගියා. දන්නවනේ මේ අහවල් කෝච්චිය දැනු ට්රැක් එක මාරු කරනවා කියලා. ඇවරි ටිකට් ගත්තේ වල්පොලට. මේ දුර බස් එකේ යන්න හිතාගෙන රාගමින් එළියට ආවා. හුරු පුරුදු සංගීතයක් ඇසුණු නිසා වටපිට බැලුවේ මං වැරදිලාවත් මං කොටුවේ පදික වේදිකාවට ඇවිද්ද කියලා. ඉස්ටේසමින් බහින තැන ම මිනිස්සු පොරකනවා. ඇවරි හිතුවේ කවුරු හරි ජිල්මාට් කාරයෙක් වැඩක් දානවා කියලයි. “එන්ඩ එන්ඩ මෙහෙන් එන්ඩ..... ඔය යන අය බීම හේම බීලා යන්ඩ.... ආ ගන්ඩ ගන්ඩ....” මේක දන්සැලක් ද බලෙන් බීම පොවන තැනක් ද කියලා හිතාගන්න මට විනාඩි ගාණක් ගියා. උදේ පාන්දරින් බොන්නත් බෑ. කාරි නෑ. හිස්බඩනේ කියලා ඇදලා දැම්මා.
හිස් කෝප්පේ දීලා කවුදෝ මන්දා ගන්නාවා මතකයි. දැන් මමත් පාර දිගේ යනවා. “ඔය පාරෙන් අයින් වෙන්ඩ අයින් වෙන්ඩ” හරි අයියා අයිනෙන් තමා යනවා. අඩි දෙකක් ගිය තැන ලංගම නැව

ක් මා ඉ

ස්සරහ නතර කළා. “නඟින්න සර්..... පල්ලි යන්න නඟින්න නඟින්න ඉඩ තියෙනවා.. ඔය මිස් බබත් එක්ක ඉඩ ඉල්ලන් වාඩි වෙන්න.... නඟින්න සර්... නඟින්න” තනියම ආපු මාව මේ කෙහුරට ඩබල් වෙලා පේන්නේ කෝම ද? පස්සෙන් බර බරේ ෆලෝ එකක් දෙනව ද දන්නෑ කියලා මාත් හැරිලා බලපි. නෑ ඒ වෙන ජෝඩුවක්. මට මේ පල්ලි යන්න ඕනකමක් නැතත් මාවත් නග්ගගන්න ඒ කස්ටිය දතකෑවා. අන්තිමේ දී මගම නවත්තපු ලංගම පෝලිමක් පහුකරලා ගිහින් බස්එකේ නැංගා. අනේ තව පැයකටවත් යන්න නම් බෑ. මිනිස්සු වාහන බස් පා

ර පුරා. පයින් යන එක සැපයි කියලා හිතුනා. ගාට ගාට කුරුස හන්දියට කිට්ටු කරද්දී තවත් දන්සැලකින් බීම එකක්. ආගමික පොතක්, සීඩී පටයක් ආදී බොහෝ දේ ලැබුණා.
මංග්යකය හරි අපූරු එකක් වෙන්න ඇති.

 ගිහින් ම බලන්න ආස වුනත් වෙලාවක් නැති නිසා මං ළඟින් බලාන ගියා. කොහොම නමුත් රාගම ඉඳන් තේවත්ත දක්වා පාර පුරා අපි විඳපු සංග්රනහ සත්කාර අමතක කරන්න බෑ. අනික වන්දනාකරුවන්ට උදව් කරන්න ස්වේච්ඡාවෙන් ම ඉදිරිපත් වූ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ ගොඩක් දැක්කා. ඒක නම් අපූරු එකමුතුකමක්. මේ පැත්තේ මිනිස්සු පට්ට අමුතුයි. පෝයටත් ඒ අය දන්සැල් දෙනවා. නත්තලටත් දෙනවා. පුදුම මනුස්සකමක්........!!!!!

උපනෙත

උපනෙත කියන්නේ කැ.වි යේ නාට්‍ය හා ප්‍රතිබිම්බ කලා අධ්‍යයන ඒකකය මගින් සංවිධානය කරන කලා උළෙලට. ගිය පාර ප්‍රදර්ශනයටත් අපි ආවා.. ඒ අතින් මේ මං සහභාගි වූ දෙවන උපනෙත. සාමාන්‍යයෙන් කලා උළෙලක නම එකයිනේ... දැන් අපි හැමදාම තියන්නේ ‘බිහිදොර අබියස’ වගේ නමුත් මෙතන ප්‍රශ්නය වෙන්නේ උපනෙත කියූ පමණින් අපේ යුනි පීපලස්ගේ ඔළුකුහරයට මේ මොකා කියලා සෙන්ටර් නොවීමයි. අවම වසයෙන් උදේට-දවල්ට කන්න ජිම් එක ඉස්සරහින් කැන්ටිමට යන එකා අහනවා “මොකක්ද මේ ඇතුළේ තියෙන්නේ කියලා....”

මේ වගේ උදාහරණ නිසා මේ උපනෙත ටිකක් කඩිමුඩියේ කෙරුණ බව කියන්න ඕනෑ. පූර්ව ප්‍රචාරණ, පූර්ව ආරාධනා අවම වුනේ මේ නිසයි. නමුත් කාරි නෑ... කලාව මිනිස්සුන්ට එන්නත් කරන්න බෑනේ??? ඒ නිසා එන උන් ආවාවේ... දුලීකා ධර්මවර්ධන, නදිෂ්ක රණසිංහ, සංජීව දේවප්‍රිය, අසංක වීරසූරිය, රසික සූරසේන, චමින්ද සුදත් රත්නායක, ප්‍රභාෂ්වර නිශ්ශංක යන පිරිසගේ නිර්මාණ එකතුවක් තමා මෙහි තිබුණේ. ඇත්තට ම මේ ඒ අයගේ අවසන් වසර නිබන්ධනේ... සමහරු ඡායාරූප ප්‍රදර්ශනයක් කළා ම සමහරු කෙටි චිත්‍රපට  ඉදිරිපත් කරලා තිබුණා...කෙටි චිත්‍රපට තුනයි. සේයා රූ එකතු හතරයි. ඉතිං ඔබත් උපනෙත බලනවා නම් ඡායාරූප විතරක් බලලා හොඳයි කියලා එන්න එපා....!!! 

ප්‍රධාන ආරාධිත කුලපතිතුමා සහ ඕ ලෙවල් පේල් මහාචාර්යතුමා, ප්‍රනීත් අභයසුන්දර මහතා වැඩේ ආරම්භ කළා. (එතුමා කීර්තිමත් ආදි ආනන්දීයෙක් අපි ඉගෙනගන්න කාලෙදි ආපු දේශනයකදී තමන් කී පාරක් ද කොහෙද සාමාන්‍යපෙළ අසමත් වුනත් දැන් මහාචාර්යවරයෙක් බව කීවා මතකයි) වැඩේ ප්‍රශස්ත මට්ටමක තිබුණා. අර නදිෂ්ක හාදයගේ වැඩේ ටිකක් බරපතල වුනාට නැඟලා ගියා. හුඟක් දෙනා අර මොඩ්ලින් ඉටිරූප දිහා කල්ප කාලයක් අනිමිස ලෝචනයේ යෙදෙනවා බලන්න පුළුවං. ඒ දැකලා මට “රූපං ජීරති මච්චානං” කියලා ලොකු අකුරින් ලියලා ගහන්න හිතුනා. ඒ හාදයා ම තමා ‘තිදස’ නමින් ඒක පුද්ගල සේයා රූ දැක්මක් කළේ. ටිකක් වෙනස් ඩයලයක්. ගැඹුරට කියවන්න හුඟක්ම අමාරු චරිතයක් වුනත් මතුපිට කියවීමේදී සරලයි.  

මං ඇන්ටිගනී ඡායා එකතුවටත් කැමතියි. හිතන්න චලනය වන චරිත රඟපාද්දි කැමරාවට හසුකරගන්න එක අමාරුයි. මොකද අපි පරක්කු වුනොත් නළුවගේ අත බිම තියේවි?? ඒ නිසා සූක්ෂම ව්‍යායාමයක්. සංජීව අයියාගේ ශ්‍රමායික උපක්‍රම යොදා කළ නිර්මාණ එකතුවත් නියමයි. හුඟක් දුහුනන් එතැන නැවතිලා මේ රූපෙ ගන්නේ කෝමද? වගේ ප්‍රශ්න අහනවා දකින්න පුළුවං. ඒ අයට ටෙක්නික්ස් ඉගෙන ගන්න තම් නියම තැන. කෙටි චිත්‍තරපටි ගැන නම් මගෙන් අහන්න එපා... පළමු දවසේ ඒ එකක්වත් බලන්න බැරිවුනා. නමුත් ඒවගේ පෝස්ටර් කවර නම් අලුතාගේ ඩිසයින් නිසා උපරිම තත්ත්වයක තිබුණා. ලස්සනයි. හැබැයි Neither…nor  ආකෘතිය පටලවා ලියපු                           වචන ඛණ්ඩය ගැන විවේචන එල්ල වුනා. තිබුණ වැඩමුළුවේ නැට්ට හරියෙන් හොට දාන්න මට පුළුවන් වුනත් මං වඩාත් කැමති ම කෙටි චිත්‍රපටය වුනේ ‘සොඳුරු වසන්තය’ (ඇත්තට ම කිව්වොත් මං බැලුවේ එච්චරයිනේ?) නමුත් පවුඩට ඒක අන්තිමේ අර විශේෂ අවශ්‍යතා සහිත වැඩිහිටි කාන්තාවක් යොදා ගැනීම ප්‍රශ්නයක් වුනා. ආ.... මං එහි කතාව කීවේ නෑනේ??

සොඳුරු වසන්තය කියන්නේ ගුවන් විදුලි වැඩසටහනක් එහි කතානායකයා හා ඔහුගේ බිරිඳ වටා තමා කෙටි චිත්‍රපට කතාව ගෙතෙන්නේ. මේ නිවේදයා මුල් දවසේ හඳ ගැන කතා කරනවා. එහිදී හඳ ගැන ශ්‍රාවක අදහස් විමසනවා. තරුණ ගෑනු කටහඩක් තමන්ට පහළොස්වකට මතක් වෙන්නේ එහි නිවේදක කවිෂ්ක අයියා බවත් තමන් අවපස සඳක් බවත් කියනවා... නමුත් ඇය සනසන අටියෙන් නිවේදකයා ඇය පහළොස්වක සඳක් යැයි කියමින් අමරදේවගේ ‘පහළොස්වක සඳ පායනු වැන්නේ..’ ගීතය විකාශනය කරද්දී නිවසේ සිටින ඔහුගේ බිරිඳට ඇඩුම් එනවා. හවස ඔහු නිවසට ආවා ම ගෙදර අවුල්... දෙවනි දින ඔහුගේ මාතෘකාව ආදරය... දෙවැනි දින අර කාන්තාව දුරකථනය මගින් සම්බන්ධ වී නිහඩව ඉද්දි ඇයව හඳුනාගන්නා නිවේදකයා ඇගේ නමින් කතා කරනවා. ඇය කියන්නේ ඒ හඳුනාගැනීම තමන් ආදරය කරනා නිසා සිදුවූ බවයි. “ඒ කියන්නේ කටහඩ හඳුනා ගැනීමත් එක්තරා ආදරයක් කියන නිවේදකයා එදත් ලිස්සලා ගියත් ගෙදර යන ඔහුට තරුණ බිරිඳ රැකියාවට නොයන ලෙස ඉල්ලා සිටිනවා. “හරි ඔයා කියනවා නම් මං ප්‍රෝග්‍රෑම් එකට නොගිහින් ඉන්නම්. නමුත් අපි තත්වෙක ඉන්නේ ඔය ප්‍රෝග්‍රෑම් එක නිසා.....” ඔහුගේ වැඩසටහනට ලැබෙන තැපැල්පත් හොරෙන් කියවන බිරිඳ පහුවදා අර කාන්තාව සොයාගෙන ගියා ම එහි ඉන්නේ අර කලින් කිව්ව විදියේ තරුණියක්. පොරොන්දු වූ විදියට ම නිවේදක කවිෂ්ක එදා වැඩසටහනට යන්නෑ.... කාමරෙන් එළියට එද්දිත් අර කාන්තාව අඩලා. හේතුව ඇහුව ම කවිෂ්ක අයියා නැති නිසාලු. “හෙට කවිෂ්ක අයියා එයි” කියමින් ඇය සනසන තරුණ බිරිඳ ආපසු හැරීමෙන් කතාව චිත්තරපටිය නිම වෙනවා. එහි නිළිය නදීෂා හේමමාලි. කවිෂ්ක සනත් විමලසිරි. රඟපෑම නම් උපරිමයි. කතාව විශේෂ අමුත්තක් නැතත් රඟපෑම් එහි උත්කෘෂ්ටියක් මතු කරනවා. ලලිත් රත්නායක එහි අයිතිකරුවා බොහෝ ඇගයීමට ලක් වීම වැදගත් සිදුවීමක්...!! 

හා කියන්න ම වටින කාරණේ මේ සියලු අලකලංචි අස්සේ ‘අනේ මන්දා’ සරසවි පීරිසි තට්ටු හයක් සහ බාල්දියක් රහසේ ම ගෙදර ගෙනියන්න ගිහින් ආරක්ෂක අංශ වලින් පරීක්ෂාවට ලක්වීමයි. (දෑවැද්දට හොරකම් කළා කියලයි ඇය කිව්වේ) මේ අතරේ අපේ පැපරාසි කැමරා වැඩ කරපු නිසා මූණ වහගෙන හිටියත් සමහරුන්ව කාච වල සටහන් වුනා. (බලන්න මේ කවුද කියලා) අර කෑම මේස එහා පැත්තේ ගත්ත හයි ඈන්ගල් ෂොට් එක ගැන නම් මුකුත් කියන්න බෑ....!!               

 

 

 

 

මං අද උපන්නයි කියන්නේ..........?????

 

අද ඒ කිව්වේ 2010.08.25 වැනිදා  ‘උපනෙත’ ප්‍රතිබිම්බ කලා උළෙල ආරම්භ උනා. හ්ම් කිව්ව ම මොකද මං කුල කුමාරයා අපේ මාතාව කුස පිළිසිඳගෙන මෙළොව එළිය දැකලා තියෙන්නේ අද වගේ දවසක උදේ 8.05ට ලු. හැබැයි අපරාදේ කියන්න බෑ උදේ ඉපදිච්ච වෙලාව වෙද්දි දොන්ත පදම් දාලා මං බුදි.... කලින් දා මගේ නිබන්ධනයක් ලීව නිසා දන්නේ ම නැතිව නින්ද ගියා. අනෙක ඉතිං අර හරියට ම දොළහේ කණිසමට සුබපතන උදවිය වෙනුවෙනුත් නිදිවරාන ඉන්නත් එපැයි. කොහොමින් කොහොම හරි මං ඇහැරුණේ අම්මගේ සුබපැතුම් සමඟ උදේ ම ඉතිං කිරිබත් කවලා, බත් ගෙඩියත් බැඳලා අම්මලා වැඩට ගියා.... මං ටිකක් මනුස්ස වේසයක් අරං නා කියාගෙන යුනියට යන්න මගට බැස්සා.... 

මඟ දිගට සුභපැතුම්....!!! දැන් මේ සමාජ ජාල වෙබ් අඩවි නිසා හැමෝට ම ප්‍රසිද්ධ චරිත වෙලා. ඉතිං මගෙත් නේබර්ස් ෆෑන්ස්ලා හද පිරි විස් ලබා දුන්නා. මේ විසුත් අරං මං කෙළින් ම ගියේ සහචර පාර්ටියට කේක් එකක් ගන්න. අද පළමු වතාවට ගෑනු ළමයෙක් එක්ක හවුලේ උපන්දිනය සමරන්න වීමත් විශේෂත්වයක්. මිතුරියක වන අයේෂාගේ උපන්දිනය 24 වැනිදාට යෙදුනත් එදා පෝය නිසා ඇගේ උපන්දිනයත් පහුවදා සමරන්න කට්ටිය යොදාගෙන. අපි මුලින් ම ඇගේ කේක් කපලා දෙවනුව මගේ කේක් එක කැපුවා. හැමදා ම උපන්දිනයට යුනියේ ඉන්න Threaten Endemics අපේ සනුහරේ වෙනුවට සහමුලින් ම වෙනත් පිරිසක් එක්ක උපන්දිනය සමරන්න වීම තවත් විශේෂත්වයක්. අද යානි ගෙදර. චිලී, අමන්දා, අලුතා, අරා සියල්ලන් ම උපනෙතේ... වයිප‍ර්, ක්ලෝසා, පෙතියා පමණයි පුරුදු මිත්තරයන්ට හිටියේ මේ අලුත් අත්දැකීම් සියල්ල මැද මං පාන්දරින් කේක් කැපුවා..... 

කාලා කවලා වනසාලා.... අපි උපනෙතට කේක් දෙන්න ගියා. ඒ වෙද්දිත් උපනෙත පටන් අරං නිසා කස්ටිය ගජරාමෙට වැඩ. දැන් අයි.මැට් පාර්ශවයට මං කේක් කෑලි අටක් තිබ්බා... නමුත් හැමදාව වගේ ඇබැද්දි අයියා.. අදත් ලේට්. පස්සේ බැලින්නම් ඌට ස්තුති කතාවක් දීලා. නමුත් මේ කතාව කරන්න වෙන බයට පොර පාන්දර ආවේ නෑ... අන්තිමට කතාව කළේ අරා... (කෙනෙක් නම් මේකට හුඟක් සතුටු වුනාලු???) පස්සේ ඉතිං ඇණ මුරිච්චියත් එක්ක ඇවිත් වැඩේට හවුල් වුනත් ඇබැද්දි සියල්ලන්ගෙන් නොසෑහෙන්න අහගත්තා.

ඉතිං අද දවසේ ම අපේ මැච් එක තිබුණා. අජපල් තමා කීනවා.... ඒ ඇයි කියලා කීන්නම්.... හවස ඇන්ටිගනී පෙන්නුවා. නමුත් අපි කලින් ප්ලෑන් කළේ 26 හයයි තිහ බලන්න. මගේ පුද්ගලික උපාධියට විභාග ගාස්තු ගෙවන්න ගියා ම එතැන උන්ටත් පාර්ටි දෙන්න වුනා. යන්තම් රු.30ක් ඉතුරු වුන නිසා ඉබ්බට නොයා කැම්පස් එක ළඟට එන්න පුළුවන් වුනා. දත කට මැදගෙන හිටියේ හවස DJ එකට යන්න. විභාග අස්සේ චුට්ටක් රිලැක්ස් වෙන්න ඕන උනත් ඒක කැන්සල්ලු. අන්තිමට මං හයට විතර ගෙදර ආවා....

ම්..... රාත්තිරිය වෙද්දි කෑමට ඇරයුම් ලද්දන් එහි ආවා... සුබපතලා ගියා. දවල් උපන්දිනේ වෙනුවෙන් මගේ බත්පත දන්දුන්නා. උපාධි කඩේට යද්දි නිකම් ගාලු පාරේ ආච්චි අම්ම කෙනෙක් දැක්ක නිසා බත් එක දෙන්න හිතුනා. පස්සේ මට බඩගිනි උනාම PGIRA ළඟින් බැහැලා ඒ කැන්ටිමෙන් බත් කෑවා. වසන්ත වැලිඅංග අපේ ලෙචාත් එහි බත්කමින් සිටියා. “අද ඩ්‍රාමා එක නේද බං?” හ්ම්.... වැලිඅංග බොසා තමයි ඇන්ටිගනී සෙට් එක කළේ.. නමුත් අද නාටකේ පෙන්නුවට බුවා තිරේ පස්සේ නෑ. සුද්දෙක් එක්ක නකල්ස් යන බවයි කිවේවේ.....

අන්තිමේ දී රාත්තිරි දහයාමාරට විතර මං ටා....න් ගාල පන්සල පැත්තේ ගිහින් ආවා... අන්තිමේදී සියල්ල හොඳින් සිදුවුනා. හැබැයි උපන්දිනය නිම වෙද්දි ඇඟට පට්ට මහන්සියි....!!    

 

 

ප්රංදශ සැඳෑව

මේ දවස් වල තෙල් බැම්ම ළඟින් යන්න ටිකක් අමාරුයි කියලා බොහෝ දෙනා කියනවා මං අහගෙනයි. රටේ ආර්ථිකයට හෙණ හත ම වැදිලා තියෙද්දී විශ්ව විද්යාුලයේ සියලු ම ස්වාධීන ශීෂ්යං සංගම් වල ආර්ථිකයත් තරමක කඩා වැටීමකට ලක් වෙලයි තියෙන්නේ. මේ නිසා සතෙන් සතේ රුපියලෙන් රුපියල එකතු කරලා හරි තමන්ගේ ගොඩ වැඩි කරගන්න හැමෝ ම උත්සහ කරනවා. පැත්තකින් මේක අසාධාරණ නෑ. නමුත් පාරේ යන්න බැරි තරමට කචලයක් වෙන නිසා වැඩේට පුංචි විතර විනයක් තිබුණොත් හොඳයි කියලයි මං හිතන්නේ.
හරිත කවයේ චිත්රචපටය, මැජික් සන්දර්ශනය, ප්රංතශ සංස්කෘතික ප්රහසංගය, ආදී කාරණා වගේ ම සංචාරණ සංගමයේ බුක් මාර්ක් සහ තාමත් නිකුත් නොකරපු පුරාවිද්යාු දෙපාර්තමේන්තුවේ ස්ටිකර් වගේ කාරණා ගොන්නක් සඳහා මේ දවස්වල පුංචි දහයේ විස්සේ කෑලි වියදම් වෙනවා. යාළුවෝ දැක්ක ම මමත් ගිහින් අරන්නවා. නමුත් මේ සියල්ල එක ම කාලයේ පැමිණීම නිසා ‘ටිකට් එකක්’ කිව්ව ම අපෝ කියන තැනට අපේ කට්ටියත් ඇවිල්ලා. නමුත් අපේ ඇතුළේ තියෙන වැඩ වලදී අපි ම ටිකට් නොගත්තොත් වෙන කවුරු ගන්න ද? අපි වෙනුවෙන් අපි ම තමා......
ප්රංවශ සැදෑව සඳහා මට ටිකට් ගන්න වුනෙත් අපූරු විදියකට. සාමාන්යමයෙන් ප්රං්ස කරන අය සාපේක්ෂවව අඩුයිනේ... ඉතිං රු. 20 කට මිල නියම කරපු ටිකට් ඔවුන් විකිණුවේ දන්න කියන උදවියට. මේක අර විශේෂ පන්තියකට සීමා වුන උත්සවයක්. මොක ද හැමෝ ම එහි නොඑන වග සංවිධායකයින් වුනත් දැන සිටියා. නමුත් භාෂා හදාරන පිරිසට ඔවුන් වෙසෙසින් ආරාධනා කළා. මාත් මගේ මිතුරියක් එක්ක එද්දි ප්රංාස කන්යා වක් ටිකට් එකක් දික් කළා. මගේ වාරය නොවන නිසා ඈ ටිකට් ගනී යයි අපේක්ෂාවෙන් බලා සිටියත් මේ කෙල්ල ටිකට් ගත්තේ නෑ.... ප්රංමශ කන්යානවගේ මූණ මැළවුනා. පස්සේ ටිකක් ඉස්සරහට ඇවින් ගිහින් මං රුපියල් විස්සක් යෙහෙළියට ම දීලා ටිකට් එකක් ගෙන්න ගත්තා. එතකොට නම් අර කෙල්ලට සැටිස්. ටිකට් නොගත්තත් මං තරහ නෑ කියල ඈ කිව්වා. ඒ වෙලේ ටිකට් එක නවලා සාක්කුවට දා ගත්තා මිසක් මේක බලන්න යන්න ඕනකමක් තිබුණේ නෑ.
පහුවෙනිදා අපි PGIRA ගියා. සවස එද්දි 4.30යි. කැම්පස් එක ළඟින් බැස්ස නිසා ඒ වෙනකොටත් පටන් ගෙන තිබුණු ප්රංපශ සැදෑව බලන්න යන්න හිතුනා. මාත් ගියා. අයියෝ පැමිණ සිටි පිරිස නම් බොහො ම ටිකයි. ඒත් අඩුම තරමේ ප්රංසශ මොනවගේ ද කියලා අහන්න මට ආස හිතුනා. නිම්හිම් සෙව්වා ගීතය ප්රංනශ ඌරුවට කියපු එක ලස්සනයි. තව Heal the world ගීතයේ French Version එක ඔවුන් විසින් ම පරිවර්තනය කර ගායනා කළා. නමුත් ඒක අපිට හරියට ඇහුනේ නම් නෑ.... අර ප්රංාස නාටකයේ සිංහල අනුවාදය නම් පට්ට. එහි ප්රුධාන චරිතය කළ තෙවන වසරේ අක්කා හැබෑ ජීවිතේ පට්ට ම සයිලන්ස් කැරැට්ටුවක්. නමුත් වේදිකාවේ දී නම්....... කියලා වැඩක් නෑ!!! තව නැටුම් අතරින් පළමු වසරේ නැටුම සහ දෙවන වසර කපල් ඩාන්ස් එක නියමයි. අර ජෝතිපාලගේ සිනමා ගීත නොන්ස්ටොප් එකට කළ නර්තනයත් අපූරුයි.
ප්රලධාන ආරාධිත වී.සී තුමාත් ඉහළින් ම කටයුත්ත අගේ කළා. සර්ට ඔළුවිල් යන්න තිබිලා ඒකත් කල් දාගෙන තමා මේකට ඇවිත් තිබුණේ. පහුවදා පාන්දර දෙකට තමන් ඔළුවිල් බලා පිටත් වෙන බව කී වී.සී තුමා තමන් හුඟක් සතුටක් ලබන්නේ පරිපාලනේ ඒ.සී කාමරේක තට්ට තනියම ඉන්නවාට වඩා ළමයි එක්ක ගැවසෙන පන්ති කාමරේ කියලත් කිව්වා. 2011 ඉඩක් ලැබුණොත් උගන්නන්න එන්නම් යැයි පොරොන්දු වූනා.
කට්ටිය නැතත් පුරුදු පරිදි සයන්ස් වාසී ෆන් කප්පිත්තන් එහි සිටියා. අපි හොස්ටල් එකෙන් විසිල් පප්පෙක් ගෙනත් තිබුණා. කවුරු උත්සවය සංවිධානය කළත් ඒක run කළේ එක ම ලයින් එකේ හිටි මේ කීප දෙනා. හොඳ හීට් එකක් තියාගන්න ඒ අය උදව් වුනා. කොටින් ම කිව්වොත් උනුත් නටලා අපිවත් නැටෙව්වා. මේ සොඳුරු සැඳෑව නිමා වුනේ ප්රංළශ ජාතික ගීයත් එක්ක. හැබැයි අපි දන්න කියන අයගේ නොදන්න දක්ෂතා දැක බලා ගන්න පුළුවන් වුන නිසා මං නම් ඒ වැඩේ ඉහළින් අගය කරනවා...!!

බිත්ති වලට ඇස් ලැබිලා.....

මේ කඩිමුඩියේ සමාජ විද්යා පීඨයේ ඩීන් හෙවත් බහුජාතික බාප්පා විශ්ව විද්යා්ල මාතාව ගණිකා වෘත්තියේ යොදවලා හරි හම්බු කරගත් සල්ලි සුද්දා වගේ වියදම් කර කර ෆැකල්ටිය පුරා සී.සී ටීවී යුනිට් එකක් හයි කරනවා. මේක මොනිටර් කරන්නේ ඩීන් ඔෆිස් එකෙන්. හැම තැනක ම හයි කරලා තියෙන නිසා දැන් ඔය පැසේජ්වල, අහු මුළු වල කියපු කරපුවා ඉස්සරහට කරන්න ටිකක් අමාරු වෙන්න පුළුවන්. ඔන්න අපි නොකිව්වයි කියන්න එපා. “බිත්තිවලට ඇස් තියෙන නිසා දඟ වැඩ හොඳ නෑ බලාගෙනයි.” අනේ හැබෑට මොන උලව්වකට මේ අහවල් ඒවා හයි කරනවා ද? සැලකිය යුතු ප්රනශ්නයක්. මේක පිටිපස්සේත් නියම කතාවක් තියෙනවා.
මේ මාසේ 21,22 දිනවල පුරාවිද්යාද අධ්යකයන අංශය මගින් අන්තර්ජාතික සමුළුවක් අපේ විශ්ව විද්යාිලයේ පවත්වන්න මේ වන විට සියලු කටයුතු සූදානම් වෙමින් පවතිනවා. අයිෆා වලදී මොක ද වුනේ කියලා දැක්කනේ??? දැන් අපි අයිපා කැම්පස් එකට ගේන්නයි යන්නේ... ඉන්දීය සිසුන් 80ක් පමණ මේ සමුළුවට සහභාගී වෙනවා. මේ පිළිබඳ තිබුණු මුල් ම සාකච්චා වලදී විදේශීය සිසුන් වෙනුවෙන් කවරාකාර පහසුකම් සැලසිය යුතු ද කියලා විමසා හිටියහ ම නම් දරාපු ආචාරියෙක් කිව්වලු අපි අභ්යවන්තර ආරක්ෂාව ප්රරදර්ශනය වෙන්න ආරක්ෂක කැමරා හයි කරමු කියලා. මේ යෝජනාව තමා දැන් ක්රි්යාත්මක වෙන්නේ. අඩුම තරමේ එන උන්ට හරියට සනීපාරක්ෂක පහසුකම් වත් සලසන්න බැරුව මේ පිස්සු කෙළිනව. ඒ ගැන ඇහුවම මහ මොළකාරයෝ ‘නෑ අපි ඒ අයව හෝටල් වලනේ නවත්වන්නේ.....’ කිව්වලු.
පට්ට ම ආතල්....... ඇත්තට ම වෙන වැඩක් නැද්ද??? දැන් බලන්න අපිට කොච්චර සල්ලි ද කියනවා නම් අර මැද මිදුලක් ලස්සනට ලෑන්ඩ් ස්කේප් කරලා තියෙද්දී සම්පූර්ණයෙන් ම විනාස කරලා සිමෙන්ති ගල් ශිෆ්ට් කරලා දැම්මා. ඒක පිළිවෙළයි. ලස්සන රටාව. නිකමට බලන්න පුතා ඉස්සර එතන තිබුණ තණකොළ ගොල්ලේ හරක් වගේ ලැගල ඉන්නව වගේ ද දැන් හදිසියකට බත් දාගෙන උනත් කතෑකි. මහැඳුරෙක් කිව්වා. මට නම් ඒක පට්ට මජර වැඩක්. ඒ වැඩෙන් උනේ ආචාර්යවරුන්ගේ වාහන ෆැකල්ටිය ළඟට ම ගන්න පුළුවං වුන එක විතරයි.
ඉස්සර තරුව තිබුණ තැන දැන් තියෙන්නේ පෝටිකෝවක්. ටික දවසකින් ඒ මිදුලෙත් සිමෙන්ති ගල් අතුරාවි. සමාජ විද්යාරපීඨයේ සියලු ගස්වල අතු කපලා දැම්මා. දැන් නම් හරිත කවය අලුතින් පැළ වගාවක් පටන් අරං. කවුද දැන් ඔය හොස්ටල්වල පහසුකම් නෑ කියන කැණහිල්ලු?? දැන් ෆැකල්ටිය තියෙන හැටියට හොස්ටල් සුරපුරයක් වගේ ඇති කියලයි පිටස්තරින් එන හැමෝට ම හිතෙන්නේ.
කොහොමත් අභ්යින්තර හිඟන්නන්ට වඩා බාහිර ලොකු මහත්වරු නෝනලා වෙනුවෙන් සරසවි මාතාව වැඩි ම ලන්සුවට විකුණන්න පුළුවං බව කවුරුත් දන්නවා. ඉතිං තවත් මොන පුද්ගලීකරණයක් ද?..... කවුරු කෑ ගැහුවත් ෆැකල්ටිය ඇතුළේ කෙරෙන ඉදිකිරීම් සියල්ල කඩිනමින් සිදු වෙනවා. අර කාන්තා නේවාසිකාගාර ළඟ ඉදි කෙරෙන ගොඩනැඟිල්ල ගැන මුලින් තද විරෝධයක් ගියත් දැන් රොකට් වේගයෙන් සියල්ල ඉදි වෙනවා. නමුත් මේ සියල්ල හරහා අපි විශාල වශයෙන් ස්වභාවිකත්වය ආක්රිමණය කරලා තියෙන බව කියන්න ඕන.